Σε αυτή τη ζωή έχεις μια φυσική οικογένεια και μια οικογένεια που σε "υιοθετεί". Μπορεί να είναι μια φιλική οικογένεια που αγαπάς πάρα πολύ και σε αγαπάνε εξ ίσου ή να είναι μια οικογένεια εξ αγχιστείας που δημιούργησες και γνώρισες καλά στην περίοδο της ζωής σου. Στην τελευταία περίπτωση μπορεί η οικογένεια να είναι οι απόλυτοι εχθροί σου φυσικά.
Σε μένα συνέβη το εντελώς αντίθετο. Η οικογένεια της γυναίκας μου, έγινε η δεύτερη οικογένειά μου. Όχι γιατί συντελέθη γάμος και βρεθήκαμε όλοι σε έναν κοινό τόπο. Όχι! Ο γάμος είναι μια τυπική τελετουργία, με νομικές και κοινωνικές προεκτάσεις, γίνεται για συγκεκριμένους λόγους που γνωρίζουν μόνο οι εμπλεκόμενοι, πάνω σε μια όμως ουσιαστική βάση. Αυτή την ουσιαστική βάση την είχαμε με τη γυναίκα μου από πριν όπως και με την οικογένειά της, τη μητέρα της δηλαδή και τον αδερφό της, γιατί ο πατέρας της "έφυγε" πριν καλά καλά τον γνωρίσω. Θέλω να πω ότι είτε παντρευόμασταν είτε όχι, η οικογένεια αυτή θα λειτουργούσε ακριβώς το ίδιο, τα ίδια συναισθήματα θα νιώθαμε μεταξύ μας, αφού μας έδεσαν πολλά δυσάρεσα και φυσικά ευχάριστα γεγονότα. Έχουμε υποστηρίξει και συμπαρασταθεί ο ένας στον άλλον πλειστάκις και πολλάκις, γεγονός που μας έχει κάνει σχεδόν αυτοκόλλητους.
Η μητέρα της γυναίκας μου είναι η Τασία.
Στην Τασία χρωστάω πάρα πολλά, μού έχει σταθεί σαν δεύτερη μητέρα και τη νιώθω έτσι ακριβώς, σα δεύτερη μαμά ( γι' αυτό και αποφεύγω να την αποκαλώ "πεθερά"... συνήθως) . Κι αν κρίνω από την συνήθειά της , κάθε φορά που αναφέρεται στα παιδιά της, να συμπεριλαμβάνει και μένα μέσα σε αυτά, θέλω να πιστεύω πως και αυτή νιώθει το ίδιο ακριβώς. Υπάρχουν φορές μάλιστα που τη νιώθω καλύτερα από μητέρα. Γιατί με την Τασία μπορώ να μιλάω για οποιοδήποτε θέμα ξέροντας ότι θα με ακούσει, θα το καταλάβει και θα το συζητήσει, εκφέροντας την γνώμη της και την άποψή της, κάτι που δεν μπορώ να το κάνω τόσο εύκολα με τη φυσική μου μητέρα. Είναι και που ζω (σχεδόν) μαζί με αυτή την οικογένεια (λόγω συνθηκών και καταστάσεων) περισσότερα χρόνια από αυτά που έχω ζήσει με την φυσική μου οικογένεια. Αυτό δε σημαίνει ότι δεν έχουμε και προστριβές και διαφωνίες. Ξέρω όμως πως ό,τι και να πω, ό,τι και να μου πει, όσο και να φωνάξουμε (που δεν φωνάζει αυτή, εγώ φωνάζω συνήθως), μετά από λίγο είναι σα να μην έχει γίνει τίποτα, λυθεί δε λυθεί το θέμα μας!
Τέλος πάντων αρκετά με την εισαγωγή. Η Τασία λοιπόν είναι μια εξαίρετη επαγγελματίας, Συμβολαιογράφος, ακριβώς στην ίδια ηλικία με τη μητέρα μου αλλά με τελείως διαφορετική πορεία. Η Τασία σπούδασε Νομική, έζησε την εποχή της με πάρτυ, εξόδους, εκδρομές κλπ , αλλά και πολλή προσωπική εργασία στο φούρνο του πατέρα της, σε ένα όμως πιο υποστηρικτικό περιβάλλον από ό,τι η μητέρα μου, ερωτεύτηκε τον άνδρα της, τον έκανε σκοπό της ζωής της , ταξίδεψε μαζί του όλον τον κόσμο (καπετάνιος ο κυρ-Γιώργος) έζησε δηλαδή μια ευτυχισμένη γενικά ζωή χωρίς φυσικά να λείπουν οι δυσκολίες, που δεν μας αφορούν εδώ.
