Περί φανατισμού και φόβου.

Είναι η πεποίθηση της άγνοιας όσων ευχαριστιούνται να γελοιοποιούνται δημοσίως επειδή, τάχα, σκέφτονται πως είναι μάρτυρες, διπλασιάζοντας την προσπάθειά τους  ξεχνώντας το στόχο τους, πιστοί που απαλλάχτηκαν από τις αμφιβολίες τους, καταρρίπτοντας, έτσι, βασικό τους "πιστεύω", βρισκόμενοι όχι ένα βήμα πριν, αλλά μετά τη βαρβαρότητα...στο χάος,  χωρίς να μπορούν να αλλάξουν όχι μόνο τις απόψεις τους αλλά ούτε και θέμα, που παίρνουν σοβαρά τον εαυτό και  τη γνώμη τους, που έντονα πεθαίνουν παρά ζουν, με την απόλυτη δική τους ειλικρινεία που τους καθιστά τρομακτικότερους και πιο επικίνδυνους. Ηλίθιοι από φανατισμό ή φανατικοί από ηλιθιότητα! (πανεσπερμία και συρραφή προσωπικών και άλλων γνωμών).
Δεν θα έλεγα πως ζούμε μεγάλες στιγμές. Μάλλον τις πιο σκοτεινές μας! Και το σκοτάδι μεγαλώνει το φόβο, είναι αλήθεια. Γενναίος όμως δεν είναι αυτός που θα τον πολεμήσει απερίσκεπτα, αλλά αυτός που θα τον αποδεχτεί και θα τον αντιμετωπίσει με σύνεση.