'Ορια συνειδητότητας

Συνδέομαι, σχετίζομαι, μοιράζομαι με κάποιον τρόπο, βλέπω, πληροφορούμαι, ακούω κι εν πολλοίς νιώθω  ότι υπάρχει ανάγκη, προσπαθώ να καταλάβω, αν και δεν (συμ)μετέχω (αναγκαστικά φυσικά), ενώ θα το ήθελα πολύ αλλά για τους δικούς μου καθαρά λόγους. 

Αντιλαμβάνομαι,  αλλά δεν συγκρίνω, δεν αντιστοιχώ ούτε αναλογώ, αν και προσπαθώ  (όχι πάντα με πολλή επιτυχία ομολογουμένως) ν΄ αναλογισθώ. 

Πράττω εκ του ασφαλούς, ανώδυνα, προσφέροντας την όποια βοήθειά μου με  αίσθηση συμπόνιας μάλλον παρά συμπαράστασης και υποστήριξης. 

Σαφώς και δεν θέλω  να θυσιασθώ με αυταπάρνηση, ούτε να θυσιάσω  απερισκέπτως κεκτημένα και αποκτήματα ( εξ άλλου η ελεύθερη αυτή βούληση είναι αναφαίρετο δικαίωμά μου, όταν μάλιστα δεν συντρέχουν λόγοι υποχρέωσης ή καθήκοντος).  

Είναι αλήθεια ότι θα μπορούσα να δράσω πιο ενεργά και ουσιαστικά, με τον τρόπο μου βέβαια, με αυτόν που μπορώ και δύναμαι πραγματικά, τηρουμένων των συνθηκών, μη πειθόμενος σε συμφέρουσες για μένα νουθεσίες (διακριτικές ή όχι), αλλά το προσπερνώ αδιάφορα (μπορεί και ασυνείδητα),  προτιμώντας την ασφάλεια που μου επιτρέπει αλλά και δικαιολογεί η θέση, στην οποία εγώ άκριτα έβαλα τον εαυτό μου ή άφησα τους άλλους να με τοποθετήσουν επάξια. 

Ισως πάλι γιατί κρίνω ότι δεν συντρέχουν αυτοί οι  σημαντικοί λόγοι που θα με ωθήσουν στο να ξεπεράσω τον γνωστό ως τώρα εαυτό μου και να εκπλήξω τους άλλους πανηγυρικά. 

Κι έτσι ενεργώ ά(σ)κοπα, προβαίνοντας σε άκαιρες πράξεις που, κατά την ταπεινή μου άποψη, φανερώνουν κι αποδεικνύουν τον πλούτο των συναισθημάτων μου, της αγάπης, της πίστης και της αφοσίωσής μου, διεκδικώντας αλλά κυρίως απαιτώντας (έστω και σιωπηρά)  αναγνώριση, ισότητα και ισονομία.

"Ναι, αυτό αρκεί" θα πω και θα ησυχάσω. 

Αρκεί όμως;