ESOTERICA

Κανένα γεγονός που εναντιώνεται ή αντιτίθεται στην όποια προσωπική κρίση του καθενός δεν μπορεί να ιδωθεί, να εξηγηθεί και τελικώς να γίνει αποδεκτό ως πραγματικό, υπό το κράτος του φόβου και της αμφιβολίας για την πιθανή ύπαρξή του.
(" Το νησί κάτω από την ομίχλη", εκδόσεις Καστανιώτη - 2010)


Τετάρτη 18 Ιουλίου 2012

Ναι, θα ήμουν...

Ναι, θα ήμουν. Θα μπορούσα να ήμουν. Και όλα θα ήταν καλά τότε. Καλά... τρόπος του λέγειν. Καλά που δεν θα υπήρχε τίποτε άλλο, τίποτε άλλο που δεν θα με έκανε αυτόν που είμαι αλλά αυτόν που θα ήταν επιθυμητός να είμαι. Για μερικά πρόσκαιρα και εφήμερα μιας στιγμιαίας επιθυμίας που εσωτερικά παίρνει άλλες διαστάσεις, αυτού που θα έπρεπε και δεν είναι, αυτού που θα ευχαριστούσε δίνοντας ανεύθυνη απόλαυση και ανεπιτήδευτη αφέλεια. Στην επιφάνεια, χωρίς την αντιστοιχία , χωρίς τις δεύτερες, τρίτες σκέψεις. Αυτό που λέγεται αυθόρμητα ή μετά από σκέψη και προσπερνιέται, γι' αυτό που δεν λέγεται, που θεωρείται αυτονόητο. Τι κρίμα! Ανείπωτη χαρά και θλίψη. Σε εναλλαγή. Καμιά μνεία στις συνθήκες και στις περιστάσεις. Σε όλα αυτά, τα γνωστά, αυτά που εύκολα ξεχνιούνται  και που τελικά δεν υπάρχουν. Όλα σκεπασμένα με σιωπή και άρνηση. Γιατί η αποδοχή θα ενθρόνιζε το λόγο, θα τον δόξαζε.Οχι εσύ, εγώ! Οχι εγώ , εσύ! Σύγχυση  και ανακούφιση μαζί. Για να υπάρξει κι άλλη σιωπή για τα αυτονόητα. Αυτά τα ακατανόητα , τα ποταπά, τα ανούσια. Κι αν πονάς; η αιτία δεν είναι ο πόνος ούτε καν η αφορμή. Αόρατα τα ορατά. Η ηθελημένη απουσία τους επιτείνει την ισχυρή παρουσία τους. Επανάληψη στη γενικότητα χωρίς την αντίδραση της λεπτομέρειας. Κι ύστερα τι λες; Γνωρίζω, ξέρεις, καταλαβαίνω, αντιλαμβάνεσαι.  Κι ας υπάρχει αυτός ο θλιμμένος σαρκασμός. Για απροσδιόριστο αποτέλεσμα ενός παρελθόντος που έφυγε ανεπιστρεπτί. Είναι που αυτή η ευθεία έχει πολλές στροφές τελικά. Αν οι στροφές ζαλίζουν υπάρχει η παραίτηση αλλά και το πείσμα. Οι στροφές θα είναι πάντα στροφές όμως. Εκεί, για να θυμίζουν ότι η ύπαρξη ποτέ δεν θα είναι μια ανούσια ευθεία. Εκτός κι αν έχει παρθεί λάθος δρόμος. Αν υπάρχει λάθος δρόμος βέβαια. Νιώθεις, αισθάνομαι...λέξεις είναι όχι πλάνη ίσως. Συλλογισμός θα ήταν μπορεί και σκέψη. Αλήθεια και ψέμα δεν παλεύουν στο ριγκ της επιβολής ούτε καν της αυταρέσκειας. Κι αν έρθουν οι ερωτήσεις; Εύκολα προσπερνιούνται όταν τα μάτια κλείνουν ή χαμηλώνουν στην καλύτερη περίπτωση. Επανάληψη...γιατί ξεχάστηκα. Ναι, θα ήμουν, αν δεν ήμουν. Κι όλα θα ήταν καλά τότε!