Ποιητές ,καλλιτέχνες και διανοούμενοι σε μια...Πολιτεία!

Πάντα πίστευα πως ένα από τα μεγαλύτερα «ατοπήματα» του Πλάτωνα ήταν να εξαιρέσει από την ιδανική «Πολιτεία» του τους Ποιητές.  Αυτούς που «παραποιούν» μιμούμενοι την πραγματικότητα, μιλώντας συμβολικά για να εξηγήσουν αυτήν ακριβώς την ίδια την πραγματικότητα. Πίστευα πως αν όντως οι άνθρωποι δεν αντιλαμβάνονται πολλά από αυτά που συμβαίνουν γύρω τους , ο ρόλος των Ποιητών, είναι να χρησιμοποιούν καθημερινά γεγονότα και καταστάσεις, τροποποιημένα έτσι ώστε να υπάρχει η τέλεια αντιστοιχία  και αναλογία σε αυτό που θέλουν ουσιαστικά να παραπέμψουν.

Πέρασα πολλά χρόνια της ζωής μου υποστηρίζοντας αυτή την άποψη στους γύρω μου,στους μαθητές μου , στον ίδιο μου τον εαυτό. Υπεραμυνόμουν στην ουσία τη φύση μου, που, από ένστικτο αρχικά και με τεχνική αργότερα,  παρήγαγε ιστορίες που θα αφορούσαν όλους , λέγοντάς τους κάτι που ένας φιλόσοφος , αυτός  «Βασιλιάς»  της εν λόγω «Πολιτείας», θα έλεγε δοκιμιακά, θεωρητικά και αναλυτικά προκειμένουν να γίνει κατανοητός, όσο θα μπορούσε τουλάχιστον.  Χρησιμοποιούσα περισσότερο βαυκαλιστικά τον εξοβελισμό αυτό των Ποιητών από τον Πλάτωνα, ως διαφθορείς και εκμαυλιστικά στοιχεία που αλλοιώνουν την «εντύπωση» των ανθώπων για τον αισθητό κόσμο. Μου άρεσε να θεωρούμαι «ξεχωριστός» για πρακτικές και επιλογές που ανέδειξαν, έναν Σοφοκλή, έναν Αισχύλο κι έναν Ευριπίδη. 

  «Αν αυτοί οι Ποιητές δεν ήταν καλοδεχούμενοι στην τέλεια Πολιτεία», σκεφτόμουν, «τότε είναι τιμή μου να μην είμαι ούτε εγώ! Αφού θα μπορώ με το παραγόμενο έργο μου, όποιο κι αν είναι αυτό , αν και όχι τόσο ισάξια, να εξιψώσω τελικά και να εξιψωθώ» Το έλεγα, αλλά βιώνοντας, μαθαίνοντας και παθαίνοντας όλο και περισσότερα, μέσα μου άρχιζα να αναθεωρώ, αλλά και πάλι δεν ήθελα να το παραδεχτώ!

Κι έφτασε το σωτήριον έτος 2013.Ελλάδα κρίσης, ταλαιπωρίας και πολλών πολλών δυσκολιών. Τα μηνύματα γύρω μας , δυσοίωνα και γίνονται όλο πιο δυσοίωνα. Πέρα από κάποιες φωνές οικονομολόγων (των new age αστρολόγων και  φιλοσόφων) , και των αντικυβερνητικών πολιτικών  , σε ρόλο Κασσάνδρας αμφότεροι, όλοι οι υπόλοιποι κοιμόμαστε τον  ύπνο του δικαίου! Ο πνευματικός και ο καλλιτεχνικός κόσμος της χώρας ακόμα πιο πολύ.  

Δεν θα συνυπολογίσω τον εαυτό μου μέσα σε αυτούς, γιατί ως πνευματικός και καλλιτεχνικός κόσμος στην Ελλάδα νοείται μόνο αυτός  του οποίου οι εκπρόσωποι έχουν δημόσιο λόγο, που τους παίρνουν συνεντεύξεις  προβάλλοντάς τους τα περιοδικά και οι εφημερίδες, που είναι μαϊντανοί στα τηλεοπτικά κανάλια, που πληρώνονται για να «μιλούν» δημόσια επί παντός επιστητού, που μπορούν να λένε ό,τι θέλουν και όπως θέλουν, σα να διατυπώνουν μανιφέστο ή στην καλύτερη περίπτωση θέσφατο. Και όλα αυτά με ύφος 15 καρδιναλίων , κρατώντας πιπέτες για τα τσιγάρα τους, πίνοντας malt whisky, σνομπάροντας την «πλέμπα», χουφτώνοντας μικρούλες σε μπαρομάγαζα,  που  πρέπει να τους καλούν σε πρεμιέρες θεάτρων και παρουσιάσεις για να μπορούν να αρνηθούν και να λάμψουν δια της απουσίας τους ,  που δεν θεωρούν ότι  πρέπει να  πληρώνουν σε παραστάσεις θεάτρων και μουσικών σκηνών και κάθε είδους μαγαζιά, γιατί είναι του "χώρου" και οφείλεις να το ξέρεις, που αντιδρούν αν δεν είναι αναγνωρίσιμοι ενώ θα έπρεπε εξ ορισμού, που συντηρούν με τις τακτικές αυτές,  υποτακτικές «αυλές» που τους «υπηρετούν» παντιοτρόπως και κάποιες φορές υποστηρίζοντας ρηξικέλευθες ιδέες , μόνο και μόνο για να δείξουν ότι μπορούν να διαχωριστούν από τη «μάζα» και να ξεχωρίζουν με τα λεγόμενά τους, που και βέβαια παραπέμπουν σε κάτι θεωρητικά σωστό, αλλά που ποτέ οι ίδιοι δεν ασπάστηκαν και δεν εφάρμοσαν ως προσωπική πρακτική επιλογή. 

Το μόνο που έκαναν όλοι αυτοί οι mainstream  «καλλιτέχνες, οι διανοούμενοι και άνθρωποι του πνεύματος»,  ήταν να πασχίζουν με κάθε τρόπο να γίνουν κρατικοδίαιτοι για να δικαιολογήσουν την  ύπαρξή τους. Έτσι άρχισαν να γλύφουν με το «επιστημονικό ή καλλιτεχνικό τους έργο», διορίστηκαν σε οργανισμούς δημόσιους σε ρόλο παράγοντα , έγιναν μέλη Διοικητικών Συμβουλίων, διευθυντές κρατικών θεάτρων, γραφικά μέλη πολιτικών κομμάτων, τους αποδόθηκαν και απεδέχθησαν ρόλους που δεν τους ταίριαζαν, μόνο και μόνο γιατί έτσι θα μπορούσαν από θέση «ισχύος» να διατυμπανίζουν την κενότητά τους, που οι ίδιοι είχαν από πριν αναγορεύσει σε εξαιρετικής σημασίας άποψη, με τη συνδρομή όχι μόνο των «σημαντικών φίλων» τους , αλλά και του κόσμου που μπορεί εύκολα να πλανευθεί από τον «πυρπολισμό» της διαφήμισης και της συνεχούς έκθεσης. 

Ναι, γιατί μεγάλη ευθύνη έχουμε κι εμείς που «τρώμε» αμάσητα ό,τι μας προσφέρουν αυτοί που έχουν όφελος να μας το προσφέρουν, χωρίς στην ουσία ν’ αξίζει πραγματικά!

Κι έτσι έχουμε σκηνοθέτες που τραγουδούν μαντινάδες σε πρωθυπουργούς,  αποσκοπώντας σε κάτι σαφώς πιο κερδοφόρο από αυτό που κάνουν ή που νομίζουν ότι κάνουν καλά, ή που παίρνουν θέσεις διευθυντών κρατικών θεάτρων ενώ τους κυνηγάνε οικονομικά σκάνδαλα, φτηνούς διασκεδαστές που καταλαμβάνουν θέσεις σε κρατικά θέατρα ως ηθοποιοί και  σκηνοθέτες, ποπ τραγουδιστές που παίζουν τραγωδίες σε αρχαία θέατρα ενώ καμμιά σχέση δεν είχαν ποτέ με αυτή την τέχνη αλλά που τα "φέρνουν" όμως στα ταμεία, συγγραφείς που αρνούνται να πληρώσουν τα ποτά τους σε ακριβά εστιατόρια,  λόγω υπερβολικής τιμής , κάνοντας  «θορυβώδη αντίσταση» στην Ελλάδα της κρίσης, αλλά που οι ίδιοι αυτοί «αντιστασιακοί» υποστηρίζουν άλλους συγγραφείς και πανεπιστημιακούς καθηγητές από το παρεάκι τους, που τουϊτάρουν μετά μανίας συνέχεια ως αμαθή 15χρονα για ο,τιδήποτε, χωρίς δεύτερη σκέψη και μυαλό , με αποτέλεσμα να  χαρακτηρίζουν ως «τζαμπατζή» έναν άνεργο 19χρονο που δεν είχε να πληρώσει το εισητήριο στο τρόλευ και για παραδειγματική τιμωρία  να χάσει τη ζωή του για αυτό, ή συγγραφείς που διαπληκτίζονται με νεοναζιστικά κόμματα για το πόσους Ελληνες κατάφεραν να κουτουπώσουν , αποδεικνύνοτας  έτσι την ψεύτικη μαγκιά τους, σε μια χώρα που ευνοεί έτσι κι αλλιώς τον τσαμπουκά και την φτήνια ή ακόμα ακόμα «διανοούμενους» συγγραφείς που διαπρέπουν σε πανεπιστήμια του εξωτερικού ως καθηγητές και που εκφράζουν απερίφραστα και με θράσος τις προσβλητικές εν πολλοίς απόψεις τους για το λαό και τη χώρα που τους δημιούργησε, τους ανέθρεψε και τους ανέδειξε.

Ανθρωποι που πιστεύουν ( ή τους έχουμε κάνει να το πιστέψουν) ότι δεν κάνουν ποτέ λάθη, ότι δεν πέφτουν ποτέ σε σφάλματα, ότι όλα καλώς τα έχουν καμωμένα και δεν χρειάζεται ποτέ και για κανέναν λόγο να πουν ένα απλό "Συγγνώμη έκανα λάθος"  "Συγγνώμη αστόχησα" Συγγνώμη για όλα", χωρίς να υπερασπίζουν και να δικαιολογούν τον εαυτό τους συνέχεια, δείχνοντας λίγη ταπεινότητα ακόμα κι αν στην τελική  δεν είχαν τόσο άδικο, έγινε παρεξήγηση, κάπου "στράβωσε" το  όλο πράγμα" , δεν έκαναν τόσο μεγάλο λάθος ή σφάλμα!

Μεγάλη λέξη η "Συγγνώμη"  και μάλιστα η δημόσια, θέλει κότσια και γενναιότητα ψυχής, που δεν είμαι τόσο σίγουρος ότι αυτοί οι άνθρωποι διαθέτουν.

  Και όλα αυτά επειδή κάποτε αυτοί οι «καλλιτέχνες» και «διανοούμενοι» , μάλλον τυχαία, κατάφεραν να «μιλήσουν» στις καρδιές και στο μυαλό των «απλών ανθρώπων»  με αποτέλεσμα να τους εξυψώσουν εκεί που τελικά δεν θα έπρεπε να είναι ποτέ.

Αν αυτοί οι άνθρωποι λειτουργούν ως πρότυπα στους νεότερους και γίνονται σημείο αναφοράς για τους μεγαλύτερους, αν αυτοί είναι οι Ποιητές που σκιαγράφησε ή υπονόησε ξεκάθρα ο Πλάτωνας, τότε καλώς δεν είναι ευπρόσδεκτοι στην ιδανική «Πολιτεία» του.

Και δεν θα έπρεπε να είναι ευπρόσδεκτοι σε καμμιά δημοκρατική πολιτεία, εξόριστοι για πάντα να λάμπουν δια της απουσίας τους, ως φωτεινό παράδειγμα  όχι προς μίμηση αλλά προς αποφυγήν!