Η θεία Ρένα!

Η θεία μου η Ρένα, όπως και η δίδυμη αδερφή της, η μητέρα μου δηλαδή,  έχουν μια επίκτητη ελαφριά κώφωση, αποτέλεσμα της φασαριόζικης δουλειάς που έκαναν από μικρές στο εργοστάσιο λευκοσιδηρουργίας που δούλευαν. Αυτό έκανε και τη μία και την άλλη να παρεξηγούν πολλά πράγματα με αποτέλεσμα να προκαλούν το γέλιο σε όλους τους υπόλοιπους.
Κάποτε είχαμε χαθεί με την μητέρα μου και τη  θεία μου την Ρένα, με το αυτοκίνητο  κάπου κοντά στο τρίτο νεκροταφείο. Μικρός εγώ και  στο τιμόνι οδηγούσε ο θείος μου, ο άνδρας της θείας μου , που δεν φημιζόταν και τόσο για τις οδηγητικές του ικανότητες.
Ψάχναμε λοιπόν την οδό  Τραπεζουντίου. Ψάχναμε πολύ ώρα  με αποτέλεσμα να κάνουμε κύκλους γύρω γύρω από το νεκροταφείο.  Περνούσαμε συνέχεια τα ίδια μέρη, τα ίδια αδιέξοδα, τις ίδιες οδούς. Η οδός Τραπεζουντίου πουθενά!
Κάποια στιγμή τους έκοψε ( παρ όλο που τους το έλεγα όλη την ώρα να το κάνουν, αλλά πολύ μικρός εγώ , πού να  με ακούσουν...!) να ρωτήσουν έναν περαστικό, αφού είχε φτάσει περασμένη ώρα, γύρω στις 12 τα μεσάνυχτα και ψάχναμε από τις 9 περίπου το βράδυ.
 Βρίσκεται κάποτε ένας χριστιανός και τον ρωτάει η θεία μου που είναι η οδός Τραπεζουντίου. Ο άνθρωπος ρώτησε 2-3 φορές τι τον ρωτούσε η θεία μου, προφανώς ήταν ομοιοπαθής όσον αφορούσε στην απώλεια της  ακοής. Κάποια στιγμή αφού η θεία μου φώναζε συνέχεια τη λέξη "Τραπεζουντίου, Τραπεζουντίου" ξανά και ξανά, γυρίζει ο άνθρωπος και ρωτά : "Τί; Τραπεζίου;". Τότε η θεία μου ξεραίνεται στα γέλια. Έπεσε κάτω από τα γέλια, δάκρυσε η γυναίκα. Ο άνθρωπος έκανε μια γκριμάτσα σα να μας έλεγε ότι είμαστε για τα σίδερα και σηκώθηκε και έφυγε, ενώ η θεία μου συνέχιζε να γελά ασταμάτητα. Εμείς δεν καταλαβαίναμε γιατί γελούσε τόσο πολύ πέρα από το γεγονός ότι ο άνθρωπος παράκουσε λίγο και από Τραπεζουντίου άκουσε Τραπεζίου. Τότε η θεία γύρισε με  δάκρυα από τα γέλια και με μια γκριμάτσα και μια χειρονομία που δήλωνε λίγο την απαξίωσή της για τον άνθρωπο λέγοντας: "Ακου Γραφείου!".
Τότε ήταν που  ξεραθήκαμε και όλοι οι υπόλοιποι στα γέλια.
Ομως τώρα αντιλαμβάνομαι ότι  για άλλο λόγο γελούσε ακόμα η θεία, για άλλο βέβαια εγώ, και πιθανόν για άλλον η μητέρα μου που πιθανόν να παράκουσε αυτό που είπε η θεία η οποία παράκουσε αυτό που είπε ο άνθρωπος ο οποίος παράκουσε αυτό που είπε αρχικά η θεία. Και σίγουρα για άλλον λόγο δεν γελούσε και τόσο ο θείος που τον είχε πιάσει κάτι σα νευρικό και τραύλιζε περισσότερο από όσο τραύλιζε κανονικά στη ζωή του ή μάλλον τον έπιασαν τα νεύρα του και έτσι σηκωθήκαμε και φύγαμε. Δεν θυμάμαι καν γιατί ψάχναμε αυτή την οδό βασικά.
Δεν ξέρω τι με έχει πιάσει ξαφνικά και "κάνω ρόμπα" το σόι μου! Όμως οχι!  Δεν τους κάνω ρόμπα, στην πραγματικότητα δεν θεωρώ ότι τους εκθέτω.. ούτε στο ελάχιστο. Ίσα Ίσα. Ολο το σόι μου ( θείοι, θείες, παπούδες γιαγιάδες ξαδέρφια κλπ) μού έχει χαρίσει ΚΑΙ πολύ πολύ ευτυχισμένες στιγμές ( ίσως περισσότερες από ό,τι άλλες δυσάρεστες), στιγμές γέλιου, διασκέδασης, ικανοποίησης, απόλαυσης κι ένα σωρό άλλες που κάνουν ένα παιδί χαρούμενο και ζωντανό.  Με αποτέλεσμα τώρα να τις αναπολώ αυτές τις στιγμές και να τις νοσταλγώ.
Ίσως να μην σας αγγίζουν καθόλου αυτές οι στιγμές της οικογένειάς μου, να τις θεωρείτε βαρετές και γραφικές και θα έχετε δίκιο , αφού μόνο οι δικές μας ιστορίες είναι σημαντικές, αστείες, χαρούμενες κλπ και όχι των άλλων.  Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν μπορώ να τις δημοσιοποιώ αφού έτσι μου ήρθε. Δεν θα το έκανα ποτέ με τις δυσάρεστες στιγμές που έχω περάσει. Γιατί δεν θέλω να εκβιάσω κανέναν συναισθηματικά. Το γέλιο και η αποδόμηση είναι ίσως το καλύτερο φάρμακο για την όποια  στεναχώρια για να μην πω δυστυχία και ακουστεί πολύ βαρύγδουπο.
Ναι, έχετε δίκιο κάτι σημαίνει αυτό αλλά δεν είναι τώρα προς ανάλυση! Απλώς θα αφεθώ στην απόλαυση της αξέχαστης  ευτυχισμένης μνήμης και θα τα μοιράζομαι μαζί σας γιατί...γιατί έτσι χωρίς να υπάρχει κάποιος  ιδιαίτερος λόγος.
Αυτό δε σημαίνει ότι πρέπει κι εσείς απαραίτητα να ακολουθείτε και να συνηγορείτε!
Καλό βράδυ!

ΥΓ. Τώρα που το έψαξα, οδός Τραπεζουντίου δεν υπάρχει γύρω από το τρίτο νεκροταφείο. Μόνο στα Λιόσια και τα Εξάρχεια (!)... τουτέστιν ακόμα θα ψάχναμε!