Το κόκκινο κουμπί

Ερχεται κάποια στιγμή που ξαφνικά μπροστά σου εμφανίζεται ένα κουμπί, έτσι από το πουθενά. Σα να γεννήθηκε εκείνη τη στιγμή ή σα να υπήρχε εκεί από πάντα και δεν το έβλεπες ή μάλλον δεν του έδινες σημασία, σα να ήταν άχρηστο!
Ένα κόκκινο , λαμπερό, κουμπί, έντονο σαν  αίμα. Ζωντανό. Να πάλλεται, όπως η καρδιά που θέλει να πεθάνει αλλά η ζωή δεν την αφήνει.
Κοιτάζεστε, στέκεστε για λίγο αντιμέτωποι.  Σα να είναι εχθρός σου. Το αναγνωρίζεις. Εχετε ξανασυναντηθεί, κάπου παλιά στο παρελθόν. Ξέρεις τι θα γίνει αν το πατήσεις. Το ξέρεις και διστάζεις. Αυτό όμως πάλλεται όλο και πιο γρήγορα σα να ψυχοραγά. Ξέρεις πως αν το πατήσεις δεν υπάρχει δρόμος επιστροφής. Το έχεις ξαναζήσει. Το έχεις ξανανιώσει!
Η ανάσα σου γίνεται πιο γρήγορη, σαν να θέλει να φύγει όλη από τα πνευμόνια σου, να στραγγίξεις από οξυγόνο και άζωτο γιατί θυμάσαι.... ναι είναι αυτό το κουμπί που πάτησες μικρός κι έμαθες ότι δεν υπάρχει Αγιος Βασίλης!
 Και ηρεμείς. Ξέρεις. Κι αυτό σε καλεί. Και ξέρεις. Και διστάζεις. Θέλεις να το πατήσεις. Και ξέρεις και διστάζεις. Και ξέρεις ότι θα το πατήσεις τελικά γιατί σου τέλειωσαν  αυτά τα μικρά παραμύθια και θέλεις το δικό σου, το μεγάλο, το καλύτερο παραμύθι.
Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ  ΗΤΑΝ  ΓΙΑ  ΣΕΝΑ   ΠΑΝΤΑ  ΤΟ  ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ.
Κοιτάς το κουμπί, είναι φίλος σου, πάντα ήταν, απλά έρχεται  τη στιγμή που πρέπει να έρθει ,όπως κάνουν όλοι οι καλοί φίλοι. Του χαμογελάς.  Είναι φίλος σου. Απλώνεις αργά το χέρι σου,  σα να θέλεις να  το χαϊδέψεις. Το ακουμπάς απαλά και σχεδόν θρηνείς. Κλείνεις τα μάτια και χαμογελάς.
Ξαφνικά το πατάς με όση δύναμη έχεις μέσα σου!
Καλημέρα!