* * * * * * * Aλέξανδρος Ντερπούλης * * * * * * *
Πέμπτη 10 Φεβρουαρίου 2011
Δευτέρα 7 Φεβρουαρίου 2011
Πέμπτη 3 Φεβρουαρίου 2011
Walkman
Μια ιστορία θα μπορούσε να γραφτεί για όσα θυμίζουν, για όσα ήταν, είναι και θα είναι. Μια μικρή ιστορία θα μπορούσε να γραφτεί για ήχους και ματιές, γι αγγίγματα και γεύσεις, για όλα εκείνα, γι αυτά και τ άλλα!
Δεν χωρούν όμως και δεν φτάνουν. Στεγνώνει το μελάνι πάνω στο υγρό χαρτί και χύνεται στο πάτωμα. Και όλα χάνονται, εξατμίζονται! Και είναι πολλά. Πολλά να νοσταλγείς, πολλά να γελάς, πολλά να κλαίς, να χαίρεσαι και να λυπάσαι!
Να προχωράς και να περιμένεις, να μένεις στάσιμος και να ελπίζεις, ν αγωνιάς και να πονάς!
Ολα ... όλα όσα υπάρχουν και μπορούν, στοιβαγμένα σε μια γωνιά του μυαλού ή του δωματίου, στην άκρη του κόσμου. Ασύνδετα λόγια, σκέψεις άπειρες, άπρακτα χέρια, ανήμπορα πόδια. Ενας βάλτος στην άκρη της λίμνης, μια φωνή να ξεμακραίνει, κι ένα τσιγάρο που δεν θα σβήσει...μέχρι να κάψει τα χείλια.
Ρουτίνα της μέρας, στα ίδια τα διαφορετικά, να περνά ο καιρός, αργά και γρήγορα.
Δεν ξέρω να ξέρω ή να γνωρίζω στην καλύτερη περίπτωση. Ούτε να νιώθω νιώθω, εκτός κι αν φταίει η υπερβολή. Να μιλήσω ψιθυριστά, αν η σιωπή δεν υπερισχύσει στα αδύναμα χείλη που στέγνωσαν για λίγο από το υγρό φιλί.
Αναίτια, χωρίς αφορμή με μια αλμύρα στην άκρη του στόματος.
Ενας καφές που θα περιμένει ζεστός και κάτι μαχαιροπίρουνα στο ξύλινο τραπεζάκι του μπαλκονιού μια ζεστή μέρα στα μέσα Αυγούστου. Κρέπα ήταν θαρρώ!
Κι ένα κρεββάτι άδειο, γεμάτο και πάλι άδειο και πάλι γεμάτο, ξυπολητα πόδια στα παρκέ και ένα ποτήρι νερό να περιφέρεται στο δωμάτιο.
Κάτι βράδυα, μερικοί ηλιόσποροι και το τσούξιμο στα χείλια, ένα θερινό σινεμά, και το τοστ χωρίς τυρί κάπου στην Αιόλου.
Κι ένα δωμάτιο, άλλο. Ρούχα πεταμένα, πλυμένα καθαρά, οικεία, ξένα. Ενα pc κι ένα παιχνίδι, αφορμή για ολα!
Καιρός για μια αγκαλιά, και κάτι ανεξήτιλα φιλιά. Φωνές που και που.
Πρωινά μετά το γυμναστήριο μ ενα διπλό καπουτσίνο.
Κι άλλα πολλά άπειρα ή ακόμα πιο λίγα από τα λίγα.
Ναι, θα ήταν μια καλή ιστορία, μια μικρή ιστορία αν ήξερες το τέλος της.
Θα συνεχίζει να παίζει... όπως... όποτε...κάθε...όταν ...
To rewind είναι οδυνηρά νοσταλγικό, το play βασανιστικά αργό, το fast forward ουτοπικά επιθυμητό. Μήπως να μπω στο pause?
Δεν χωρούν όμως και δεν φτάνουν. Στεγνώνει το μελάνι πάνω στο υγρό χαρτί και χύνεται στο πάτωμα. Και όλα χάνονται, εξατμίζονται! Και είναι πολλά. Πολλά να νοσταλγείς, πολλά να γελάς, πολλά να κλαίς, να χαίρεσαι και να λυπάσαι!
Να προχωράς και να περιμένεις, να μένεις στάσιμος και να ελπίζεις, ν αγωνιάς και να πονάς!
Ολα ... όλα όσα υπάρχουν και μπορούν, στοιβαγμένα σε μια γωνιά του μυαλού ή του δωματίου, στην άκρη του κόσμου. Ασύνδετα λόγια, σκέψεις άπειρες, άπρακτα χέρια, ανήμπορα πόδια. Ενας βάλτος στην άκρη της λίμνης, μια φωνή να ξεμακραίνει, κι ένα τσιγάρο που δεν θα σβήσει...μέχρι να κάψει τα χείλια.
Ρουτίνα της μέρας, στα ίδια τα διαφορετικά, να περνά ο καιρός, αργά και γρήγορα.
Δεν ξέρω να ξέρω ή να γνωρίζω στην καλύτερη περίπτωση. Ούτε να νιώθω νιώθω, εκτός κι αν φταίει η υπερβολή. Να μιλήσω ψιθυριστά, αν η σιωπή δεν υπερισχύσει στα αδύναμα χείλη που στέγνωσαν για λίγο από το υγρό φιλί.
Αναίτια, χωρίς αφορμή με μια αλμύρα στην άκρη του στόματος.
Ενας καφές που θα περιμένει ζεστός και κάτι μαχαιροπίρουνα στο ξύλινο τραπεζάκι του μπαλκονιού μια ζεστή μέρα στα μέσα Αυγούστου. Κρέπα ήταν θαρρώ!
Κι ένα κρεββάτι άδειο, γεμάτο και πάλι άδειο και πάλι γεμάτο, ξυπολητα πόδια στα παρκέ και ένα ποτήρι νερό να περιφέρεται στο δωμάτιο.
Κάτι βράδυα, μερικοί ηλιόσποροι και το τσούξιμο στα χείλια, ένα θερινό σινεμά, και το τοστ χωρίς τυρί κάπου στην Αιόλου.
Κι ένα δωμάτιο, άλλο. Ρούχα πεταμένα, πλυμένα καθαρά, οικεία, ξένα. Ενα pc κι ένα παιχνίδι, αφορμή για ολα!
Καιρός για μια αγκαλιά, και κάτι ανεξήτιλα φιλιά. Φωνές που και που.
Πρωινά μετά το γυμναστήριο μ ενα διπλό καπουτσίνο.
Κι άλλα πολλά άπειρα ή ακόμα πιο λίγα από τα λίγα.
Ναι, θα ήταν μια καλή ιστορία, μια μικρή ιστορία αν ήξερες το τέλος της.
Θα συνεχίζει να παίζει... όπως... όποτε...κάθε...όταν ...
To rewind είναι οδυνηρά νοσταλγικό, το play βασανιστικά αργό, το fast forward ουτοπικά επιθυμητό. Μήπως να μπω στο pause?
Τρίτη 1 Φεβρουαρίου 2011
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)