Όπως όλοι μας όμως έχει και αυτή τα κολλήματά της.
Εκτός του ότι κινείται συναισθηματικά στα άκρα (αγαπά πολύ και άδολα μέχρι που κάποιος θα της θίξει τα παιδιά (κυρίως) και γενικά την οικογένειά της ή φανεί αχάριστος, κουτσομπόλης και δολοπλόκος οπότε και τον ξεγράφει δια παντός), έχει ζητήματα και με το παρελθόν κι αν κάποτε, κάτι της πήγε στραβά δεν το επαναλαμβάνει ποτέ. Μα ποτέ όμως!
Για παράδειγμα, κάποτε είχανε κάνει κολιούς για να φάνε σε ένα τραπέζι που είχαν ετοιμάσει για καλεσμένους με τον άνδρα της, αλλά επειδή κάτι στράβωσε και δεν τους έφαγαν και τους πέταξαν στο χωράφι , όπως μου εξομολογήθηκε , οι κολιοί είναι απαγορευμένο φαγητό ακόμα μέχρι και σήμερα στην οικογένεια. Μια άλλη φορά είχανε πάει στην Κύμη για εκδρομή, αλλά επειδή είχε κύμα και φουρτούνα (τότε), "ρίξανε μαύρη πέτρα πίσω τους", όπως χαρακτηριστικά λέει και δεν ξαναπάτησαν ποτέ, γιατί προφανώς, αφού τότε είχε κύμα θα έχει κύμα κάθε φορά που θα πήγαιναν. Γενικά δεν μπορείς να την πείσεις να κάνει κάτι που στο παρελθόν είχε αποβεί είτε στεναχωρηματικό, είτε καταστροφικό, είτε μοιραίο. Με αποτέλεσμα να περιορίζει τον εαυτό της πάρα πολύ σε πράξεις και ενέργειες, ακόμα και σε σκέψεις, προκειμένου να μην πάθει τα ίδια που είχε πάθει κάποτε. (Αχ αυτά τα φρικτά βασανιστικά περιοριστικά "Πιστεύω" μας!)
Επίσης στην Τασία αρέσουν πολύ τα παυσίπονα. Κατά περιόδους παθαίνει εμμονή (εμμονή όμως!) με συγκεκριμένες μάρκες αναλγητικών, που τις ανάγει σε πανάκεια: Λοναρίντ, Παναντόλ, Ποσντάν, Αλγκόν. Τις έχει δοκιμάσει όλες! Όλες! Και τα παίρνει αυτά τα παυσίπονα ανεξαρτήτου ώρας ή πάθησης. Για παράδειγμα παίρνει ένα κάθε πρωί πάντα μαζί με τα άλλα της χάπια ( για την καρδιά, το στομάχι κλπ) ... just in case! Τόσο πολύ μερικές φορές εξαρτάται από τα αναλγητικά που συνέβει το εξης ευτράπελο μια φορά:
Ήταν η περίοδος που την βοηθούσα στο Συμβολαιγραφείο της. Μια δουλειά με πολλές απαιτήσεις, πολύ στρες ( για την ίδια κυρίως, εγώ απλώς βοηθός πιστολάκι ήμουν) , με πολλή ευθύνη, δουλειά που χρειάζεται να έχεις πολλές γνώσεις, συγκριτκή και συνδυαστική σκέψη, αποτελεσματικότητα, πειθαρχία, συγκέντρωση, υπομονή, επιμονή, καλή προαίρεση, καλή συμπεριφορά, εχεμύθεια, τιμιότητα αλλά και βασικές αρχές ψυχολογίας αφού οι συνδιαλλαγή με διαφορετικούς πελάτες κάθε φορά απαιτεί και την ανάλογη συμπεριφορά και στάση από μέρους της, προσόντα που έχει η Τασία σε υπερβολικό βαθμό...όλα. Κάτι που δεν συμβαίνει με άλλους συνάδελφούς της...και έχω γνωρίσει πολλούς από αυτούς. ( Πόσα περίεργα και κουλά είχα ακούσει και είχα δει από τους πελάτες της όσον καιρό τη βοηθούσα δε λέγεται!)
Όπως είπα η Τασία σε κρίσιμες στγμές και όταν όλα ήταν πιεστικά, ο χρόνος, οι πελάτες, οι δικηγόροι κλπ , την έπιανε στρες κι ένας μικρός ( όχι και τόσο μικρός δηλαδή) πανικός. Αν τύχαινε αυτό να επιβαρυνθεί και με κάτι άλλο , τότε τα πράγματα ξέφευγαν λίγο. Στιγμιαία πάντα και ποτέ μπροστά στους πελάτες!
Η Τασία επίσης δεν είχε και πολύ καλή σχέση με τα κομπιούτερ γιατί είχε μάθει να δουλεύει σε γραφομηχανή και η τεχνολογία την τρόμαζε. Αν και είχε από πολύ νωρίς κομπιούτερ (μάρκας WANG...γύρευε!) με πρόγραμμα προσαμοσμένο στις ανάγκες της (μιλάμε για δεκαετία '80-'90), αυτή συνέχιζε να γράφει στη γραφομηχανή και την οθόνη του κομπιουτερ την είχε στολίσει με ένα ωραιότατο σεμεδάκι ( σιγά μη δεν είχε κάποιες ομοιότητες με τη μητέρα μου...τι αναγνώρισα δηλαδή εγώ σε αυτήν; χε χε ). Με τον καιρό έμαθε να χρησιμοποιεί την τεχνολογία, να πάρει πιο εξελιγμένα PCs και να δουλεύει και το ειδικό πρόγραμμα για Συμβολαιογράφους. Οταν όμως έβγαζε κάποια εντολή το κομπιούτερ που η Τασία δεν γνώριζε, ή ξαφνικά φαίνονταν ότι είχαν χαθεί όλα από αυτά που είχε γράψει, τότε ερχόταν το απόλυτο χάος. Όσο ήμουν εγώ εκεί μπορούσα να λύσω κάποια ζητήματα, αφού ήμουν πιο εξοικιωμένος με την τεχνολογία και να σώνω κάποιες καταστάσεις. Υπήρχαν φορές όμως που τύχαινε να μην πάω στο γραφείο (είχα και τις καλλιτεχνικές μου ασχολίες βλέπεις...τρομάρα μου).
Μια φορά που έτυχε να μην πάω στο γραφείο, με παίρνει έξαλλη τηλέφωνο:
-Χάθηκαν όλα...τι θα κάνω Θεέ μου...που πήγαν βρε Αλέξη; ...Να, εδώ έτσι όπως έγραφα ξαφνικά χάθηκαν όλα και έσβησε η οθόνη και έχω συμβόλαιο σε λίγο...παει καταστράφηκα ( ακολουθούν κάτι μικροβρισιές) ...παει καταστράφηκα...θα έρθουν οι άνθρωποι και εγώ δεν θα είμαι έτοιμη...τι να κάνω; είναι μαύρη η οθόνη...ακούς; ΜΑΥΡΗ, πως μαύρισε έτσι η οθόνη; κατάμαυρη σου λέω...δεν ανοίγει ( ακούγονται θόρυβοι πλήκτρων) Ααααααααα....δεν έχω ρεύμα καθόλου στο γραφείο! Παναγία μου! Που πήγε το ρεύμα; Έχει διακοπή; ( ακουώ βήματα , πάει προς την έξοδο και μιλάει σε κάποιον σε συνεχόμενη υστερία) Έχουμε διακοπή; Τι; Τι μου λέτε τώρα; Ποιος κατέβασε το γενικό; Ο Θυρωρός; κακό χρόνο να έχει , ο μπήξας ο δείξας ( πολλές βρισιές για τον Θυρωρό) , που να του καεί το σπίτι..."
Γενικώς μέσα στα νεύρα η Τασία και στον πανικό. Δεν πρόλαβα να αρθρώσω λέξη, ούτε ένα κιχ να κάνω και το έκλεισε το τηλέφωνο, ενώ συνέχιζε να φωνάζει και να καταριέται. Όντως ό Θυρωρός του μεγάρου είχε κατεβάσει τον γενικό του ορόφου που βρισκόταν το γραφείο της Τασίας με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί πρόβλημα σε όλα τα γραφεία του ορόφου. Μετά από κάποια ώρα την παίρνω τηλέφωνο για να μάθω τι τελικά είχε συμβεί και την ακούω πιο ήρεμη:
-Τί έγινε; ρώτησα όλο αγωνία.
-Εντάξει, όλα μια χαρά, μου είπε με σχετική ηρεμία.
-Είστε σίγουρη; ( ναι ακόμα της μιλάω στον πληθυντικό και είναι στο μόνο άνθρωπο που το συνεχίζω μέχρι σήμερα, παρ όλη την οικειότητα που έχουμε, τέοια οικειότητα που δεν έχουν ούτε οι καλύτεροι φίλοι μεταξύ τους)
-Ναι, όλα καλά, συνέχιζε να μου λέει σε ύφεση.
-Τί κάνατε όταν χάσατε το αρχείο; τη ρώτησα θέλοντας να τη βοηθήσω να το ανακτήσει.
-Εντάξει, ήπια ένα Πονστάν, μου απάντησε με απόλυτη φυσικότητα.
Μόνο που δεν μου έπεσε το ακουστικό από τα χέρια! Ήταν η περίοδος του Αγίου Πονστάν...κατά πως έλεγε! (μετά εξοβελίστηκε κι αυτό στο πυρ το εξώτερον και δεν το αγγίζει πια! Τώρα μου φαίνεται ότι ξαναγύρισε στο Παναντόλ).
Η Τασία βγαίνει τον επόμενο χρόνο στη σύνταξη, μετά από πολλά χρόνια πετυχημένης καριέρας, εμπειριών και απολαβών αλλά και στερήσεων και δυσκολιών. Εκτός του ότι θα είναι αρκετά πιο ήρεμη, αν και πιστεύω ότι θα της λείπει η δουλειά της, αυτό που με φοβίζει περισσότερο, είναι πώς θα εξηγήσει αυτό το επαγγελματικό παρελθόν της και αν θα θέλει να ξαναπατήσει ποτέ σε Συμβολαιογραφείο... για να κάνει ας πούμε τη διαθήκη της ( α! είναι πολύ τυπική σε αυτά η Τασία) ... ή σε τι παυσίπονο θα πέσει για να διαχειριστεί αυτή τη στέρηση που θα της δημιουργήσει η έλλειψη της δουλειά της.
Ελπίζω μόνο να μην πέσει στα σκληρά!
Σε μένα συνέβη το εντελώς αντίθετο. Η οικογένεια της γυναίκας μου, έγινε η δεύτερη οικογένειά μου. Όχι γιατί συντελέθη γάμος και βρεθήκαμε όλοι σε έναν κοινό τόπο. Όχι! Ο γάμος είναι μια τυπική τελετουργία, με νομικές και κοινωνικές προεκτάσεις, γίνεται για συγκεκριμένους λόγους που γνωρίζουν μόνο οι εμπλεκόμενοι, πάνω σε μια όμως ουσιαστική βάση. Αυτή την ουσιαστική βάση την είχαμε με τη γυναίκα μου από πριν όπως και με την οικογένειά της, τη μητέρα της δηλαδή και τον αδερφό της, γιατί ο πατέρας της "έφυγε" πριν καλά καλά τον γνωρίσω. Θέλω να πω ότι είτε παντρευόμασταν είτε όχι, η οικογένεια αυτή θα λειτουργούσε ακριβώς το ίδιο, τα ίδια συναισθήματα θα νιώθαμε μεταξύ μας, αφού μας έδεσαν πολλά δυσάρεσα και φυσικά ευχάριστα γεγονότα. Έχουμε υποστηρίξει και συμπαρασταθεί ο ένας στον άλλον πλειστάκις και πολλάκις, γεγονός που μας έχει κάνει σχεδόν αυτοκόλλητους.
Η μητέρα της γυναίκας μου είναι η Τασία.
Στην Τασία χρωστάω πάρα πολλά, μού έχει σταθεί σαν δεύτερη μητέρα και τη νιώθω έτσι ακριβώς, σα δεύτερη μαμά ( γι' αυτό και αποφεύγω να την αποκαλώ "πεθερά"... συνήθως) . Κι αν κρίνω από την συνήθειά της , κάθε φορά που αναφέρεται στα παιδιά της, να συμπεριλαμβάνει και μένα μέσα σε αυτά, θέλω να πιστεύω πως και αυτή νιώθει το ίδιο ακριβώς. Υπάρχουν φορές μάλιστα που τη νιώθω καλύτερα από μητέρα. Γιατί με την Τασία μπορώ να μιλάω για οποιοδήποτε θέμα ξέροντας ότι θα με ακούσει, θα το καταλάβει και θα το συζητήσει, εκφέροντας την γνώμη της και την άποψή της, κάτι που δεν μπορώ να το κάνω τόσο εύκολα με τη φυσική μου μητέρα. Είναι και που ζω (σχεδόν) μαζί με αυτή την οικογένεια (λόγω συνθηκών και καταστάσεων) περισσότερα χρόνια από αυτά που έχω ζήσει με την φυσική μου οικογένεια. Αυτό δε σημαίνει ότι δεν έχουμε και προστριβές και διαφωνίες. Ξέρω όμως πως ό,τι και να πω, ό,τι και να μου πει, όσο και να φωνάξουμε (που δεν φωνάζει αυτή, εγώ φωνάζω συνήθως), μετά από λίγο είναι σα να μην έχει γίνει τίποτα, λυθεί δε λυθεί το θέμα μας!
Τέλος πάντων αρκετά με την εισαγωγή. Η Τασία λοιπόν είναι μια εξαίρετη επαγγελματίας, Συμβολαιογράφος, ακριβώς στην ίδια ηλικία με τη μητέρα μου αλλά με τελείως διαφορετική πορεία. Η Τασία σπούδασε Νομική, έζησε την εποχή της με πάρτυ, εξόδους, εκδρομές κλπ , αλλά και πολλή προσωπική εργασία στο φούρνο του πατέρα της, σε ένα όμως πιο υποστηρικτικό περιβάλλον από ό,τι η μητέρα μου, ερωτεύτηκε τον άνδρα της, τον έκανε σκοπό της ζωής της , ταξίδεψε μαζί του όλον τον κόσμο (καπετάνιος ο κυρ-Γιώργος) έζησε δηλαδή μια ευτυχισμένη γενικά ζωή χωρίς φυσικά να λείπουν οι δυσκολίες, που δεν μας αφορούν εδώ.
Όπως όλοι μας όμως έχει και αυτή τα κολλήματά της.
Εκτός του ότι κινείται συναισθηματικά στα άκρα (αγαπά πολύ και άδολα μέχρι που κάποιος θα της θίξει τα παιδιά (κυρίως) και γενικά την οικογένειά της ή φανεί αχάριστος, κουτσομπόλης και δολοπλόκος οπότε και τον ξεγράφει δια παντός), έχει ζητήματα και με το παρελθόν κι αν κάποτε, κάτι της πήγε στραβά δεν το επαναλαμβάνει ποτέ. Μα ποτέ όμως!
Για παράδειγμα, κάποτε είχανε κάνει κολιούς για να φάνε σε ένα τραπέζι που είχαν ετοιμάσει για καλεσμένους με τον άνδρα της, αλλά επειδή κάτι στράβωσε και δεν τους έφαγαν και τους πέταξαν στο χωράφι , όπως μου εξομολογήθηκε , οι κολιοί είναι απαγορευμένο φαγητό ακόμα μέχρι και σήμερα στην οικογένεια. Μια άλλη φορά είχανε πάει στην Κύμη για εκδρομή, αλλά επειδή είχε κύμα και φουρτούνα (τότε), "ρίξανε μαύρη πέτρα πίσω τους", όπως χαρακτηριστικά λέει και δεν ξαναπάτησαν ποτέ, γιατί προφανώς, αφού τότε είχε κύμα θα έχει κύμα κάθε φορά που θα πήγαιναν. Γενικά δεν μπορείς να την πείσεις να κάνει κάτι που στο παρελθόν είχε αποβεί είτε στεναχωρηματικό, είτε καταστροφικό, είτε μοιραίο. Με αποτέλεσμα να περιορίζει τον εαυτό της πάρα πολύ σε πράξεις και ενέργειες, ακόμα και σε σκέψεις, προκειμένου να μην πάθει τα ίδια που είχε πάθει κάποτε. (Αχ αυτά τα φρικτά βασανιστικά περιοριστικά "Πιστεύω" μας!)
Επίσης στην Τασία αρέσουν πολύ τα παυσίπονα. Κατά περιόδους παθαίνει εμμονή (εμμονή όμως!) με συγκεκριμένες μάρκες αναλγητικών, που τις ανάγει σε πανάκεια: Λοναρίντ, Παναντόλ, Ποσντάν, Αλγκόν. Τις έχει δοκιμάσει όλες! Όλες! Και τα παίρνει αυτά τα παυσίπονα ανεξαρτήτου ώρας ή πάθησης. Για παράδειγμα παίρνει ένα κάθε πρωί πάντα μαζί με τα άλλα της χάπια ( για την καρδιά, το στομάχι κλπ) ... just in case! Τόσο πολύ μερικές φορές εξαρτάται από τα αναλγητικά που συνέβει το εξης ευτράπελο μια φορά:
Ήταν η περίοδος που την βοηθούσα στο Συμβολαιγραφείο της. Μια δουλειά με πολλές απαιτήσεις, πολύ στρες ( για την ίδια κυρίως, εγώ απλώς βοηθός πιστολάκι ήμουν) , με πολλή ευθύνη, δουλειά που χρειάζεται να έχεις πολλές γνώσεις, συγκριτκή και συνδυαστική σκέψη, αποτελεσματικότητα, πειθαρχία, συγκέντρωση, υπομονή, επιμονή, καλή προαίρεση, καλή συμπεριφορά, εχεμύθεια, τιμιότητα αλλά και βασικές αρχές ψυχολογίας αφού οι συνδιαλλαγή με διαφορετικούς πελάτες κάθε φορά απαιτεί και την ανάλογη συμπεριφορά και στάση από μέρους της, προσόντα που έχει η Τασία σε υπερβολικό βαθμό...όλα. Κάτι που δεν συμβαίνει με άλλους συνάδελφούς της...και έχω γνωρίσει πολλούς από αυτούς. ( Πόσα περίεργα και κουλά είχα ακούσει και είχα δει από τους πελάτες της όσον καιρό τη βοηθούσα δε λέγεται!)
Όπως είπα η Τασία σε κρίσιμες στγμές και όταν όλα ήταν πιεστικά, ο χρόνος, οι πελάτες, οι δικηγόροι κλπ , την έπιανε στρες κι ένας μικρός ( όχι και τόσο μικρός δηλαδή) πανικός. Αν τύχαινε αυτό να επιβαρυνθεί και με κάτι άλλο , τότε τα πράγματα ξέφευγαν λίγο. Στιγμιαία πάντα και ποτέ μπροστά στους πελάτες!
Η Τασία επίσης δεν είχε και πολύ καλή σχέση με τα κομπιούτερ γιατί είχε μάθει να δουλεύει σε γραφομηχανή και η τεχνολογία την τρόμαζε. Αν και είχε από πολύ νωρίς κομπιούτερ (μάρκας WANG...γύρευε!) με πρόγραμμα προσαμοσμένο στις ανάγκες της (μιλάμε για δεκαετία '80-'90), αυτή συνέχιζε να γράφει στη γραφομηχανή και την οθόνη του κομπιουτερ την είχε στολίσει με ένα ωραιότατο σεμεδάκι ( σιγά μη δεν είχε κάποιες ομοιότητες με τη μητέρα μου...τι αναγνώρισα δηλαδή εγώ σε αυτήν; χε χε ). Με τον καιρό έμαθε να χρησιμοποιεί την τεχνολογία, να πάρει πιο εξελιγμένα PCs και να δουλεύει και το ειδικό πρόγραμμα για Συμβολαιογράφους. Οταν όμως έβγαζε κάποια εντολή το κομπιούτερ που η Τασία δεν γνώριζε, ή ξαφνικά φαίνονταν ότι είχαν χαθεί όλα από αυτά που είχε γράψει, τότε ερχόταν το απόλυτο χάος. Όσο ήμουν εγώ εκεί μπορούσα να λύσω κάποια ζητήματα, αφού ήμουν πιο εξοικιωμένος με την τεχνολογία και να σώνω κάποιες καταστάσεις. Υπήρχαν φορές όμως που τύχαινε να μην πάω στο γραφείο (είχα και τις καλλιτεχνικές μου ασχολίες βλέπεις...τρομάρα μου).
Μια φορά που έτυχε να μην πάω στο γραφείο, με παίρνει έξαλλη τηλέφωνο:
-Χάθηκαν όλα...τι θα κάνω Θεέ μου...που πήγαν βρε Αλέξη; ...Να, εδώ έτσι όπως έγραφα ξαφνικά χάθηκαν όλα και έσβησε η οθόνη και έχω συμβόλαιο σε λίγο...παει καταστράφηκα ( ακολουθούν κάτι μικροβρισιές) ...παει καταστράφηκα...θα έρθουν οι άνθρωποι και εγώ δεν θα είμαι έτοιμη...τι να κάνω; είναι μαύρη η οθόνη...ακούς; ΜΑΥΡΗ, πως μαύρισε έτσι η οθόνη; κατάμαυρη σου λέω...δεν ανοίγει ( ακούγονται θόρυβοι πλήκτρων) Ααααααααα....δεν έχω ρεύμα καθόλου στο γραφείο! Παναγία μου! Που πήγε το ρεύμα; Έχει διακοπή; ( ακουώ βήματα , πάει προς την έξοδο και μιλάει σε κάποιον σε συνεχόμενη υστερία) Έχουμε διακοπή; Τι; Τι μου λέτε τώρα; Ποιος κατέβασε το γενικό; Ο Θυρωρός; κακό χρόνο να έχει , ο μπήξας ο δείξας ( πολλές βρισιές για τον Θυρωρό) , που να του καεί το σπίτι..."
Γενικώς μέσα στα νεύρα η Τασία και στον πανικό. Δεν πρόλαβα να αρθρώσω λέξη, ούτε ένα κιχ να κάνω και το έκλεισε το τηλέφωνο, ενώ συνέχιζε να φωνάζει και να καταριέται. Όντως ό Θυρωρός του μεγάρου είχε κατεβάσει τον γενικό του ορόφου που βρισκόταν το γραφείο της Τασίας με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί πρόβλημα σε όλα τα γραφεία του ορόφου. Μετά από κάποια ώρα την παίρνω τηλέφωνο για να μάθω τι τελικά είχε συμβεί και την ακούω πιο ήρεμη:
-Τί έγινε; ρώτησα όλο αγωνία.
-Εντάξει, όλα μια χαρά, μου είπε με σχετική ηρεμία.
-Είστε σίγουρη; ( ναι ακόμα της μιλάω στον πληθυντικό και είναι στο μόνο άνθρωπο που το συνεχίζω μέχρι σήμερα, παρ όλη την οικειότητα που έχουμε, τέοια οικειότητα που δεν έχουν ούτε οι καλύτεροι φίλοι μεταξύ τους)
-Ναι, όλα καλά, συνέχιζε να μου λέει σε ύφεση.
-Τί κάνατε όταν χάσατε το αρχείο; τη ρώτησα θέλοντας να τη βοηθήσω να το ανακτήσει.
-Εντάξει, ήπια ένα Πονστάν, μου απάντησε με απόλυτη φυσικότητα.
Μόνο που δεν μου έπεσε το ακουστικό από τα χέρια! Ήταν η περίοδος του Αγίου Πονστάν...κατά πως έλεγε! (μετά εξοβελίστηκε κι αυτό στο πυρ το εξώτερον και δεν το αγγίζει πια! Τώρα μου φαίνεται ότι ξαναγύρισε στο Παναντόλ).
Η Τασία βγαίνει τον επόμενο χρόνο στη σύνταξη, μετά από πολλά χρόνια πετυχημένης καριέρας, εμπειριών και απολαβών αλλά και στερήσεων και δυσκολιών. Εκτός του ότι θα είναι αρκετά πιο ήρεμη, αν και πιστεύω ότι θα της λείπει η δουλειά της, αυτό που με φοβίζει περισσότερο, είναι πώς θα εξηγήσει αυτό το επαγγελματικό παρελθόν της και αν θα θέλει να ξαναπατήσει ποτέ σε Συμβολαιογραφείο... για να κάνει ας πούμε τη διαθήκη της ( α! είναι πολύ τυπική σε αυτά η Τασία) ... ή σε τι παυσίπονο θα πέσει για να διαχειριστεί αυτή τη στέρηση που θα της δημιουργήσει η έλλειψη της δουλειά της.
Ελπίζω μόνο να μην πέσει στα σκληρά!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου