Δεν θα πω ό,τι έχει ήδη ειπωθεί, για κλεισίματα, χούντες, επαναστάσεις, την οργή, νομοθετικά πλαίσια, κυρώσεις, για χαραμοφάηδες, για αμαρτωλά κανάλια κλπ κλπ.
Εχουν εξαντληθεί όλα αυτά τόσες μέρες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και ο καθένας έχει πει το μακρύ και το κοντό του. Εχει κάνει πλάκα, έχει αναρτήσει μανιφέστα , έχει θυμώσει με άλλους που υποστηρίζουν τα αντίθετα. Ο,τι δηλαδή, συμβαίνει πάντα και θα συμβαίνει πάντα μέσα σε αυτη την κοινωνία που εμείς επιτρέψαμε να εξελιχθεί έτσι, μέσα σε αυτό το πολιτικό σύστημα που ακόμα στηρίζεται με τη δική μας υποστήριξη.
Οχι, δεν θα πω τα ίδια και νομίζω ότι δεν θα προσθέσω και κάτι καινούριο. Ποιος θα με ακούσει εξ άλλου; Η πολιτική ηγεσία; Αυτή δεν ακούει χρόνια τώρα την κραυγή απελπισίας ενός ολόκληρου λαού; θα ακούσει εμένα; Ποιος θα με ακούσει; Οι συμπολίτες μου; που σε λίγες μέρες θα τους περάσει όλος αυτός ο οίστρος (όπως με τους αγανακτισμένους) και θα γυρίσουν στα σπίτια τους με την ουρά στα σκέλια που για μια ακόμα φορά δεν μπόρεσαν να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων; Κανείς δεν θα με ακούσει γιατί για όλους είμαι ο επαναστάτης της πολυθρόνας και του διαδικτύου, κι εγώ δεν θα κάνω τίποτα για να ανατρέψω αυτή την εικόνα γιατί στην τελική μπορεί και να είμαι. Αλλά δεν θα λογοδοτήσω σε κανέναν γι αυτό!
Δεν θέλω να κατηγορήσω κανέναν, ουτε τους μεν ούτε τους δε, αυτοί θα τα βρουν κάποια στιγμή, κάποιους θα προσλάβουν στο νέο κανάλι (όπως και να ονομάζεται) Θα τρέξουν κάποιοι άλλοι να προσληφθούν, άντε πάλι θα μπουν τα "μέσα" για την ποθούμενη προσληψη, όλα θα ξεχαστούν και φτου και πάλι από την αρχή!
Γνωστά όλα αυτά, όλα επαναλαμβάνονται , " όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα τα ίδια μένουν".
Εγώ θα μείνω μόνο με την ανάμνηση άλλης μιας αποτυχημένης εξέργεσης, όπως και τώρα μένω με την ανάμνηση των καναλιών που γνώρισα στα παιδικά μου χρόνια και το κλείσιμο της ΕΡΤ έβαλε αλλη μια πέτρα στην ταφόπλακα της εναπομείνασας παιδικότητά μου.
Πάντα θα θυμάμαι την πρώτη τηλεόραση που είχαμε ,LOEWE OPTA ήταν, ασπρόμαυρη φυσικά, και ήταν η μοναδική στην γειτονιά κάπου στο Αιγάλεω, σε γειτονιά γεμάτη πρόσφυγες από την Σμύρνη και τον Πόντο.
Θυμάμαι που έρχονταν όλοι για να δουν τον Αγνωστο πόλεμο, και την αγωνία που είχαν κάθε φορά για την εξέλιξη και πόσο στεναχωρημένοι έφευγαν όταν τελείωνε.
Θυμάμαι πόσο φοβόμουν στον "Ανθρωπο δίχως πρόσωπο" και κοιτούσα μέσα από τα δάκτυλά μου ό,τι συνέβαινε. Πόσο άβολα ένιωθα που τα έβλεπα όλα αυτά στην αγκαλιά της γιαγιάς μου επειδή με κρατούσε βάζοντας τα χέρια της πάνω στα αχαμνά μου για να μην πέσω καθώς καθόμουν με την πλάτη προς αυτήν. Και συνέχεια κουνιόμουν για να τα τραβήξει θεωρώντας το ντροπή κι αυτή μου φώναζε να κάτσω ήρεμος.
Ετρεχα κάποια απογεύματα και φώναζα στη γιαγιά μου " Γιαγιά έλα, ο Αλκης Στέας", σε μια εκπομπή που παρουσίαζε τότε.
Την αγωνία που είχα να φτάσει 6 το απόγευμα για να ανοίξουμε την τηλεόραση και να δω το "Μικρό σπίτι στο λειβάδι" και στεναχωριόμουν όποτε το έχανα επειδή πήγαινα μερικές μέρες απόγευμα στο σχολείο.
Πόσο θύμωνα όταν έχανα την έναρξη από το μεσημέρι τα Σάββατα επειδή πάλι πήγαινα σχολείο κάποια μεσημέρια (ναι, τότε πηγαίναμε σχολείο και τα Σάββατα) και μου άρεσαν κάτι ταινίες με μαριονέτες αντί για ηθοποιούς που ανοιγόκλειναν πολύ φρικιαστικά το στόμα τους αλλά χανόμουν μέσα σε αυτές τις ταινίες που διαδραματίζονταν στο διάστημα κυρίως.
Τρόμαζα με το "Χαμένοι στο διάστημα" και τα αστεία εφφέ που τώρα θυμάμαι και γελάω.
Πήγαινα και πείραζα την αδερφή μου για να την τσιγκλίσω και να φωνάζει όπως έκανε ο Κλούβιος στην Σουβλίτσα και μετά τρέχαμε και οι δύο στον παπού μου θεωρώντας ότι είναι ο Μπαρμπα-Μυτούσης.
Θυμάμαι κάτι σειρές τρόμου με δραματοποιημένο ολον τον Ενγκαρ Αλαν Ποε και φοβόμουν να σηκωθώ να κλείσω την τηλεόραση από το κρεββάτι μου που έβλεπα σκεπασμένος μέχρι τη μύτη για να είμαι έτοιμος να κουκουλωθώ αν έδειχνε κάτι τρομακτικό.
Το γέλιο και το κλάμα που ρίχναμε με το Θέατρο της Δευτέρας. Τι καταλάβαινα και έβλεπα μικρό παιδί το "Τριαντάφυλλο στο στήθος", "Ανθρωποι και ποντίκια", "Το κιόσκι" (απίστευτη κωμωδία με τον Γιώργο Κωνσταντίνου), "Το φιόρο του Λεβάντε" κι ένα σωρό άλλα έργα και όλα με σημαντικότατους ηθοποιούς. (Πόσο τυχερός νιώθω τώρα!)
Και ύστερα άλλες σειρές , "Η Γαλήνη", (κλάμα μέχρι λυγμών όταν πνίγηκε αυτή που έκανε τη γυναίκα του Φούντα και που δεν θυμάμαι το όνομά της) "Ο Χριστός Ξανασταυρώνεται" ( που φοβόμουν να βλέπω τον Μανωλιό όταν είχε πάθει λέπρα), " Ο ονειροπαρμένος" με τον Βουτσά, αργότερα " Οι Πανθέοι" που βρίζαμε όλοι τη Μάρμω και τον Κίτσο που ζούσαν τον παράνομο έρωτά τους, "Το λεμονόδασος", " Ο συμβολαιογράφος" ( που τότε η Ντενίση ήταν εξαίτετη...τί στράβωσε στην πορεία;) "Η κραυγή των Λύκων" "Η αστροφεγγιά" , "Ο Κήπος με τ' αγάλματα" "Ο θυσαυρός της Βαγίας", "Το καπλάνι της βιτρίνας", "Η βιονική γυναίκα", "Dallas" "Δυναστεία" κλπ.
Ακόμα λέμε μεταξύ μας πόσο κόσμο έσωσε την ημέρα του σεισμού το 1981 η σειρά "Με το φως του αυγερινού" και τον θρυλικό Λουκή που έπαιζε ο Αλμπέρτο Εσκενάζι.
Και κάτι βράδια που έδειχνε ταινίες μικρού μήκους που είχαν βραβευτεί στο φεστιβάλ και σε μια απο αυτές υπήρχε μια σοκαριστική σκηνή με κάποιον νεκρό σε κάποια παραλία που σηκωνόταν όρθιος (;) και την διέκοψαν και βγήκαν και είπαν ότι ήταν ακατάλληλη για την τηλεόραση και ότι πολλοί γονείς είχαν διαμαρτυρηθεί.
'Ολες αυτές οι ενημερωτικές εκπομπές με την Αλίκη Νικολαϊδου με την αστεία φωνή και χτένισμα που "μας μάθαινε" Ιστορία, "η Συγχρονη Ευα", γυναικεία εκπομπή με την Ελλη Ευαγγελίδου, που έβλεπε η Γιαγιά ( γιατί η μαμά δούλευε και ήταν κουρασμένη όταν ερχόταν και δεν έβλεπε). Το "Κάθε μεσημέρι" με τον Νάσο Αθανασίου αρχικά και μετά με τον Μιχάλη Ρούσσο ( θυμάμαι ακόμα την Αρλέτα που είχε βγεί με την κιθάρα της και τραγουδούσε ζωντανά το "Μια φορά θυμάμαι".
Διασκεδάζαμε με το "Αλάτι και πιπέρι" του Φρέντυ Γερμανού, με το "Γράμματα και αριθμοί", και αργότερα με "Τα τετράγωνα των Αστέρων", τη "Να, η ευκαιρία" , Το "Παρασκήνιο" κι ένα σωρό άλλες.
Πόσο θυμώναμε και ο πατέρας μου συνήθως έβριζε ( με πολύ ευφάνταστες βρισιές είναι αλήθεια ...οικοδόμος ο άνθρωπος) όταν έπεφτε η κάρτα : Συγγνώμη Διακοπή ή έκανε η τηλεόραση "νερά". Και έβγαιναν αυτές οι τηλεπαρουσίαστριες ( που για μένα ήταν πολύ αστείες φιγούρες) για να μας ενημερώσουν για τη συνέχεια και το υπόλοιπο πρόγραμμα.
Στιγμές " μαύρες" που περίεργο αλλά ακόμα θυμάμαι μετά το Πολυτεχνείο και την εκπομπή με τον Νίκο Μαστοράκη που είχε καλέσει μερικούς φοιτητές που ήταν μέσα στο Πολυτεχνείο για να μιλήσουν και ότι μετά το τέλος της εκπομπής είπαν ότι τους βασάνισαν μέχρι λιποθυμίας.
Την άφιξη του Καραμανλή που όλοι έλεγαν ότι θα μας σώσει και εγώ νόμιζα ότι θα μας μοιράσει καραμέλες γι' αυτό θα σωθούμε...
Εκπομπές που έκαναν οι δισκογραφικές εταιρίες για τα νέα τραγούδια σε βινύλιο. Με την χαρακτηριστική προτροπή "Ακούστε κι αυτό!" και η αδερφή μου τραγουδούσε μπροστά στο ράδιο γιατί είχε ωραία φωνή, όπως έλεγαν όλοι, ενώ εγώ αγριοφωνάρα...όπως έχω και τώρα! Το "Εδώ Λιλιπούπολη" στο τρίτο πρόγραμμα και αργότερα όλες αυτές οι εκπομπές στις 12 το βράδυ από το δεύτερο πρόγραμμα με την Μαριτίνα Πάσσαρη, τον Χρήστο Βακαλόπουλο, την Αννα Παναγιωτοπούλου, την Αννυ Βιντσέντζου και που τις άκουγα σε ένα μικρό ραδιοφωνάκι κάτω από το μαξιλάρι μου γιατί ο πατέρας μου τσαντιζόταν επειδή ήθελε να κοιμηθεί που θα ξυπνούσε στις 5 το άλλο πρωι και δεν μπορούσε, έλεγε ,να ακούει φασαρία...φασαρία ήταν για τον μπαμπά το ράδιο στις 12 τη νύχτα. Και ερχόταν τα ξημερώματα και μου το έκλεινε δίνοντάς μου και μια σφαλιάρα επειδή ακουγόταν " Χρουτσ Χρουτσ" μετά το τέλος του προγράμματος. Οπως το ίδιο συνέβαινε και με την τηλεόραση που έδειχνε " χιόνια" μετά το τέλος του προγράμματος και τον θρυλικό εθνικό ύμνο και την σημαία που κυμάτιζε και εμένα να με είχε πάρει ο ύπνος ή επειδή βαριόμουν να σηκωθώ από το κρεββάτι.
Τα θλιβερά απογεύματα της Κυριακής που ο πατέρας μου άκουγε ποδόσφαιρο και η μητέρα μου σιδέρωνε και εγώ με την αδερφή μου έπρεπε να κάνουμε τα μαθήματα της Δευτέρας. Εκεί μου 'ρχόταν να το σπάσω το ράδιο αλλά το άφηνα γιατί ήξερα πως μετά θα έπαιζε τις δικές μου εκπομπές!
Η ΥΕΝΕΔ και η ΕΙΡΤ, το δεύτερο και το τρίτο πρόγραμμα ήταν όλη η παιδική μου ηλικία που μετά ενηλικιώθηκε και ξιπάστηκε με τα ιδιωτικά κανάλια και τους trendy ραδιοφωνικούς σταθμούς και δεν τους επισκεπτόμουν συχνά, ήταν εκεί όμως και τους αναζητούσα μερικές φορές όταν κουρασμένος στο τέλος της ημέρας βαριόμουν όλα τα άλλα και έβαζα για να δω ΕΤ1 και ΝΕΤ με κάτι εκπομπές όπως το "Σαν σήμερα" λέγεται; Δεν θυμάμαι. Αλλά έδειχνε όλα τα σημαντικά γεγονότα που έγιναν στο παρελθόν την ίδια μέρα που παιζόταν η εκπομπή. Και ενώ έιχαμε περάσει πολλά χρόνια στην έγχρωμη τηλεόραση κάθε φορά που έβαζα ΕΡΤ είχε πάντα μια γοητεία ασπρόμαυρου. Με ξεκούραζε και με γαλήνευε είναι αλήθεια, όπως και στο ραδιόφωνο. Πάντα έβαζα δεύτερο πρόγραμμα ή τρίτο όταν οδηγούσα κυρίως σε μεγάλες αποστάσεις γιατί ήταν το μόνο αξιόπιστο ότι δεν θα χαθεί ποτε από τη συχνότητα.
Τώρα που το καλοσκέφτομαι τα Εθνικά κανάλια λειτουργούσαν σαν τους γονείς μου... με μεγάλωσαν, με ανάθρεψαν, μετά έφυγα απομακρύνθηκα αλλά πάντα γυρνάω σε αυτούς με το αίσθημα της ασφάλειας και της σιγουριάς. Κι όπως όταν "Φεύγουν" οι γονείς και νιώθεις ότι μαζί τους φεύγει όλη η παιδική σου ηλικία( είτε είναι φυσικός θάνατος είτε βίαιος ...τι σημασία έχει;) έτσι και τώρα νιώθω με την ΕΡΤ ότι πέθανε όλη η παιδική μου ηλικία μαζί της.
Και ξέρω ότι θα περάσω από όλα τα στάδια του πένθους: ΑΡΝΗΣΗ, ΘΥΜΟ, ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΗ , ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ και ΑΠΟΔΟΧΗ.
Αυτό θα κάνουμε όλοι μας. Είναι η φυσική εξέλιξη και διαδικασία.
Και θα μείνει μόνο μια ανάμνηση και μια νοσταλγία για αυτές τις μέρες που μόνο εγώ , οι παλαιότεροι και μερικοί συνομήλικοί μου θα θυμούνται, που με τον καιρό θα ξεθωριάσουν περισσότερο, όλο και περισσότερο και θα τις αναζητάμε μόνο σε μουσειακές εκθέσεις αναπολώντας "περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις"
Να ζήσουμε να τη θυμόμαστε φίλοι μου!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου