Επειδή τελευταία από πολλούς στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης (φίλους που εκτιμώ και θαυμάζω βαθύτατα, γνωστούς αλλά και αγνώστους) βλέπω κατηγόριες και αφορισμούς γι' αυτούς που κάνουν διακοπές και περνάνε καλά, που ποστάρουν συνέχεια στο facebook, στο twitter ή δεν ξέρω που αλλού (ενώ κανονικά δεν θα έπρεπε; και ποια είναι αυτή "η κανονικότητα" που ευαγγελίζεται ο καθένας δηλαδή;) . Καταφέρονται εναντίων ανθρώπων που προσπαθούν να περάσουν χαλαρά την ώρα τους όπως νομίζουν και μπορούν , που προσπαθούν να γίνουν λίγο περισσότερο χαρούμενοι και ευτυχισμένοι (ακόμα κι αν αυτό είναι παροδικό) , προβάλλοντας (έστω και ξιπασμένα) την όποια "ελαφριά" δραστηριότητά τους , με ανοησία, ηθελημένα, αδαώς, αφελώς ή ό,τι άλλο, σε μια χώρα που περνάει δύσκολα, που κάθε μέρα ακούμε κι από κάτι πολύ δυσάρεστο και θλιβερό.
Για όλους όσους αδικαιολόγητα (ίσως) μαίνονται εναντίων των άλλων, έχω να πω: ότι θα έπρεπε ίσως να είμαστε λίγο περισσότερο προσεχτικοί στο τι λέμε!
Δεν ξέρουμε με τι κόπους, τι στερήσεις και τι αποθέματα (ψυχής, διάθεσης, χρημάτων κλπ) "εξαγοράζει" κάποιος την όποια ευτυχία του, αν έχει περάσει δύσκολα, ή αν περνάει ακόμα δύσκολα και προσπαθεί να ξορκίσει όλα τα κακά που πέρασε, περνάει και πιθανόν να περάσει μέσα στο χειμώνα ή στα προηγούμενα και επόμενα χρόνια.
Ακόμα κι αυτοί που δεν έχουν πάρει χαμπάρι τίποτα και ζουν μέσα στην τρυφηλή ευχδαιμονία τους, ποιοι είμαστε εμείς που θα πούμε κάτι γι αυτούς; απο τη στιγμή που δεν "έκλεψαν " δεν αφαίρεσαν κάτι αποκλειστικά δικό μας; κάτι κεκτημένο μας θέλω να πω. Γιατί πρέπει σώνει και καλά να έχουμε "θέματα" με την "καλοπέραση" των άλλων, όταν αυτό είναι που επιζητούμε όλοι; Και θα το κάναμε αδιακρίτως αν μας δινόταν η ευκαιρία!
Γιατί θα πρέπει να νιώθουμε ενοχές επειδή κάποιος άλλος πεινάει γύρω μας ή είναι άστεγος ή χίλια άλλα πράγματα. Αν κάποιος θέλει να κάνει κάτι και μπορεί ας το κάνει, αλλά καλό θα ήταν να μην κατηγορεί κάποιον που επειδή του περισσεύουν (τάχα ή πραγματικά) και δεν βοηθάει για την ανακούφιση των απόρων και των δυστυχούντων. Και ότι τάχα δεν ενδιαφέρεται για την ταλαιπωρία των άλλων και το δείχνει έμπρακτα με το να αντιπαραθέτει σε αυτό την "ηλίθια" ευδαιμονία του.
Και λέω πάλι... τι μας ενοχλεί αυτοί αν δεν αφαιρούν και δεν κλέβουν κάτι από τα κεκτημένα μας;
Γιατί πρέπει να νιώθουμε ενοχές επειδή μπορούμε να είμαστε (ακόμα) δημιουργικοί και παραγωγικοί και να ανταμειβόμαστε γι αυτό, σε μια περίοδο που κατά κύριο λόγο δεν ευνοεί τέτοιου είδους ενέργειες, αλλά κάποιοι κόντρα "στον καιρό" το κάνουν με μεγάλη επιτυχία; Τι θα έπρεπε δηλαδή; επειδή ο δίπλα πεινάει να πεινάσουμε υποκριτικά κι εμείς; Αν κάποιος νώθει άσχημα ας δώσει ένα πιάτο φαΐ. Αν ο δίπλα ζητιανεύει και έχει κάποιος περίσσευμα, ας δώσει από το περίσσευμά του. Αν θέλει και μπορεί βέβαια...τίποτα δεν είναι υποχρεωτικό και τίποτα όμως κατακριτέτο.
Θέλει κάποιος να ξεσηκωθεί; να αντιδράσει; να επαναστατήσει; να εναντιωθεί; σε μερικά ή σε όλα; Ας το κάνει κι ας είναι και μόνος του στην τελική, ας κινδυνέψει να χαρακτηρισθεί και γραφικός. Εχει σημασία; Αν θέλει πάλι να κάτσει στον καναπέ του και να βλέπει όλη μέρα τούρκικα και να χαζοπερνάει, αν θέλει να είναι ο επαναστάτης του καναπέ και της κοινωνικής δικτύωσης, αν θέλει να σιωπά, να υπομένει ή να αντέχει, είναι ελεύθερος να το κάνει.
Υπάρχει κάποιο είδος συμφωνίας, ένα συμβόλαιο που θα έπρεπε να τηρούμε όλοι και να συμπορευόμαστε με όσους θέλουν να δείχνουν ( ή ότι είναι ) πολιτικά ορθοί; Υπάρχει κάποιο είδος προσυλητισμού σε ιδέες και συμπεριφορές κοινά ( τάχα) αποδεκτές που το επιβάλλουν κάποιοι (άγραφοι) ηθικοί νόμοι μιας ειδικής κάστας ανθρώπων που "νοιάζεται" , συμπονά και δεν λαθεύει ποτέ; Δε νομίζω! Εκτός κι αν μου πείτε ότι τέτοιες τακτικές, που μοιάζουν πολύ με αυτές της "Χρυσής Αυγής" φυσικά, είναι αυτές που θα πρέπει να ασπαστούμε όλοι μας, γιατί διαφορετικά θα μας αφαιρεθεί το δικαίωμα της ελεύθερης βούλησης, της σκέψης, της έκφρασης και της πράξης. Ο ρατσισμός δεν έγκειται μόνο στο χρώμα και στις ιδέες τελικά αλλά και στο πως διάγει κάποιος τον βίο του! Αυτό καταλαβαίνω.
Μου θυμίζει όταν μερικές φορές, μού "σκάνε" στις ενημερώσεις του facebook αναρτήσεις από Έλληνες φίλους μου που κατά την πλειψηφία τους είναι μαύρες και δυσοίωνες όπως πολλές και από τις δικές μου, και ξαφνικά πετάγεται μια ενημέρωση από φίλους μου στην Αμερική ή σε κάποια άλλη χώρα ή και από την Ελλάδα ακόμα, που αναρωτιούνται για το τι ρούχα θέλουν να πάρουν, πουθα βγουν και θα διασκεδάσουν το βράδυ ή σε τι γκαλά θα παρευρεθούν, σε ποιο εστιατόριο θα φάνε και που θα περάσουν τις επόμενες διακοπές τους, αναρτήσεις που ξεχειλίζουν από άγνοια για το τι περνάεει ο υπόλοιπος κόσμος εδώ και που είναι σαν τη μύγα μες το γάλα, ανάμεσα στις υπόλοιπες αναρτήσεις μελαχγολίας και δυστυχίας. Δε λεω και μένα μου φαίνεται "κάπως" αλλά μάλλον αστείο περισσότερο το θεωρώ το σκηνικό παρά εκνευριστικό.
Και βέβαια αυτοί ζουν στην "κοσμάρα" τους, στην δική τους πραγματικότητα , είτε γιατί ζουν σε άλλη χώρα και η δυστυχία των άλλων είναι κάτι που απλώς υπάρχει μακριά, είτε γιατί μπορούν να ζουν καλύτερα μέσα σε αυτή τη χώρα που ταλαιπωριέται και η δυστυχία των άλλων είναι κάτι που συμβαίνει κάπου επίσης μακριά από αυτούς. Δεν βλέπω καμιά διαφορά στις δυο αυτές αντιδράσεις.
