Και τώρα τι;

Χορτασμένοι και στερημένοι στον πάτο που βλέπουμε να πλησιάζει ή που αγγίζουμε επικίνδυνα
Με τα ίδια ακριβώς πράγματα που είχαμε και δεν έχουμε πια.
Με όλα αυτά που μας χαρίζονταν, που δανειζόμασταν κατά κάποια έννοια, που κοπιάζαμε και προσπαθούσαμε ανεξαρτήτως συγκυριών...τότε που τα καταφέρναμε!
Χορτασμένοι και στερημένοι σε σημείο  μηδέν να αναπολούμε και να ελπίζουμε.
Με τα ίδια ακριβώς συναισθήματα που μας έκαναν ευτυχισμένους και δυστυχισμένους, χαρούμενους και λυπημένους, ήρεμους και θυμωμένους.
Χορτασμένοι και στερημένοι σε αδιέξοδο δρόμο και φράκτες τριγύρω να μην μπορείς να λοξοδρομήσεις.
Με τις ίδιες ακριβώς ελπίδες και αγωνίες που τώρα αποκτούν άλλο νόημα κι άλλη βαρύτητα, με την ίδια δημιουργικότητα και παραγωγικότητα χωρίς κανένα αντίκρισμα πια, χωρίς κανένα αποτέλεσμα.
Χορτασμένοι και στερημένοι σε μόνιμη έκπληκτη στάση για το τι άλλο μπορεί να μας συμβεί, για το τι άλλο μπορούμε να αντέξουμε.
Με όλα αυτά που αφήσαμε να συμβούν ερήμην μας ή όχι, με όλα αυτά που αδιαφορήσαμε, ενδιαφερθήκαμε, ασχοληθήκαμε, απορρίψαμε ή αποδεχθήκαμε.
Χορτασμένοι και στερημένοι την ίδια στιγμή τότε και τώρα. Κάτω από άλλες συνθήκες, άλλους καιρούς και άλλες εποχές.
Δεν ξέρω που με οδηγεί αυτή η νοσηρότητα.
Μάλλον σε επαναλαμβανόμενες επαναλήψεις μιας σκέψης που δεν μπορεί να εκφραστεί γιατί πιθανόν να μην έχει νόημα πια αφού όλα έχουν συντελεστεί όπως ακριβώς θα έπρεπε.
Είναι περίεργο πως μπορεί ακόμα να τρεμοπαίζει μια σπίθα τελικής νίκης.
Ούτε που ξέρω από ποια έγκατα ξεπηδά και τι τη συντηρεί.
Με κάνει στιγμιαία να έχω τη σιγουριά που γενικά δεν έχω.
Πέρα  όμως από τις αναπάντητες ερωτήσεις, πέρα από τα αμέτρητα τσιγάρα και τους συνεχόμενους καφέδες, πέρα από τις άκαρπες προσπάθειες, τα ανόητα παιχνίδια στο διαδίκτυο, πέρα από τη σεροτονίνη και τη ρανιτιδίνη , πέρα από τις αποτυχημένες απόπειρες  μα παρ όλα αυτά απόπειρες, πέρα από τα νοσοκομεία, κέντρα αποκατάστασης, πέρα από την απραξία, πέρα από τα σκοπίμως  αναπάντητα τηλεφωνήματα,  πέρα από όλα αυτά...
...και τώρα τι;