Δεν έχουν νόημα ούτε επικήδειοι, ούτε τα μνημόσυνα,
αφού κανείς νεκρός δεν υπάρχει για να τιμηθεί. Μόνο κάτι μισοπεθαμένες υπάρξεις
σέρνονται προς έναν επικείμενο θάνατο ή μια αμφίβολη ανάσταση.
Οι μνήμες δεν
ανδρώνουν κανένα μέλλον πια.
Όχι αυτές οι μνήμες!
Η νοσταλγία δεν τρέφει πλέον
ούτε όνειρα ούτε ελπίδες.
Το άλγος του
νόστου έγινε νόστος του άλγους. Δεν θα πονάμε ενθυμούμενοι όσα ευχάριστα μας
έτυχαν και πέρασαν, ελπίζοντας πως και πάλι θα ζήσουμε άλλα παρόμοια στο μέλλον.
Αντιθέτως, θα θυμόμαστε ωρυόμενοι όσα οικτρά μας πόνεσαν κι έμειναν στο παρόν
μας, ανήμποροι ν’ αποδιώξουμε από πάνω μας το δικό τους ένοχο παρελθόν που μας φόρτωσαν.
Μια
νέα πραγματικότητα ξημερώνει , ζοφερή και δυσοίωνη!
Μια χώρα που κατάφερε
επιτέλους να φάει τα παιδιά της με τη λαιμαργία της ύαιανας και την απληστία του
βοδιού.
Κατασπαραγμένοι όλοι μας από την ανελέητη επιδρομή γηγενών βαρβάρων.
Αυτών που επέτρεψαν την είσοδο σε αρχαία φαντάσματα και σύγχρονους βρυκόλακες.
Το αντίτιμο ήταν και είναι πάντα το ίδιο, χωρίς παραλλαγές.
Θα πληρωθεί με
όποιο τίμημα αφού κατάφεραν ν άντικατασταθεί η δράση από τη σκέψη και το
συναίσθημα. Το όραμα να γίνει και πάλι πρόθεση. Ο στόχος να γίνει ξανά σκοπός.
Και το θέλω να γυρίσει στην αρχική του
επιθυμία.
Όλα προς τα πίσω.
Αργά και σταθερά.
Να φτάσουν όλα στο σημείο
εκκίνησης.
Ένας ξαφνικός πυροβολισμός θα σηματοδοτήσει το νέο ξεκίνημα, εκτός
κι αν μας σημαδέψει στον κρόταφο.
Κάπως έτσι αρχίζει ένα νέο τέλος ή τελειώνει
μια νέα αρχή!