Δεν είδα κανέναν από εμάς να συμπαραστέκεται στους Αιγύπτιους που σκοτώνονται κατα συρροή τώρα , ούτε να αναρτά κάτι υπέρ τους. Ούτε είδα κανέναν να υπεασπίζεται τις άθλιες εργσιακές συνθήκες των Κινέζων, γιατί ακόμα υπάρχουν και το ξέρουμε καλά, ούτε για τις τριτοκοσμικές συνθήκες υγιεινής σε κράτη της Αφρικής. Ούτε γιατί οι Ρώσοι μαφιόζοι επδεικνύουν παντού τον πλούτο τους, αγοράζοντας νησιά κλπ , ούτε που μερικές ποδοσφαιρικές ομάδες συνεχίζουν να δίνουν υπερογκα ποσά για την απόκτηση διάσημων ποδοσφαιριστών. Αυτα δεν είναι κατακριτέα επειδή συμβαίνουν κάπου αλλού μακριά σε μια "άλλη πραγματικότητα" και δεν μας αγγίζουν και μας αγγίζουν η καλοπέραση και η διασκέδαση του δίπλα μας; Επειδή είμαστε στην ίδια θέση πάνω κάτω, και όλοι πρέπει να βράζουμε στο ίδιο καζάνι;
Κι αυτό όπως καταλαβαίνουμε δεν έχει να κάνει καθόλου μα καθόλου με την κοινωνική ευαισθητοποίηση. Περισσότερο μου φαίνεται ότι έχει να κάνει με το τελείως παράλογο "Πονάω εγώ; Να πονάς κι εσυ!" ή με το εντελώς ενοχικό "Γιατί δεν πονάω εγώ αφού πονάς εσύ;"
Δεν υπάρχει κανένας μα κανένας λόγος να εκτοξεύουμε λίβελους για την ευδαιμονία και την ευτυχία, τη χαρά κλπ των άλλων επειδή τάχα σε δύσκολους καιρούς δεν θα έπρεπε να προβάλλεται. Γιατί εγώ θα υποστηρίξω το εντελώς αντίθετο: Σε δύσκολους καιρούς αυτό που θα πρέπει να προβάλλουμε είναι η χαρά μας, η ευτυχία μας, η δημουργικότητά μας σε όποιο βαθμό τη βιώνει κανείς και ό,τι άλλο θεωρεί ο καθένας ό,τι προάγει την εξέλιξη, τις ανοιχτές θάλασσες και όχι τη στασιμότητα, τα βαλτόνερα και αυτά που συνηγορούν στην ακόμα μεγαλύτερη προσωπική δυστυχία μας ή τη δυστυχία αυτής της χώρας, με το άλλοθι της επιβεβλημένης και αυτοδιαφημιζόμενης συμπόνιας και συμπαράστασης.
Ας κοιτάξουμε λοιπόν , όπως λένε, την καμπούρα μας και ας μην ασχολούμαστε με την καμπούρα των άλλων...και λέω πάλι...τουλάχιστον όχι αυτών που δεν μας κλέβουν και δεν μας αφαιρούν τίποτα από τα κεκτημένα μας!
Και πραγματικά όλα αυτά τα λεω με αγάπη και καλή προαίρεση και όχι με θυμό ή αγανάκτηση. Την άποψή μου λέω, η οποία μπορεί να είναι και ασήμαντη στην τελική.
Να είμαστε καλά , όπως μπορούμε...όσο το μπορούμε ακόμα!
ΥΓ. Συγγνώμη για το ακατάσχετο των σκέψεων και της μη συνειρμικής πιθανόν σειράς των γραφόμενών μου αλλά τα έγραψα όπως ακριβώς τα ένιωσα και τα σκέφτηκα χωρίς να τα επεξεργαστώ...λογοτεχνικά!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου