10-11-14
Από μια αναγνώστρια, εντυπώσεις από το βιβλίο Κόστα Ρίκα.
Μου άρεσε! Αλέξανδρε. Γέλασα πολύ!!
Σαρκασμός, ψυχογράφημα γυναικείας φύσης, δυτικού κόσμου,
21ου αιώνα. Δύσκολο θέμα να αποδοθεί από άντρα. Μας έχεις μελετήσει,
παρατηρήσει, συζητήσει (ακούσει) με πολλές «από σε όλες εκείνες (αφιέρωση
άλλωστε. φίλες, συνάδελφοι, μαθήτριες κλπ οκ?)».
Στην αρχή κάπως μου φάνηκε, δεν ξέρω τι περίμενα, να
διαβάσω. πολύ Αθηναϊκό (λοφτ κλπ λέξεις ξενόγλωσσες στα ελληνικά με ξένισαν λιγάκι)_είμαι βλέπεις και
επαρχιωτάκι) αλλά μετά μπήκα στον Σαρκασμό, αυτοσαρκασμό που θέλεις να αποδώσεις ως η
γυναικεία ηρωίδα της εποχής μας, και το διασκέδασα, βρήκα αλήθειες πικρές, ένα
ψυχογράφημα, - μια κρίση από τις πολλές στις οποίες έχουμε την τάση πέφτουμε ως
επί τον πλείστον οι Γυναίκες, χάρη στον ανεξάντλητο συναισθηματισμό μας. Αλλά
και γενικότερα, για να μην βάζουμε την γυναίκα μόνο στο στόχαστρο, τον
Ατομικισμό του σύγχρονου ανθρώπου, με τις αγωνίες, τα πάθη για το άτομό του, τον
εγωισμό του, τον παθολογικό εγωισμό του σύγχρονου ανθρώπου του 21ου
αιώνα, του αναπτυγμένου, ψαγμένου, αποκομμένος από τους άλλους, αποκαμωμένος ο
άνθρωπος της εποχής μας. Ατομιστής.
Μου άρεσε πολύ που είναι σαν σενάριο, φανταζόμουν τις
σκηνές, έκανα συνέχεια εικόνες και τους διαλόγους, πως θα μπορούσαν πιθανά να
διαδραματίζεται ο μονόλογος της ηρωίδας.
----
Έκανα μια σύνδεση, αν μου επιτρέπεις να συνεχίσω, με την
ψυχολογία, μια κάπως ανάλυση χαρακτήρα, απόπειρα προσέγγισης της προσωπικότητας
της ηρωίδας (που αντιπροσωπεύει δείγμα γυναικών, χωρίς να κατηγοριοποιεί το
σύνολο βέβαια, ούτε να βάζει ετικέτα). Υστερική φύση η γυναικεία, φτάνουμε
στα άκρα συχνά, παλινδρομούμε, χωρίς απαραίτητα να είναι διαγνώσιμη παθολογία
ευτυχώς.
Σταδιακά όλα τα σημάδια, κρίσεις πανικού ηρωίδας, σκέψεις,
αναμνήσεις παιδικής ηλικίας, μονολογεί, εκτονώνεται, θυμώνει, λησμονεί, όλα
μαζί, μπερδεμένα, σύγχυση, τάση φυγής ως λύση αποφυγής από την πραγματικότητα. Κατάθλιψη,
μανία, μανιοκατάθλιψη κορυφώνεται στη σελίδα 168 του βιβλίου, και έρχεται
αμέσως ευτυχώς η συνειδητοποίηση που την κρατά ζωντανή. Συνειδητοποίηση,
παραδοχή αλήθειας, και φόβος παραλογισμού.. οι δαίμονες, της, τα πάθη της, τα
ανθρώπινα πάθη που ταλαντεύουν τους περισσότερους από εμάς ανθρώπους,
σύγχρονους και όχι, γυναίκες και άντρες φυσικά. Οι λόγοι, τα κίνητρα ατομικά ή
κοινωνικά αλλάζουν ανάλογα την εποχή, αλλά μπαίνουμε στα τομέα της
ψυχοκοινωνιολογίας και κοινωνιολογίας τώρα.
Συνειδητοποίηση, παραδοχή αλήθειας και όρια πραγματικού –
παραλογισμού, σελ 168, «..με παγίδα παρά
με σωτηρία». Επόμενο στάδιο σελ. 169, η συνειδητοποίηση φέρνει την λύτρωση
μέσω της αποδοχής της πραγματικότητας, εξισορρόπηση συναισθήματος και λογικής . « Η ευτυχία βρισκόταν εκεί δίπλα της.
Πιθανόν πάντοτε… δεν έχει τίποτα ανάγκη, γιατί τα είχε όλα..».
Πάντα η υποκειμενική αλήθεια, επιλέγουμε εμείς και μόνο
εμείς, αν θα ζήσουμε με πληρότητα ή όχι. Χρειάζεται όμως δουλειά, και πολλές
φορές χρειαζόμαστε στήριξη, βοήθεια και συμπαράσταση, αλλοίμονο στον πολύ
εγωιστή, εγωπαθή που δεν θα ζητήσει να μοιραστεί τη ζωή του, τις σκέψεις του,
τις αναζητήσεις του, τους φόβους του, και τα «πολεμάει» μόνος, καταδιωγμένος,
θεριό, ατομιστής..
Η ζωή είναι ένα μοίρασμα, συντροφικότητα, επικοινωνία, μαζί.
Ζούμε μαζί, όλοι μια ενότητα, αυτό έχουμε πιθανόν, ξεχάσει σήμερα, στη σύγχρονη
αναπτυγμένη εποχή μας.
Ε.Λ.
