Στο άχρονο!

Χρόνος; Ποιος χρόνος;
Ποιος παλαιός και ποιος καινούριος;
Αδικαιολόγητες ασυνέχειες, ελπιδοφόρες διακοπές και άσκοπες μετονομασίες.
Πλούσιες ευχές,αγωνιώδης εγκαρτέρηση και ατέλειωτη υπομονή.
Ποιός χρόνος πάει και ποιος έρχεται;
Μια συνέχεια, ένας χρόνος...ο δικός μας χρόνος!
Καλημέρα!

Τόση ευτυχία!

Βροχερή μέρα με την αγωνία για το που θα πάμε,  τι θα φορέσουμε, με ποιους θα είμαστε, που θα φάμε  τι θα φάμε και τι θα πιούμε, που θα ξοδέψουμε την εναπομείνασα χαρά μας, πως θα ξεχαστούμε, τι δώρα θα πάρουμε, σε ποιους θα τα πάρουμε, τι δώρα θα μας δώσουν κι αν θα είναι αντάξια των δικών μας, φορτωμένοι με χαρά, αγανάκτηση και απελπισμένοι γιατί τίποτα δεν μας ικανοποιεί, τίποτα δεν μας κάνει, πουθενά δεν χωράμε και η μιζέρια μέσα μας καραδοκεί για την επόμενη εκδήλωσή της που δεν θα αργήσει να φανεί, παρ όλα αυτά αναγκαστικά ευτυχισμένοι, ισχυριζόμενοι ότι όλα είναι όπως θα έπρεπε να είναι , γιατί όλοι χαίρονται, γιατί τα πάρτυ μας περιμένουν,   τα μπάρ τα εστιατόρια και οι μεγάλες πίστες να μας παγιδεύσουν ,  σε μέρη που θέλουμε διακαώς να χαθούμε, σε μέρη που δεν θέλουμε να πάμε αλλά θα πάμε για να δικαιολογήσουμε την αδικαιολόγητη κοινωνικότητά μας, με ανθρώπους που υποφέρουμε απλώς, με ανθρώπους που αγαπάμε αλλά το έχουμε  ξεχάσει,  με ανθρώπους που απλώς υποφέρουμε , με ανεκπλήρωτες επιθυμίες, με κινηματογραφικές σκηνές ευτυχίας να μας καταδιώκουν και λογοτεχνικές εικόνες ευδαιμονίας να μας ταλανίζουν, γελώντας, φωνάζοντας, με το θυμό έτοιμο να τον εκφράσουμε σε κάθε ευκαιρία, με την υστερία να μας απειλεί και να μας φοβίζει , τη θλιψη να μας περιμένει την επόμενη μέρα...όλα αυτά που συνθέτουν την γιορτινή ατμόσφαιρα...κι αυτός ο κύριος στη γωνία Κανάρη και Πατριάρχου Ιωακείμ στο Κολωνάκι να στέκεται ήρεμος  πάνω από το κάδο σκουπιδιών και να βγάζει κυπελάκια από πεταμένους καφέδες να τα ανοίγει και να πίνει το υπόλοιπο της δικής μας ζωής και να ζεί! Να ζητάει ένα τσιγάρο από περαστικό και να ατενίζει τη δική μας κατάντια! Τόση ευτυχία! Τόση!

Σε ό,τι...

Η κανέλα  το γαρύφαλλο και το ανθόνερο , οι μικρές φάτνες τα έλατα και τα άστρα που λάμπουν, τα γλυκά τα αλμυρά σε ακανόνιστη  εναλλαγή, οι αγκαλιές τα φιλιά και τα αγγίγματα, τα κάλαντα τα τραγούδια και οι ύμνοι!

Με ανοιχτούς ουρανούς και απάτητο χιόνι , πλακόστρωτες γέφυρες πάνω από παγωμένα ποτάμια. Σε χωριά που γιορτάζουν τις νύχτες και η ομίχλη να δίνει το δικό της φως. Ολα τα απίστευτα να συμβαίνουν μπροστά σε έκπληκτα μάτια!

Η θλίψη αδιόρατη στην έκδηλη χαρά των ψυχών. Οσα δεν ήρθαν και ίσως δεν έρθουν ποτέ. Οσα έφυγαν και όσα ξεχάστηκαν. Οσα θα έρθουν και μείνουν. Οσα είναι και υπάρχουν. Οσα ξεφτίζουν και όσα δυναμώνουν. Ολα, τα πάντα!

Αν όχι στη Γέννηση τότε στην Αναγέννηση!

Ας πιουμε!

Δεν είναι τίποτα, τίποτα δεν είναι...

Αυτές οι εμφανίσεις απο το πουθενά πάντα άρεσαν σε ανθρώπους του είδους μου, που θέλουν να κινούνται ανάμεσα στην ανυπαρξία μιας εν δυνάμει απροκάλυπτης μετάλλαξης και στην ασφάλεια μιας εκ προοιμίου αδιατάραχτης σταθεράς που συνήθως χαρίζει αν όχι την ψευδαίσθηση του ζην , τουλάχιστον την φαντασίωση του ευ ζην.
Με τέτοιες αμπελοφιλοσοφίες και ένα σωρό κακουργηματικές σκέψεις και ποινικά συμπεράσματα, αφήνοντας τον πνεύμα μου στον καναπέ του σπιτιού μου μπροστά σε ένα σβηστό τζάκι, διακοσμητικής κυρίως χρήσης και το σώμα μου να ταξιδεύει μέσω διακτίνησης απο πόλη σε πόλη και από χωρίον εις χωρίον, χωρίς σκοπό και κυρίως (αλί μου!) χωρίς επιθυμίες, καταφέρνω να ξεγελώ, να υποκρίνομαι, να παρασύρω, να εκμαυλίζω και να διαφθείρω ψυχές και σώματα, που μάταια προσπαθούν να ισορροπήσουν μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας μεταξύ έρωτα και θανάτου, , ανάμεσα σε ένα γοερό κλάμα και ένα ξεκαρδιστικό γέλιο. Θα μπορούσα να μισήσω τον εαυτό μου αλλά προτιμώ να μισήσω τους άλλους αφού πάντα η κόλαση ειναι οι άλλοι και εγώ δεν έχω κανένα λόγοι να αμφισβητήσω τον Σαρτρ που εκτός των άλλων υπήρξε ένας απο τους λίγους ενσυνείδητα αμαθείς και καταραμένα μακάριους μιας ανελέητης αναζήτησης του απόλυτου τίποτα. 
Τελικά αυτό το σπίτι είναι υπερβολικά κρύο. Οχι ότι αυτή η σκέψη είναι μέσα στις συγγραφικές μου προθέσεις αυτής της στιγμής αλλά δεν νομίζω τελικά ότι και καμμιά σκέψη είναι της τωρινής μου προθέσεως αφού το χαώδες του κουρασμένου μυαλού μου αδυνατεί να μπεί σε τάξη παρ όλο που ως λάτρης (εντάξει , όχι και τόσο πολύ) μιας παρωχημένης μυθολογίας, καρτερώ την πολυπόθητη τάξη , ανίερο τέκνο του Παντοδύναμου Χάους. Η επανάληψη λέξεων και σκέψεων μπορεί να φαίνεται ανόητη και βαρετή, αλλά δεν θα κάνω τίποτα για να αποκαλύψω ενα φωτισμένο πνεύμα ή μια ανήθικη εκκεντρικότητα. Καμία σχέση; Πολύ πιθανόν! Οι λέξεις έτσι κι αλλιώς δεν έχουν κανένα απολύτως νόημα. Σήμερα εξ άλλου δεν έμαθα τίποτα καινούριο, πέρα από κάτι φρικτές επαναλήψεις μιας ανθρώπινης κακοδαιμονίας που με έβρισκαν πειστικά έκπληκτο εξασκώντας έτσι το κετακρεουργημένο υποκριτικό μου τάλαντο που κάποτε διατυμπάνιζα ως την μοναδική μου ικανότητα επικοινωνίας. Το θεωρώ ως και απίθανο να φτάσω σε ένα εκλογικευμένο συμπέρασμα και σε μια αντικειμενική αφήγηση γεγονότων και καταστάσεων με πρωταγωνιστές αληθοφανούς χαρακτήρες και ηθικά διδάγματα. Θεωρώ εξ ίσου ακατόρθωτο να αφήσω το συναίσθημα να καλύψει τα πάντα και ποτάμια υγρών να εξορμούν απο κάθε πιθανή έξοδο του ταλαιπωρημένου κρανίου μου. Θα ήθελα να διακωμωδήσω, να σατυρίσω και να χλευάσω τα πάντα, κυρίως ομως τον εαυτό μου, αλλά νομίζω ότι το έχω κάνει πολύ καλά μέχρι τώρα. Οποιαδήποτε άλλη παρέμβαση σε αυτό το κείμενο θα ήταν μια προσπάθεια που θα έπεφτε σε ατέρμονο κενό.
Είπα κάτι;
Δεν νομίζω!
Ετσι κι αλλιώς βαριέμαι να διαβάζω....

Ελευθεροτυπία

Η Λίνα Πανταλέων έγραψε...

Mind senses

Η ανυπαρξία της παρουσίας δεν συνεπάγεται απαραίτητα και την απουσία της ύπαρξης!

Μπορείς άραγε ενώ είσαι παρών, να μην υπάρχεις; Και ενώ υπάρχεις, να είσαι απών;

Πόσες επικινδυνότητες κρύβουν οι αισθήσεις του μυαλού;

Είναι δυνατόν να σε βλέπουν αλλά να μη σε κοιτούν; Να είσαι δίπλα αλλά εξαιρετικά μακρυά;

Γίνεται να φωνάζεις και να μην σε ακούν; Να μην ακούς την ίδια σου τη φωνή;

Αλήθεια, όταν αγγίζουμε, πως είναι δυνατόν να πληγώνουμε; Και πως γίνεται να πληγώνουμε χωρίς καν να αγγίζουμε;

Οι μυρωδιές ερεθίζουν την όσφρηση ή η όσφρησή μας είναι ανέραστη πια;

Μπορεί ακόμα η γεύση μας να φτάνει σε οργασμικά επίπεδα ή η ανοργασμικότητά της έγινε μόνιμο (γνώριμο) καθεστώς;

Ποιες αισθήσεις μας εκτελούν πλήρως το ρόλο τους; Κι αν όχι, σε ποιο βαθμό;

Γυρισε και τον κοίταξε με αυτό το ύφος που κάθε φορά τον κοιτούσε, θέλοντας να δηλώσει πόσο αθώος ήταν μερικές φορές! Αυτός δε συνέχισε, το θεώρησε περιττό. Αρκέστηκε στην καθιερωμένη του "απολογία":
Ναι, είμαι αθώος, αλλά όχι αδαής!

Athens Voice

http://www.athensvoice.gr/culture/book/το-νησί-κάτω-από-την-ομίχλη

ΒΙΒΛΙΟΚΑΦΕ

Ο "Φώτιος" έγραψε...

diavasame.gr

 Η Αφροδίτη Δημοπούλου έγραψε...

υπό κατασκευή...