Όταν έφυγα μου έδωσε τα καθιερωμένα μου δώρα. Αυτή τη φορά το "μενού" είχε μια μεταλική ψωμιέρα που για βάση , (αυτή η πορτοκαλί που βλέπετε) είναι φτιαγμένη από καλαμάκια ( ναι αυτά του φραπέ), μια τσαγιέρα για τα τσάγια του χειμώνα ( η προηγούμενη που είχα μου έσπασε ενώ την έπλενα...γερό σκαρί!), πολλές κόλες στιγμής και μια μεγάλη UHU! Γιατί τώρα να πάρει κάποιος μια συσκευασία με 5 κόλες στιγμής και μια μεγάλη UHU ποτέ δεν το κατάλαβα! Και βέβαια μου τα έβγαλε από μια τσάντα που είχε και άλλες πολλές κόλες, πιθανόν για τα αδερφια μου και τους περίοικους! Κάτι θα σημαίνει αυτό δεν μπορεί! Αλλά γύρευε τι παίζει στο μυαλό της κυρα-Ρίτσας!
Αυτό το ροζ πανί που φαίνεται είναι μια σιδερώστρα. Εντάξει αυτή της την είχα ζητήσει γιατί μου έσπασε η προηγούμενη και μου πήρε αυτή τη χαρούμενη. Και είναι γερή (παραδόξως) την πήρε από τον έμπορά της όπως με διαβεβαίωσε και όχι από παζάρι και είναι του ατμού...έτσι μου είπε! Οπότε έχω και μια καινούρια σιδερώστρα του ατμού, που σημαίνει αρκετά διαιτητική!
Στον αδερφό μου είχε πάρει σετ σορτσάκι - Τshirt ασορτί, σα να έπρεπε να το βάλει σε γυμναστικές επιδείξεις που κάναμε μικρά. Ο αδερφός μου 35 χρονών "παιδί"! Το έβαλε να το δοκιμάσει. Ολο το σετ 2 νούμερα μικρότερο. Όταν έβαλε το σορτσάκι νόμιζα ότι φόρεσε μαγιώ. Τσίτα πάνω του και το μπλουζάκι τού είχε κόψει την ανάσα. Με κοιτάει και δεν λέει αρχικά τίποτα. Ερχεται η κυρα Ρίτσα που απευθύνεται σε μένα.
-Ωραίο;
-Γιατί δεν ρωτάς τον Τάσο, της απαντάω. Αλλά άστο δεν μπορεί να σου μιλήσει νιώθει ένα σφίξιμο!
Γυρνάει έντρομη στον Τάσο.
-Τι έχεις αγόρι μου σε πείραξαν τα σαλιγκάρια;
Σημείωση: ο Τάσος σιχαίνεται τα σαλιγκάρια και δεν τα τρώει ποτέ. Του είχε τηγανίσει πατάτες να φάει το μεσημέρι.
Ο Τασος βγάζει το σετακι (που μάλλον για τα τσικό προοριζόταν), μετά βίας αγκομαχώντας και επιτέλους αναπνέει.
-Αμαν ρε μάνα, τι άχρηστο είναι αυτό που πήρες!
-Δεν ακούω τι λες...και μη μου φωνάζεις ( βγάλτε νόημα τώρα!)
- Τι να το κάνω αυτό, μου λες;
-Ελα, σιγά το πραγμα, θα σου πάρω άλλο. Δεν ήταν και ακριβό. Αν μου το έδινες την προηγούμενη βδομάδα που στο είχα πάρει θα το είχα αλλάξει. Αλλά τώρα που να τον βρω τον άνθρωπο και δεν θυμάμαι και από που το πήρα.
-Μα τώρα μου το έδωσες ρε μάνα, τι μου λες; Φωνάζει ο Τασος που ετοιμάζεται να πάει και στη δουλειά.
-Φώναξέ μου που ξεχνάω κιόλας!
Εκεί του έκανα νόημα να σταματήσει. Δεν θα έπρεπε να τη στεναχωρούμε αφού την ξέρουμε. Την κατάσταση έσωσε ο μπαρμπα Βασίλης που το πήρε και είπε θα το φορέσει αυτός που είναι πιο μινιόν από ολους μας αλλά με μεγαλύτερο στομάχι! Τι να πω! Δεν έδωσα περισσότερη σημασία.
