ESOTERICA

Κανένα γεγονός που εναντιώνεται ή αντιτίθεται στην όποια προσωπική κρίση του καθενός δεν μπορεί να ιδωθεί, να εξηγηθεί και τελικώς να γίνει αποδεκτό ως πραγματικό, υπό το κράτος του φόβου και της αμφιβολίας για την πιθανή ύπαρξή του.
(" Το νησί κάτω από την ομίχλη", εκδόσεις Καστανιώτη - 2010)


Δευτέρα 30 Μαΐου 2011

Συγκινητική Δημοκρατία





Πότε υπήρξαν στο παρελθόν τέτοιες δημόσιες συνελεύσεις με τόσο δημοκρατικές διαδικασίες!

Αυτή είναι πραγματική Δημοκρατία που σχεδόν σου φέρνει δάκρυα στα μάτια. Για την οργάνωση και τη διαδικασία που ακολουθείται! Όπως γνωρίζουν όλοι (και όσοι δεν γνωρίζουν καλά θα ήταν να ενημερωθούν) τέτοια συνέλευση είναι δείγμα Δημοκρατικού πολιτεύματος στο οποίο δεν υπάρχει Κυβερνήτης ή Πρωθυπουργός. Υπάρχουν ρήτορες που προτείνουν και ο Δήμος, ο Λαός ψηφίζει! Αυτή η αντιπροσωπευτική δημοκρατία που διατηρούμε ακόμα, κάθε άλλο παρά Δημοκρατία είναι , περισσότερο μοιάζει με το πολίτευμα στα χρόνια του Σόλωνα ή του Δράκοντα.  Και δεν είναι καθόλου αρχαιολατρική αυτή η άποψη. Ούτε αγγίζει τα όρια του εθνικισμού. Οι ασχολούμενοι με τις πολιτικές επιστήμες το γνωρίζουν καλά. Η Δημοκρατία δε είναι αυτοσκοπός. Η Ελευθερία είναι το ζητούμενο, η Ελευθερία παντού, σε όλα τα επίπεδα! Και τέτοιες συνελεύσεις που λαμβάνουν χώρα κάθε βράδυ στο Σύνταγμα είναι πραγματικά Ελεύθερες, πραγματικά Δημοκρατικές.
Μακάρι αυτή η κίνηση να αποκτήσει τη συμμετοχή όλο και περισσοτέρων, μακάρι να μην είναι μια φούσκα που ξεπήδησε σε περίοδο κρίσης και μετά θα ξεχαστεί όπως όλα τα άλλα. Επιφυλάξεις υπάρχουν και πάντα θα υπάρχουν,  ίσως είναι ρομαντικό όμως είναι ενθαρρυντικό και τρομερά ελπιδοφόρο και μακάρι να φέρει αποτελέσματα! Η συμμετοχή του καθενός είναι απαραίτητη αν θέλουμε να αλλάξει κάτι επιτέλους σε αυτή τη χώρα! Ας κάνουμε κάτι, ας δράσουμε όπως δεν έχουμε δράσει ποτέ ξανά. Με τέτοια Ειρήνη, Σύμπνοια και Αποφαστιστικότητα. Ας ελπίζουμε και στην αποτελεσματικότητα!


Κυριακή 29 Μαΐου 2011

Πόσα μπορώ να αντέξω;



Πόση ηλιθιότητα μπορώ να αντέξω; Πιθανόν τόση όση αδιαμαρτύρητα υπομένω χαζεύοντας τον τηλεοπτικό δέκτη (ικανοποιώντας έτσι τη δική μου άμετρη ηλιθιότητα), που μεταδίδει εκπομπές με  καλο- ή κακο- πληρωμένους "επαγγελματίες" διασκεδαστές να χοροπηδάνε μαϊμουδίστικα, να τραγουδάνε γαϊδουρινά, να παίζουν βλακώδη παιχνίδια, να επιδίδονται σε ανούσια σχόλια και μικροπρεπείς κριτικές, να επικρίνουν και να κατακρίνουν, να αμπελοφιλοσοφούν με το ύφος επαϊοντα επί παντός επιστητού, να αποκαλύπτουν σκάνδαλα, να εκμεταλλεύονται αδυναμίες να ξεφτυλίζουν ανθρώπινες υπάρξεις, με μοναδικό άλλοθι την ψυχαγωγία. Φτηνή, ποταπή ψυχαγωγία που σ αγανακτεί με την ξιπασιά με την οποία προβάλλεται. Τι ακριβώς καταφέρνουν εκτός από το να εξοργίζουν με την  καλο- ή κακο- πληρωμένη ανόητη παρουσία τους;
Πόση υποκρισία μπορώ να αντέξω; Ισως τόση όση σιωπηλός αντέχω κοιτώντας την τηλεόραση (θυμωμένος που εγώ δεν έχω καλιεργήσει τοσο καλά αυτό το τάλαντο), στην οποία παρακολουθώ τα δελτία ειδήσεων κι άλλες εκπομπές με καλο- ή κακο πληρωμένους παρουσιαστές και δημοσιογράφους, να μιλάνε με απογοητευτικά ξύλινη και αστεία γλώσσα, στην ουσία να μη λένε τίποτα, να παρουσιάζουν θέματα με τέτοια υπερβολή που θα τη ζήλευε και ο καλύτερος σεναριογράφος, που επικαλούνται καλά πληροφορημένες πηγές αγνώστου προελεύσεως, που αστειεύονται ανεπιτυχώς, που κοροϊδεύουν τους συνανθρώπους τους, που αναπαράγουν θέματα συμφέροντος και ιδιοτέλειας, με μοναδικό άλλοθι την ενημέρωση. Κακή, κατευθυνόμενη ενημέρωση  που  σε απελπίζει με την αδικαιολόγητη εμμονή  με την οποία υπεραμύνεται των λεγόμενών της, διανθίζοντάς τα με προβλεπόμενους διαλόγους ανάμεσα σε δουλοπρεπείς πολιτικούς και Θεοσυνδρομικούς δημοσιογράφους. Τι καταφέρνουν εκτός από το να σε θυμώνουν με την καλο- ή κακό- πληρωμένη ξεπεσμένη υπεροψία τους;
Πόση κοροϊδία μπορώ να αντέξω; Μπορεί τόση όση οικειοθελώς αποδέχομαι διαβάζοντας εφημερίδες που προσφέρουν καλλυντικά στο φτωχό αναγνώστη, βιβλία στην αμαθή πολίτη, cd με τραγούδια στον ακοινώνητο  άμουσο καταναλωτή  και κάθε είδους μικροπράγματα  στον κακόμοιρο αγοραστή, με μοναδικό άλλοθι την πληροφόρηση. Στρατευμένη πληροφόρηση που σε αηδιάζει με την "αντικειμενικότητα"  με την οποία προσεγγίζονται όλα τα θέματα, προβάλλοντας όμως και εκθειάζοντας πρόσωπα και καταστάσεις που εξυπηρετούν ίδια συμφέροντα. Τι καταφέρνουν εκτός από το να σε  αποτρέπουν πανηγυρικά να τις ακολουθήσεις - ακόμα κι αυτές που δεν πληρώνεις- με την καλο- ή κακο-πληρωμένη πρωτοποριακή και εναλλακτική (τάχα) αντιμετώπιση της πραγματικής καθημερινότητας;
Πόση φτώχια μπορώ να αντέξω; Μάλλον τόση όση αρνούμαι να δεχθώ πως υπάρχει γύρω μου. Παντού.  Στα βιβλία με φτηνό περιεχόμενο, στη μουσική που επαναλαμβάνει μερικές και μόνο νότες, στον (κακώς εννοούμενο) λαϊκό κινηματογράφο, στο άτεχνο θέατρο διασημοτήτων,  στην ανύπαρκτη τηλεοπτική μυθοπλασία (εκτός εξαιρέσεων),  στην βαρετή διασκέδαση νυχτερινών μαγαζιών, με μοναδικό άλλοθι την ευχαρίστηση. Ευχαρίστηση που σε απελπίζει καθώς αντιλαμβάνεσαι ότι από πίσω κρύβεται η  μαζική κατανάλωση για την εξοικονόμιση περισσότερου κέρδους. Τι καταφέρνουν εκτός από το να σε αηδιάζει η καλο- ή κακο-πληρωμένη προσπάθεια αυτών των "δημιουργών" που προσπαθούν (ταχα) για  την πολιτιστική εξέλιξη αυτής της χώρας;
Πόση αδικία μπορώ να αντέξω; Και βέβαια τόση όση διαπράττεται εν αγνοία μου. Στις επαγγεματικές προσλήψεις, στις ευκαιρίες που (δεν) δίνονται, στις απολύσεις, στα δικαστήρια, στα νοσοκομεία, στην εκπαίδευση, στην πρόνοια, στις χορηγίες, στις επιχορηγήσεις, στις χρηματοδοτήσεις, στις πληρωμές,στις αποπληρωμές, στους διαγωνισμούς, με  μοναδικό άλλοθι την αξιοκρατία. Αυτή η αξιοκρατία που σε αποθαρρύνει να την πιστέψεις αφού στην ουσία δεν υπάρχει όταν το μέσο και το λάδωμα αντικατέστησαν επιτυχώς την όποια έννοιά της. Τι καταφέρνουν εκτός από το να σε κρατούν σε εγρήγορση με αυτή την καλο- ή κακο- πληρωμένη συνήθεια των "ιθυνόντων" να συντηρούν τέτοια και παρόμοια παρακμιακά φαινόμενα;
Πόση έλλειψη μπορώ να αντέξω; Θα έλεγα τόση όση δεν έχω γνωρίσει ακόμα. Στα βασικά, στα αυτονόητα. Για όσα είχα και δεν έχω πια. Για όσα πίστευα ότι είχα αλλά έκανα λάθος. Για όσα είχα μάθει να έχω και ήταν ξένα. Για όλα όσα έφυγαν και δεν θα ξανάρθουν ποτέ, με μοναδικό άλλοθι την αυτάρκεια και την ολιγάρκεια. Εννοιες που πρέπει να γνωρίσω από την αρχή αφού κανείς δεν μου τις δίδαξε, και εγώ δεν ενδιαφέρθηκα. Τι καταφέρνουν  εκτός από το να σε πεισμώνουν περισσότερο  με την καλο- ή κακο-πληρωμένη επιμονή τους να σου επιδεικνύουν  τη δική τους αφθονία αγαθών;
Πόση τιμωρία μπορώ να αντέξω; Θα πουν τόση όση μου αξίζει. Για όσα έκανα και δεν κατάλαβα, για όσα συνέχιζα να κάνω αδιαφορώντας για τις συνέπειες. Για αυτά που κανείς δεν μου είπε οτι θα έρθουν. Για όσα δεν με προειδοποίησαν ενώ είχα το διακαίωμα να ξέρω. Για όσα δεν προνόησα, για όσα δεν προέβλεψα, για όσα δεν αντιλήφθηκα, για όσα δεν σύγκρινα, για όσα δεν πληροφορήθηκα, για αυτά που  νόμιζα , για αυτά που πίστευα, για αυτά που θεωρούσα. Για όσα στραβά ακολούθησα. Για τις προηγούμενες δανεικές απολαύσεις. Για τα χωρίς επιστροφή χρωστούμενα. Για την έλλειψη μέτρου για την ακουστή ασυδοσία που τη νόμιζα ελευθερία, με μοναδικό άλλοθι τη καλοπέραση που μου αξίζει και μου αναλογεί! Την ίδια ακριβώς απόλαυση που αφειδώς καλλιεργούσαν παντού με δόλιους σκοπούς και λόγους. Καλύπτοντας δικές τους νάρκες και οβίδες. Τι καταφέρνουν εκτός από το να συνεχίζεις να κρατάς ψηλά το κεφάλι (ενώ σκόπευαν στην μετάνοια και την παράδοση) με την κακο- ή καλο- πληρωμένη εμμονή τους να σου θυμίζουν μόνο τα δικά σου λάθη;
Πόση οργή μπορώ να αντέξω; Τόση όση υπάρχει μέσα μου για όσο καιρό θα συνεχίζονται αυτά που δεν μπορώ να αντέξω! 
Πόση απραξία μπορώ να αντέξω;  Όχι πια!

Παρασκευή 27 Μαΐου 2011

Δεν κοιμάμαι!

Δεν κοιμάμαι, ούτε είμαι αδύναμος. Απελπισμένος είμαι και οι απελπισμένοι είναι ικανοί για όλα. Ο,τι ήταν να χάσουν το έχασαν, και παίρνουν κάθε ρίσκο, προβαίνουν σε κάθε πράξη για να καταφέρουν να σταθούν όρθιοι. Οι απελπισμένοι δεν έχουν πια εμπόδια, εμπόδιο είναι η ίδια τους η σκέψη για την αποφυγή του ακραίου , που ξέρουν πως είναι έτοιμοι να αγγίξουν. Δεν είναι τρομοκράτες, ούτε κουκουλοφόροι. Με παρρησία δηλώνουν την αγανάκτησή τους, με θάρρος. Το θράσος δεν το ξέρουν. Αν το ήξεραν θα ήταν στην θέση των ευνοημένων πολιτικών. Διάλεξαν όμως την παραγωγή και όχι την κατανάλωση. Διάλεξαν την παραγωγή αγαθών και την παροχή υπηρεσιών, όχι την κατανάλωση ιδεών  και την εκμετάλλευση πολιτών.
Δεν κοιμάμαι ούτε είμαι άεργος. Ανεργος είμαι και οι άνεργοι έχουν τα προσόντα και τη θέληση να δουλέψουν. Κόπιασαν και κουράστηκαν ν αποκτήσουν ειδικεύσεις και πτυχία, σε ένα κράτος που τους πρόσφερε μόνο τα βασικά, με μοναδικό όπλο τους τη θέληση και την επιμονή. Ξεπέρασαν τα εμπόδια και πλήρωσαν πολλά σε όλα τα επίπεδα χωρίς να παίρνουν την ανάλογη ανταμοιβή. Οι άνεργοι δεν είναι εκβιαστές και εγκληματίες. Διαμαρτύρονται με τόλμη για αυτά που κέρδισαν με την αξία τους και τους τα πήραν πίσω. Τον εκβιασμό δεν τον ξέρουν. Αν το ήξεραν θα ήταν στη θέση της προστατευμένης πλουτοκρατίας. Διάλεξαν όμως την υπακοή και όχι την απειλή. Διάλεξαν την υπακοή στους νόμους και τη συνενόηση με κάθε είδους αφεντικά, όχι την απειλή σκανδάλων και την παρακράτηση μίζας.
Δεν κοιμάμαι ούτε είμαι βλάκας. Γνωρίζω πολύ καλά τι συμβαίνει και τι γίνεται. Καλοπροαίρετος είμαι και δίνω ευκαιρίες, ζω με την ελπίδα ότι κάτι, κάποτε θ αλλάξει. Δεν είμαι αδιάφορος, είμαι διακριτικός,έχω την στοιχειώδη τιμή και ήθος. Για να μπορώ να κοιτώ τον άλλον κατάματα και να του πω τι πιστεύω. Δεν κρύβομαι πίσω απο τηλεοπτικές κάμερες και έδρανα βουλής κάνοντας απολύτως τίποτα. Δεν κοροϊδεύω κανέναν. Την υποκρισία δεν την ξέρω, αν την ήξερα θα είχα καταθέσεις στην Ελβετία και οφ σορ εταιρείες. Διάλεξα όμως  να βοηθώ και να συντηρώ την παρίδα μου με τους φόρους που πληρώνω έμμεσους και άμεσους και  όχι να τη ληστεύω. Διάλεξα να έχω ικανή εκπαίδευση και αποτελεσματική πρόνοια και όχι πολεμικό εξοπλισμό με ρουσφέτια και μηχανική υποστήριξη με λαδώματα.
Δεν κοιμάμαι ούτε είμαι αδαής. Αθώος είμαι από άποψη. Για να μπορώ να γελάω χωρίς ενοχές. Για να μπορώ να αστειεύομαι και να διασκεδάζω με τα λίγα, με τα απλά και τα ασήμαντα. Αθώος είμαι και αθώος θα παραμείνω. Και οι αθώοι έχουν υπομονή και δύναμη. Διάλεξα την ηρεμία της επιβίωσης και όχι της τρυφηλότητα της ανομίας. Διάλεξα να προχωρώ χαράζοντας το μονοπάτι μόνος μου αφού δρόμος δεν υπάρχει  και  να ανακαλύπτω αξίες και ιδανικά, δεν διάλεξα να είμαι δεκανίκι ισχυρών και παπαγαλάκι εγκληματιών, δεν καταπάτησα δεν λεηλάτησα ζωές  ούτε πούλησα το χώμα που πατώ.
Δεν κοιμάμαι και ούτε είμαι ρομαντικός. Ρεαλιστής είμαι με φαντασία. Γιατί έτσι μπορώ να δημιουργώ και να απολαμβάνω, να ερωτεύομαι και να ποθώ, να ονειρεύομαι ακόμα και να ελπίζω. Διάλεξα να αφυπνίζω και όχι να αποκοιμίζω. Διάλεξα την αφύπνηση συνειδήσεων, δεν διάλεξα τη νάρκωση μυαλών.
Δεν κοιμάμαι και ούτε είμαι αχάριστος. Ξέρω τι έκανα και που οδηγήθηκα. Εθελοτυφλούσα. Αφέθηκα στις υποσχέσεις και στις πλασματικές οάσεις. Ανθρωπος είμαι και παρασύρομαι ποτέ δεν ισχυρίστηκα το αντίθετο. Άβουλο με κάνατε με τις ουτοπίες που μου προσφέρατε γιατί έτσι θα μπορούσατε να κερδίσετε τον δικό σας επήγειο παράδεισο. Και τα καταφέρατε! Σας αποδίδω τα εύσημα! Χειροκρότημα!
Δεν κοιμάμαι ούτε μένω άπρακτος. Διάλεξα να είμαι χρήσιμος και λιγομίλητος, όχι φαφλατάς και λαμόγιο. Και θα ορθοποδήσω ξανά με τις δικιές μου δυνάμεις ξανά αφού εσείς φανήκατε ανάξιοι και κατώτεροι των περιστάσεων.
Δεν κοιμάμαι. Περιμένω την ώριμη ώρα που κοντοζυγώνει για να δείξω ποιος είμαι και τι μπορώ τελικά να καταφέρω.
Δεν κοιμάμαι...παραφυλάω! Και ναι! Αυτό είναι το πλέον επικίνδυνο!
Ακούτε;

Πέμπτη 26 Μαΐου 2011

Είναι...

Είναι η γραφή, η έκφραση,  η έλλειψη, η απόσταση, η απουσία , η παρουσία, η απούσα παρουσία ή η παρούσα απουσία, είναι η μοναξιά, η καθημερινότητα άλλοτε βαρετή , άλλοτε επώδυνη, άλλοτε υποφερτή, αρκετές φορές ευχάριστη, είναι η αμφιβολία, είναι η κτητικότητα, είναι η αμφισβήτιση, είναι ο θυμός, είναι η αγωνία, η προσμονή και η ένταση, είναι η γραφή,η ζήλεια, είναι ο φόβος, είναι ο πόνος, είναι η αγάπη , το μίσος ενίοτε, είναι ο έρωτας, ο πόθος, η επιθυμία, η ανάγκη αλλά και η καχυποψία, η υποψία, ο τρόμος που επέρχεται και η ενοχή, είναι  η θέληση, η υπομονή , η επιμονή και η συνέχεια, είναι η γραφή, η διακοπή, η εναλλαγή , η χαρά, η λύπη, η τεμπελιά, είναι η προσαρμογή και η αλληλουχία, είναι το αδιέξοδο, η λύση, το πρόβλημα και ο δρόμος, είναι τα δάκρυα, τα γέλια, το σεξ, τα σχόλια, η σιωπή επίσης και η φλυαρία, η γκρίνια, τα χρήματα, η ένδεια, είναι η βόλτα, ο ύπνος, ο αέρας στο πρόσωπο, το άγγιγμα, το φιλί, η αγκαλιά και μια σπρωξιά στη μέση του δρόμου,η απόρριψη , η αποδοχή,  είναι το αστείο, η παρεξήγηση, η κατανόηση, και η σύγχηση, είναι το πείσμα, η εγκαρτέριση, τα θέλω, τα "μήπως" , τα "αν και τα "μη", είναι η γραφή, η προσέγγιση, η ενσωμάτωση,  η αγανάκτηση, η τρυφερότητα, το βάσανο, η καλοσύνη, ο χωρισμός και ο αποχωρισμός, η ένωση, ο λόγος, η χυδαιότητα όπου χρειάζεται και η μουσική, είναι η συνήθεια, η προσπάθεια, η επιτυχία και η αποτυχία, είναι η μετάνοια, η υπόσχεση, η προσευχή και οι φωνές, οι καυγάδες και ο πρωινός καφές, είναι τα παιχνίδια, το τρέξιμο, η συμπαράσταση , η  υποστήριξη, είναι η γραφή, η βοήθεια, η προσαρμοστικότητα, είναι τα τσιγάρα, τα ποτά, ο χορός, οι εκδρομές, τα κρυφά και τα φανερά, είναι το φαγητό, το νερό, τα εμπόδια, οι δυσκολίες, η κούραση, η άνεση και η ξεκούραση, είναι οι ευκολίες και οι δικαιολογίες, τα ψέμματα αθώα ή μή, είναι τα ανύπωτα, τα κρυμμένα, τα περασμένα, τα ξεχασμένα ή όχι, είναι η γραφή,  η αλήθεια, η υποκρισία, η αθωότητα, είναι η πονηριά, η απώθηση και η έλξη, είναι οι μικρότητες και τα ανούσια, είναι η άρνηση και η αυταπάρνηση, η εγκατάλειψη και η συμμετοχή, είναι η φιλία, η παρέα, το ενδιαφέρον και η αδιαφορία είναι η διακριτικότητα, η ντροπή, η οικειότητα, ο αποκλεισμός εκούσιος ή ακούσιος, η διασκέδαση, η στεναχώρια, τα τραγούδια, τα βιβλία, η μηχανή, το αυτοκίνητο, το θέατρο, ο κινηματογράφος, το ιντερνετ , είναι η γραφή, η βαρεμάρα, ο καναπές, η εξοχή, η απομόνωση, η πίστη, η απιστία, τα μπαρ, οι δρόμοι, οι άλλοι, οι δικοί μου, οι ξένοι, τα ανεξήγητα και όσα εξηγούνται,  ο θάνατος, η αρρώστεια, η ίαση, τα μαθήματα, η ζωή,  είναι η γραφή, η πρόκληση, η υπόνοια, η σιγουριά και το πάθος, είναι η αδυναμία, το έλεος , είναι η συμπάθεια, ο όρκος, τα βουνά, συχνά και η θάλασσα, είναι το μικρό σκυλάκι και το μεγάλο, είναι οι φοβίες και οι εμμονές, τα λάθη, τα σωστά, το κρύο , ο χειμώνας, το χιόνι, η άνοιξη ίσως, το καλοκαίρι λιγότερο, το φθινόπωρο κατ ανάγκη, είναι η γραφή, η επιβολή, η εξουσία, η χειραγώγηση αλλά και η υποταγή, η πειθήνια, η υπακοή, η αντίσταση, η επανάσταση,η επιβράβευση, η εναντίωση, είναι η ανάμνηση , η συμπόνια, η αδικία, η εξάρτηση, οι προβλέψεις, το ένστικτο, οι ματιές, τα βλέμματα, τα χάδια, είναι το μούδιασμα στο κορμί, το τρέμουλο στη φωνή , ο κόμπος στο λαιμό, η καλή πρόθεση και η κακία, είναι η μέρα, η νύχτα, τα απογεύματα και το ξημέρωμα, είναι το σήμερα, το χθες, το αύριο, τα όνειρα και η ελπίδα, είναι η γραφή, είναι εσύ... είναι... είναι... είναι... είναι...όλα αυτά κι άλλα κι άλλα κι άλλα κι ακόμα τόσα...είναι... είναι ... η ΕΥΤΥΧΙΑ μου και δεν θα μου τη στερήσει ΚΑΝΕΙΣ!

Πέμπτη 19 Μαΐου 2011

34η Γιορτή Βιβλίου

Με τον Αλέξη Σταμάτη μιλάμε για τα βιβλία μας.
Στις 22 Μαϊου 2011 στις 19:30 στην Εκθεση βιβλίου στο Ζάππειο

Συνέντευξη στο in.gr


Αλ.Ντερπούλης: Ως συγγραφέας είμαι «λευκό χαρτί»
Δημοσίευση: 05 Απριλίου 2011



Συνέντευξη στη Μαίρη Ε. Μπιμπή

Βιβλία, κινηματογράφος, θέατρο, κοινός παρανομαστής η γραφή. Και πίσω απ’ τη γραφή, κρύβεται η ανάγκη για έκφραση ή κάτι άλλο; Η αμφίδρομη επικοινωνία με το κοινό ή η εξωτερίκευση σκέψεων με αποδέκτη τον ίδιο σας τον εαυτό; 
Πίσω από τη γραφή βρίσκεται πάντα η επιθυμία αλλά και η ανάγκη να εξωτερικεύσω θέματα που με απασχολούν και με προβληματίζουν αλλά όχι ως ένας εσωτερικός μονόλογος. Σε μια τέτοια περίπτωση δεν θα επιχειρούσα καμιά «έκθεση» προς τα έξω, δεν θα έγραφα. Με οποιοδήποτε είδος γραφής λογοτεχνία, θέατρο και σενάριο, εκφράζω πρώτιστα τον πόθο μου να επικοινωνήσω στους συνανθρώπους μου τις σκέψεις μου και τον τρόπο που βλέπω όσα συμβαίνουν γύρω μου. Να τους κάνω να προβληματιστούν μαζί μου και να σκεφτούν. Είναι μια επιβεβαίωση ότι δεν είμαι μόνος κι ότι έχουμε όλοι μας έναν κοινό παρανομαστή που μας ενώνει.


Η παρουσία σας σε διαφορετικά είδη λόγου έχει στόχο να προσεγγίσει ένα διαφορετικό κοινό ή να δοκιμάσετε τις δικές σας δυνατότητες ως παραγωγός λόγου και τέχνης;


Πειραματίζομαι, θα έλεγα καλύτερα, με διαφορετικά είδη γραφής, τουλάχιστον όσον αφορά στην εκτέλεσή τους, γιατί με γοητεύει η διαδικασία του καθενός από αυτά. Στην ουσία όμως όλα τα είδη της Δημιουργικής Γραφής έχουν κοινή βάση και κοινό σκοπό. Να ειπωθεί μια ολοκληρωμένη ιστορία που θα αφορά και θα συγκινεί όλους. Κι όταν λέω «συγκινεί» εννοώ να τον παρασύρει και να ταυτιστεί με αυτήν. Η προσέγγιση διαφορετικού κάθε φορά κοινού είναι τελείως έξω από την οπτική μου. Οταν έχω να πω κάτι και το λεω με όση αλήθεια κρύβω μέσα μου, τότε θέλω να πιστεύω ότι προσεγγίζω γενικά το κοινό, ανεξαρτήτως των προσωπικών προτιμήσεων που αυτό έχει. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι κάποιος βλέπει μόνο θέατρο ή μόνο κινηματογράφο ή διαβάζει αποκλειστικά και μόνο λογοτεχνία. Μπορείς να κάνεις με την ίδια θέρμη και τα τρία μαζί.


Στο τελευταίο σας βιβλίο «Το νησί κάτω από την ομίχλη» υπάρχει έντονο το στοιχείο του θρίλερ. Είναι ένας τρόπος να μιλήσετε για την θρησκεία σ’ ένα κοινό που σήμερα την έχει απαξιώσει; Ή μήπως το θρίλερ είναι ένα είδος που «πουλάει» περισσότερο στο αναγνωστικό κοινό; 
«Το νησί κάτω από την ομίχλη» είναι ένα εκκλησιαστικό/θρησκευτικό θρίλερ με αρκετά μεταφυσικά/γοτθικά στοιχεία. Σκοπός μου δεν είναι να μιλήσω για τη θρησκεία. Τη χρησιμοποιώ όμως ως μέσον, ως άλλοθι αν θέλετε, για να εκφράσω ένα καθολικό ζήτημα, αυτό της Πίστης. Οταν λέω Πίστη δεν εννοώ κατ' ανάγκη την θρησκευτική πίστη. Η θρησκεία και το πως ο καθένας πραγματώνεται μέσα από αυτήν, είναι σαφώς ένα καλό «σχήμα», απόλυτα κατανοητό σε όλους, για να κάνουν μετέπειτα οποιαδήποτε αναγωγή θέλουν σε άλλα επίπεδα της ζωής τους.
Το θρίλερ είναι αλήθεια ότι πουλάει στο αναγνωστικό κοινό αλλά όχι το ελληνικό θρίλερ. Οι Έλληνες δεν πιστεύουν ότι κάποιος Ελληνας συγγραφέας μπορεί να γράψει καλό θρίλερ γιατί δεν υπάρχει μέσα στην παράδοσή μας, όπως στους Αγγλους ή τους Αμερικάνους, ή έτσι πιστεύουν τουλάχιστον. Δεν είναι τυχαίο ότι στην Ελλάδα πουλάνε περισσότερο ξένοι λογοτέχνες που έχουν ασχοληθεί με το είδος. Με «Το νησί κάτω από την ομίχλη» κάνω μια προσπάθεια να αποδείξω πως και υλικό έχουμε στην Ελλάδα εκμεταλλεύσιμο γι' αυτό το είδος αλλά και τον τρόπο να το κάνουμε θελκτικό στους αναγνώστες.


Όπως αναφέρατε, πίσω από το θρησκευτικό αυτό θρίλερ, κρύβεται η διαμάχη μεταξύ πίστης και έρευνας. Εσείς τι έχετε ανάγκη περισσότερο, να πιστεύετε κάπου ή να ερευνάτε κάτι; 
Το μόνο που μπορώ να πω είναι πως χρειάζεται μεγάλη πίστη για να ερευνήσω με πάθος κάτι. Χρειάζονται και τα δύο αν θέλω να φτάσω στην ολοκλήρωση. Χωρίς την πίστη δεν θα ερευνούσα τίποτα και χωρίς την έρευνα δεν θα πίστευα σε τίποτα. Σκεφτείτε μόνο ότι και για να πιστέψουμε κατ' αρχάς στον εαυτό μας, που το θεωρώ ως την απόλυτα αναγκαία πίστη, θα πρέπει πρώτα να ψάξουμε βαθειά μέσα μας, να ερευνήσουμε δηλαδή, τι είμαστε, τι θέλουμε, τι μπορούμε και που πάμε.


Αυτή την περίοδο στο 104 Κέντρο Λόγου και Τέχνης των εκδόσεων Καστανιώτη η Καλλιρρόη Μυριαγκού ερμηνεύει τον μονόλογο Costa Rica, όπου η ηρωίδα εξωτερικεύει την ανάγκη να αποδράσει από την καθημερινότητά της. Ποιο ήταν το ερέθισμα για να γράψετε τον θεατρικό αυτό μονόλογο; Αλήθεια πόσο εύκολο ήταν να γράψετε έναν γυναικείο μονόλογο; 
Η ιδέα ξεκίνησε από την Καλλιρρόη Μυριαγκού, την Πωλίνα Καραναστάση που σκηνοθέτησε την παράσταση και από εμένα. Φίλοι και οι τρεις από πολύ παλιά, κάποια στιγμή συνειδητοποιήσαμε ότι έχουμε κοινά βιώματα αν και οι ζωές μας δεν είχαν την ίδια πορεία. Και το καλό είναι ότι όχι μόνο οι δικές μας ζωές είχαν αυτές τις ομοιότητες αλλά και πολλών γνωστών μας. Μιας γενιάς που βίωσε την εξαπάτηση με όλο της το είναι, που βρέθηκε σε ερωτικό, πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό αδιέξοδο, ψάχνοντας να βρει τις λύσεις που θα τους απεγκλωβίσουν και θα τους κάνουν και πάλι να νιώσουν Ανθρωποι με όλη τη σημασία της λέξης.
Τώρα για το αν ήταν εύκολο να γράψω γυναικείο μονόλογο, προσωπικά πιστεύω ότι ως συγγραφέας οφείλω να είμαι «άφυλος» όπως και «ανήθικος», να έχω μια σειρά κι από άλλα χαρακτηριστικά που αρχίζουν με α- στερητικό. Γιατί καλούμαι να γράψω για χαρακτήρες που είναι και πρεσβεύουν άλλα από αυτά που είμαι και πιστεύω εγώ. Ως συγγραφέας είμαι «λευκό χαρτί» και κάθε φορά αναπτύσσω από το μηδέν τα πλάσματα και την ιστορία που δημιουργούν, πολλές φορές από μόνα τους. Οσο δύσκολο είναι να γράψω για έναν άνδρα ή για ένα παιδί, άλλο τόσο δύσκολο είναι να γράψω για μια γυναίκα. Την ίδια έρευνα θα κάνω, την ίδια παρατήρηση και την ίδια πορεία θα ακολουθήσω ώστε να τους κάνω αληθοφανείς.


Η επικοινωνία με το κοινό, αναγνώστες και θεατές, πόσο επηρεάζει τη γραφή σας; Οι αντιδράσεις, τα σχόλια τους εισχωρούν με κάποιο τρόπο στα συγγραφικά σας εγχειρήματα ή παράγετε σε «πνευματικό κενό»;


Και σαφώς με αφορά η γνώμη του κοινού, τα σχόλιά τους, η κριτική τους και οι αντιδράσεις τους. Θα ήμουν ψεύτης αν ισχυριζόμουν το αντίθετο. Σε αυτούς απευθύνεται ό,τι γράφω και από αυτούς θα επιβεβαιωθώ, θα δικαιωθώ ή όχι. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι με επηρεάζουν στην λογοτεχνική, θεατρική ή σεναριακή μου παραγωγή. Κυρίως, γράφω αυτό που με απασχολεί κάθε φορά, προσπαθώντας να του δώσω καθολική μορφή και σημασία ώστε να αφορά και άλλους. Δεν οδηγεί το κοινό. Ο δημιουργός προτείνει και κατευθύνει. Η συμπόρευση του κοινού μαζί του είναι το μεγάλο έπαθλο που λυτρώνει και τους δύο ισάξια.


Τελικά, τι είναι ευκολότερο να δημιουργείς: ένα λογοτεχνικό κείμενο, ένα σενάριο ή ένα θεατρικό έργο; Στο κοινό σήμερα, τι έχει μεγαλύτερη απήχηση, και γιατί;


Καθένα από αυτά τα είδη έχει τις δυσκολίες και τις ευκολίες του. Η τεχνική παίζει μεγάλο ρόλο σε αυτό, πέρα από την έμπνευση που έχω και το όποιο ταλέντο διαθέτω. Εχω σπουδάσει και γνωρίζω καλά τους «νόμους» που διέπουν αυτά τα είδη. Σαφώς πιο χρονοβόρο είναι ένα μυθιστόρημα γιατί έχω να διαχειριστώ όχι μόνο διαλόγους αλλά και σκέψεις, συναισθήματα, περιγραφές και γεγονότα. Από την άλλη όλα αυτά πρέπει να τα ενσωματώσω με ευφάνταστο τρόπο μόνο στους διαλόγους σ’ ένα σενάριο ή σ’ ένα θεατρικό κείμενο. Και τα τρία είδη όμως έχουν την γοητεία τους στη διαδικασία γραφής τους και όλες οι δυσκολίες ξεπερνιούνται από την επιθυμία μου να τα δω ολοκληρωμένα και ειλικιρινά ειπωμένα.
Εχω την εντύπωση ότι περισσότερη απήχηση έχει η λογοτεχνική γραφή, αν βασιστώ στην ζήτηση που έχει το συγκεκριμένο είδος στο Εργαστήρι Δημιουργικής Γραφής που διευθύνω εδώ και έξι χρόνια αλλά και από τα 15 χρόνια που συνολικά διδάσκω τα τρία αυτά είδη.


Επόμενα συγγραφικά εγχειρήματα υπάρχουν, και σε ποιους τομείς;


Το «Νησί κάτω από την ομίχλη» είναι η αρχή μιας τετραλογίας. Μετά την Πίστη που ασχολήθηκα σε αυτό το μυθιστόρημα, θα ακολουθήσουν άλλα τρία μυθιστορήματα με θέμα την Αγάπη, την Σοφία και την Ελπίδα αντίστοιχα. Τώρα αρχίζω και μαζεύω υλικό για το δεύτερο της σειράς που θα αναφέρεται στην Αγάπη. Συγχρόνως έχω αρχίσει να διασκευάζω τον θεατρικό μονόλογο «Costa Rica» σε νουβέλα, μια αντίθετη διαδικασία αλλά αρκετά προκλητική για να ασχοληθώ. Επίσης τελειώνω ένα σενάριο για ταινία μεγάλου μήκους. Είναι μια screwball comedy,ένα είδος ξεχασμένο από τα τέλη της δεκαετίας του 1940, τουλάχιστον στην αμερικάνικη κινηματογραφική παραγωγή. Ομως το είδος αυτό που αναπτύχθηκε στην Αμερική μετά το οικονομικό «κραχ» του 1929 και έδωσε ελπίδα και διασκέδαση σε όλους τους ταλαιπωρημένους πολίτες, μοιάζει να είναι αναγκαίο και στη χώρα μας σήμερα όσο ποτέ, μ' όλη αυτή την οικονομική καταστροφή που βιώνουμε και που έχει επιπτώσεις σε πολλά επίπεδα. Επίσης έχω τελειώσει και βρίσκομαι στο στάδιο της διόρθωσης τριών θεατρικών μονοπράκτων με κοινό άξονα και ενός ακόμα θεατρικού έργου. Και βλέπουμε.


Γραφή βάσει «σχεδίου» ή έμπνευσης; Στις μέρες μας όλο και περισσότερο οι εκδότες «πιέζουν» τους πνευματικούς δημιουργούς, μέσω των συμβολαίων.


Αυτό είναι μια προσωπική επιλογή και δεν υπάρχει κάποιος κανόνας. Αλλοι λειτουργούν μόνο με την έμπνευση, άλλοι μόνο βάσει σχεδίου. Πολλές φορές συμβαίνουν και τα δύο. Προσωπικά, αν έχω να πω κάτι, θα το κάνω, έχω δεν έχω έμπνευση. Οι συγγραφείς δεν πάσχουν απο έλλειψη έμπνευσης. Πολλές φορές θέλουμε να πούμε κάτι και δεν ξέρουμε τον τρόπο να το πούμε κι αυτό καλούμαστε να ψάξουμε. Είναι θέμα δουλειάς και όχι «μούσας». Χώρια ότι η «αρρώστια» που μας ταλανίζει είναι η τεμπελιά την οποία αποδίδουμε πολύ καλά τεχνηέντως στην έλλειψη έμπνευσης.
Το να πιέζεις έναν συγγραφέα να γράψει το επόμενο δημιούργημά του με οποιονδήποτε τρόπο μπορεί να είναι ανεπίτρεπτο, αλλά αυτό μπορεί να σημαίνει ότι έχεις αναγνωρίσει πως η γραφή του είναι αξιόλογη και έχει απήχηση στο κοινό. Αν δεν μπορεί ο ίδιος να το καταλάβει και να αξιοποιήσει κατάλληλα και αποτελεσματικά αυτό του το χάρισμα, ας το κάνει κάποιος άλλος γι αυτόν. Απ' την άλλη, πολλοί είναι αυτοί που λειτουργούν καλύτερα με dead lines και εγώ είμαι ένας απ αυτούς.


Η επιτυχία ενός πνευματικού έργου καθορίζεται από την απήχηση που έχει στο κοινό στο οποίο απευθύνεται ή από τα βραβεία που απονέμουν σ’ αυτό οι διάφοροι φορείς;


Μεγάλο θέμα αν μέσα σε αυτό προσθέσεις και τις κριτικές που γράφονται κατά καιρούς για τα πνευματικά έργα. Η αλήθεια είναι ότι όλοι θέλουμε να απολαμβάνουμε τα πάντα: και τις καλές κριτικές και την μεγάλη απήχηση στο κοινό και τα βραβεία. Οποιος τα πετύχει έχει εκπληρώσει ένα μεγάλο μέρος της επαγγελματικής (και προσωπικής) του ευτυχίας. Δεν μπορώ να γνωρίζω μέσα από τι πραγματώνεται ο καθένας και πως ορίζει την επιτυχία. Είναι αλήθεια ότι «χρυσώνουμε το χάπι» συνέχεια και αν πετύχουμε μόνο καλές κριτικές ή μόνο βραβεία ή μόνο μεγάλη απήχηση στο κοινό ή ακόμα και τίποτα από αυτά, προσποιούμαστε ότι αδιαφορούμε για όσα δεν καταφέραμε, εστιάζοντας αποκλειστικά στην ανάγκη της «καλλιτεχνικής δημιουργίας» και μόνο, ως αυτοσκοπό, με την κρυφή ελπίδα όμως να τα πετύχουμε καποια στιγμή στην ζωή μας.