Φεύγοντας πάντα με ακολουθεί η κυρα Ρίτσα μέχρι το αυτοκίνητο ή τη μηχανή μου, όποτε τυχαίνει να την πάρω. Προχθές είχα πάρει το αυτοκίνητο γιατί είχα και τη σιδερώστρα να πάρω και μια KEROSUN καινούρια που δεν την είχαν χρησιμοποιήσει ποτέ, για να την πάρω στο εξοχικό...αν και την έχω υποσχεθεί σε έναν πολύ δικό μου άνθρωπο, οπότε θα πάει εκεί, αλλά η κυρα Ρίτσα δεν πρέπει να το μάθει γιατί θα πάει να μου πάρει άλλη καινούρια!
(Σημειώστε ότι στο εξοχικό έχω καλοριφέρ φυσικά αλλά για την κυρά Ρίτσα αυτό δεν έχει καμμία μα καμμία σημασία)
Καθώς λοιπόν έφευγα με το αυτοκίνητο έρχεται στο παράθυρο όπως συνήθως για να μου δώσει ένα εκατομμύριο ευχές και να μου κάνει άλλες τόσες ερωτήσεις, τις ίδιες κάθε φορά ( Να προσέχεις, χαιρετίσματα στην Τασία, φιλιά στην Πωλίνα, να είστε αγαπημένοι, να μην τσακώνεστε, πότε θα ξανάρθεις; να μου πεις να ξέρω τι φαγητό θα κάνω, μην το ξεχάσεις, και να με παίρνεις τηλέφωνο, δεν το ακούω αλλά το δίνω στον μπαμπά σου που ακούει κλπ κλπ) και λέγοντας όλα αυτά και κοιτώντας μήπως την κοιτάει ο κυρ Βασίλης βγάζει και μου δίνει κρυφά 20 ευρώ, τάχα κρυφά, λες και θα είχε πρόβλημα ο μπαμπας! Αλλά έτσι θεωρεί ότι κάνει κάτι απο μόνη της και χαίρεται η γυναίκα! Οπότε κάνω κι εγώ ότι το παίρνω κρυφά και της κάνω νόημα να μη μας δει ο μπαμπάς.
Βάζω μπρος το αμάξι
-Περίμενε. ( Βάζω νεκρά) Τραπεζομάντηλα έχεις; Με ρωτάει
-Εχω μαμά, δεν θέλω άλλα
-Ροτόντα;
-Δεν έχω στρογγυλό τραπέζι μαμά
-Καλά θα σου πάρω μακρόστενο
- Μαμά δεν θέλω, δεν βάζω τραπεζομάντηλα στο τραπέζι
-Και τι; το έχεις έτσι χωρίς τραπεζομάντηλο; Βρήκα κάτι ωραία με κάτι μεγάλα τριαντάφυλα ( απαραίτητες η χειρονομίες και το πομπώδες ύφος για να με πείσει. Εγώ έχω βάλει ήδη πρώτη και προχωράω σιγά σιγά και αυτή προχωράει μαζί μου δίπλα)
-Και τι βάζεις στο μεγάλο τραπέζι;
-Τιποτα ρε μαμά , το χρησιμοποιώ για να κάνω μάθημα στους μαθητές
-Και κάνεις μάθημα χωρίς τραπεζομάντηλο;
( ο κυρ Βασίλης φωνάζει απο την εξώπορτα: "Αστο το παιδί να φύγει ( όπου παιδί , εγώ), έχει μάθημα, έλα μέσα βρε Ρίτσα". Η κυρα Ρίτσα δεν ακούει φυσικά)
-Ντροπή να κάνεις μάθημα χωρίς τραπεζομάντηλο, θα στο πάρω να το βάλεις.
-Ρε μαμά δεν θα το βάλω, τσάμπα θα το πάρεις, κρίμα τα λεφτά.
-Καλά θα σου πάρω τη ροτόντα
(Νευριάζω)
-Ρε μάνα σου λέω δεν έχω στρογγυλό τραπέζι
-Κάνει και για μακρόστενο να το βάλεις όταν κάνεις μάθημα, μην είσαι γύφτος
-Φεύγω μαμά κάνε στην άκρη θα σε πατήσω
(Ενώ έχω φύγει φωνάζει από μακρυά)
-Θα σου πάρω ροτόντα για το στρογγυλό τραπέζι στη Χαλκίδα, το ξέρω πως έχεις στρογγυλό στη Χαλκίδα δεν θα με κοροϊδέψεις εμένα παλιόπαιδο!
Καθώς φεύγω είμαι αρκετά νευριασμένος, όχι για την επιμονή και το πείσμα της που σπάει καρύδια αλλά με τον εαυτό μου που μπορώ ασυνείδητα να της λέω ακόμα "όχι". Αχ βρε μπαρμπα Βασίλη όλα σου τα πήρα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου