ESOTERICA

Κανένα γεγονός που εναντιώνεται ή αντιτίθεται στην όποια προσωπική κρίση του καθενός δεν μπορεί να ιδωθεί, να εξηγηθεί και τελικώς να γίνει αποδεκτό ως πραγματικό, υπό το κράτος του φόβου και της αμφιβολίας για την πιθανή ύπαρξή του.
(" Το νησί κάτω από την ομίχλη", εκδόσεις Καστανιώτη - 2010)


Τρίτη 30 Ιουλίου 2013

Από την αρχή!

Θα ήθελα με μερικούς ανθρώπους που γνώρισα στο παρελθόν και κάτι πήγε στραβά μετέπειτα και χαθήκαμε, να γνωριστώ από την αρχή. Να ξανασυστηθούμε. Σα να μην είχαμε γνωριστεί από παλιά. Σα να μην είχαμε συναντηθεί ποτέ. Σα να βρισκόμασταν για πρώτη φορά.  Να καθόμασταν σε ένα καφέ ας πούμε κάπου στο Θησείο ή στα σκαλιά μιας πολυκατοικίας κάπου στα Εξάρχεια με την αθωότητα και την αγωνία της πρώτης συνάντησης. Να είχαμε την αμηχανία αυτών που δεν έχουν συναντηθεί ποτέ ξανά. Να περιεργαζόμασταν κρυφά τον άλλον  σα να μην τον είχαμε ξαναδεί, σαν μην ξέραμε πως ήταν η όψη του. Να βλέπαμε τα χαρακτηριστικά του και να μέναμε στις ατέλειες. Αυτές που πιθανόν να τον έκαναν τέλειο. Να παρατηρούσαμε λεπτομέρειες που δεν είχαμε προσέξει παλιά και που τώρα μας έκαναν εντύπωση.  Να μιλούσαμε ακατάπαυστα σα να έπρεπε να τα πούμε όλα σε μια συνάντηση.  Να ακούγαμε τον άλλον σα να τον ακούγαμε για πρώτη φορά. Με την παρθενικότητα του άγνωστου. Να γελούσαμε με ανόητα αστεία που λένε συνήθως όσοι πρωτογνωρίζονται. Πιθανόν και να δακρύζαμε με κάποια θλιβερή ιστορία που θα μας διηγούταν ο άλλος. Να αποφεύγαμε να κοιταχτούμε στα μάτια από φόβο μην παρεξηγηθούμε. Να λέγαμε πράγματα αληθινά, να μην κρυβόμασταν, να ήταν όλα φανερά από την αρχή. Να κάναμε χιλιάδες ερωτήσεις και να παίρναμε χιλιάδες απαντήσεις. Να κάναμε τσιγάρο το ένα μετά το άλλο γιατί κάτι έπρεπε να κάνουμε με τα χέρια μας. Να συμφωνούσαμε και να διαφωνούσαμε χωρίς ενοχές. Να ήμασταν έτσι όπως δεν ήμασταν ποτέ. Κι αυτό να μας εξέπληττε ακόμα κι αν αυτά που θα λέγαμε ήταν ήδη γνωστά. Να δίναμε στον εαυτό μας μια ακόμα ευκαιρία. Να μιλούσαμε για το παρελθόν σαν να μην το γνωρίζαμε και όταν αναφερόμασταν σε αυτό και σε ό,τι μας αφορούσε κάποτε να το κάναμε σα να μιλούσαμε για κάποιους άλλους που άφησαν οι πλάνες να τους παρασύρουν. Κάποιους από ένα παραμύθι που έπαθαν και έμαθαν πολλά. Και να το χρησιμοποιούσαμε ως παράδειγμα για το τι δεν θέλαμε να μας συμβεί.  Να αφήναμε τους εαυτούς μας να αισθανθούν πραγματικά, να σκεφτούν πραγματικά , να μιλήσουν πραγματικά, και να δράσουν επιτέλους πραγματικά. Μια προσποίηση για αυτό που ήμασταν και όχι για αυτό που είμαστε και αυτό που θέλαμε να είμαστε στο τέλος.
Να δίναμε μια ακόμα ευκαιρία...απο την αρχή!

Κυριακή 14 Ιουλίου 2013

Θα 'θελα να 'ξερα...

Θα 'θελα να 'ξερα, έχεις μάθει κάτι από παρελθόν σου; Κάθησες να αναλογιστείς τι έχεις κάνει και γιατί; Τι σημαίνει αυτό για τη ζωή σου τώρα;
 Θα ΄θελα να ΄ξερα, έχεις σκεφτεί  πόσο δυσκόλεψες τη ζωή σου; πως έχτισες τη ζωή σου; τι ήταν αυτό που σε δημιούργησε και σε ανάθρεψε; Σε ποιους ανθρώπους έδειξες εμπιστοσύνη και σε πρόδωσαν, ποιοι σε ωφέλησαν, με ποιους ήσουν ετυχισμένος και με ποιους όχι; Ποιοι σε αγάπησαν πραγματικά και ποιοι σε εκμεταλλεύτηκαν; Σε ποιους δόθηκες αμαχητί, ποιους εσύ κορόϊδεψες; Ποιους αγάπησες και πιους εκμεταλλεύτηκες; Με ποιους έδεσες τη ζωή σου για μια στιγμή και με ποιους για χρόνια;
Θα 'θελα να ΄ξερα κάθησες ποτέ να μετρήσεις τα λάθη σου; Τις σωστές και λάθος επιλογές σου; Που ωφελήθηκες και πως, και που όχι; Να δεις τι κατάφερες και πόσο σε εξέλιξαν όλα όσα έκανες μέχρι τώρα; Πόσο σε πήγαν μπροστά; Ποιος σε έβαλε να σκεφτείς κάτι παραπάνω; Ποιος σου άνοιξε κάποιες άλλες πόρτες που ποτέ δεν θα άνοιγες; Ποιος σε προβλημάτισε ,ποιος σου ερέθισε μαυλό και αισθήσεις; Ποιος σε έφτασε στα άκρα, με ποιον χάρηκες και με ποιον σεναχωρήθηκες πάρα πολύ; Ποιος ήταν αυτός που σε νάρκωσε, σε πήγε πίσω, σε βάλτωσε, σε υπνώτισε, σε φυλάκισε για να μην μπορείς να δεις τον ουρανό, σε σκλάβωσε γιατί η ελευθερία σου ήταν πολύτιμη;
Θα ΄θελα να 'ξερα, συνειδητοποίησες ποτέ σε ποιους ανθρώπους έδωσες μια και δυο και τρεις ευκαιρίες γιατί σε συνέφερε και σε άλλους καμμία αν και ήξερες ότι την αξίζουν περισσότερο; Σε ποιους έδωσες τα εύσημα σωτήρα και σε ποιους την τιμωρία του βασανιστή; Ποιους επιβράβευσες με την πίστη, την εμπιστοσύνη και την αφοσίωσή σου και ποιους ακύρωσες την ύπαρξή τους από την πρώτη στιγμή; Ποιους αποδέχτηκες, υπέμεινες , ανέχτηκες  επειδή ήταν με το μέρος σου και ποιους απέρριψες , κατηγόρησες και κατάστρεψες επειδή δεν ήταν;
Θα 'θελα να ΄ξερα, υπολόγισες ποτέ το κόστος της ύπαρξής σου; Το κόστος της ύπαρξης των άλλων; Τι αντίτιμο έδωσες για άχρηστα και βλαβερά και τι για ωφέλιμα και χρήσιμα. Πόσο λάθος και πόσο σωστός ήσουν στην εκτίμησή σου γι αυτά; Ποια λάθη κράτησες και τα μεγάλωσες και τι σωστά ποσδοπάτησες και έκρυψες βαθειά γιατί σε ενοχλούσαν;
Θα ΄Θελα να ήξερα ένιωσες ποτέ Αγάπη; Μίσος; Φοβο; Πόθο; Λύπη; Θυμό;  Ή απλώς αγανάκτηση και απελπισία για όσα δεν έπειθες τους άλλους να κάνουν για να είσαι ήρεμος και ασφαλής; Αλήθεια, ένιωσες ποτέ πραγματική ασφάλεια. Αυτή που εκπορεύεται από σένα τον ίδιο και όχι αυτή που παρείχαν οι άλλοι. Εκτίμησες; Σεβάστηκες; Ανταπέδωσες; Αναγνώρισες τις προσπάθειες των άλλων; Ακόμα κι αν δεν ήθελες να τις παραδεχτείς, τις αναγνώρισες όμως; Έβαλες τον εαυτό σου πίσω; Και γιατί; Γιατί σε συνέφερε ή γιατι  περιμένοντας προσχεδιασμένα σε στιγμή συναισθηματικής εκμετάλλευσης να επιτεθείς ύπουλα με σκοπό περισσότερα ωφέλη για τον εαυτό σου;
Θα 'θελα να 'ξερα, σκέφτηκες ποτέ τον "άλλον" και όχι μόνο "εσένα"; Σκέφτηκες ποτέ ότι θυματοποίησες τον εαυτό σου για να γίνεις καλύτερος θύτης κάποια στιγμή χωρίς να νιώσεις ενοχές; Ήσουν ποτέ ειλικρινείς με τον εαυτό σου; Να δεις ποιους απείλησες, ποιους εκβίασες, ποιους ταλαιπώρησες και για ποιο λόγο; Σκέφτηκες ότι δεν έχεις πάντα δίκιο; Οτι κάπου αλλού βρίσκεται το "συμφέρον" σου και η "ευτυχία" σου και όχι εκεί που έμαθες να την ψάχνεις;
Θα 'θελα να ξερα,  ξέρεις πραγματικά τι θέλεις; Θέλησες ποτέ κάτι ώστε να θυσιάσεις ό,τι πιο αγαπημένο ποτέ είχες; έψαξες; παρατήτησες; πειραματίστηκες; ριοψοκινδίνεψες; πέτυχες ποτέ κάτι αληθινό; Όχι αυτό που σου είπαν οι άλλοι ότι είναι αληθινό, αυτό που εσύ διαπίστωσες ότι είναι αληθινό; Συνέκρινες, συνδύασες, απεφάνθης ποτέ για κάτι; Πόσες πρωτοβουλίες πήρες υπεύθυνα; ή αφέθηκες στην απόφαση των άλλων για να μην έχεις ποτέ την ευθύνη του τελικού αποτελέσματος  και να κατηγορήσεις ευκολότερα τους άλλους για την τάχα τελική σου ταλαιπωρία;
Θα 'θελα να ΄ξερα, ξύπνησες ποτέ με κλάματα; μέ γέλια; Έντρομος; Φοβισμένος; Χαρούμενος; Ήσουν ποτέ αισιόδοξος; Ξύπνησες ποτέ από το λήθαργό σου; Γύρισες το κεφάλι σου μέχρι και 360 μοίρες με κίνδυνο να χαρακτηρισθείς Δαίμονας, ή άφησες τον εαυτό σου με παρωπίδες για να διατηρήσεις την εικόνα ενός καλοκάγαθου ζώου;  Ανέτρεψες ποτέ τον εαυτό σου; Τον ξεπέρασες, τον δοκίμασες; Πραγματικά, όχι πλασματικά! Πραγματικά με ρίσκο! Απέτυχες ποτέ παταγωδώς, ώστε ο θόρυβος της αποτυχίας σου να καλύψει τον ήχο οποιαδήποτε άλλης επιτυχίας σου; Πόνεσες; Πόνεσες τόσο πολύ που να θέλεις να ξεριζώσεις την καρδιά σου και να την δώσεις σε αυτόν που σε πόνεσε;
Θα 'θελα να ΄ξερα, πόσα "Ναι" και πόσα "Οχι" είπες; ήταν άραγε τα πραγματικά σου Ναι και Οχι ; Πόσες φορές τυφλώθηκες και πόσες σε τύφλωσαν; Πόσες φορές κάηκες και πόσες έκαψες;  Αφέθηκες ποτέ στη δίνη της ανυπαρξίας και του άχρονου; Πόσες φορές ξεκίνησες με ορμή χωρίς να σε σπρώξουνς Πόσες σταμάτησες να πάρεις μια ανάσα; Πόσες τερμάτισες;   Εμαθες; Εμαθες κάτι πραγματικά; Γέλασες με την καρδιά σου μέχρι δακρύων;  Έκλαψες τόσο που να μην μπορείς να πάρεις ανάσα; Χωρίς να υπάρχει κάποιος ιδιαίτερος λόγος ή για σημαντική αιτία.  Πόσο ευχαριστημένος  είσαι με  τον εαυτό σου;
Σκέφτηκες αν υπάρχουν πράγματα που δεν έχεις σκεφτεί ποτέ;
Αισθάνθηκες συναισθήματα που νόμιζες ότι δεν υπάρχουν;
Θα ΄θελα να ΄ξερα, σκέφτηκες, αισθάνθηκες γενικά ποτέ;

Σάββατο 13 Ιουλίου 2013

Στα μισά...


Έφυγα από το pause.
...κι ας είχα μείνει στα μισά.
Κι ας περιμένουν κάποιες διακοπές που δεν θα πάω ποτέ. Κάποιες νεροτσουλήθρες χωρίς γέλια. Γι άλλους είναι αυτά. Κι ας έμειναν στη μέση τα λόγια που δεν είπα. Ας ειπώθηκαν άλλα παραπάνω. Αυτά, τα άχρηστα. Κάποια μισοτελειωμένα φαγητά, κάτι μπύρες που δεν ήπια, κάτι φρέντο  που θα ζεσταίνονται σε ξένα τραπεζάκια. Κάτι ρούχα που δεν θα φορέσω ποτέ. Κάτι σπασμένες "νότες" στον κάδο σκουπιδιών. Και χαρτια σχισμένα στα δύο , μισά κι αυτά.  Τσιγάρα που δεν θα καπνίσω πια. Και βόλτες με τη μηχανή που δεν θα ξανακάνω. Κι ας  έμειναν στη μέση ή στην αρχή τους που δεν ξεκίνησε ποτέ,   κάτι θάλασσες, κάτι βουνά,κι ένα μακρυνό ταξίδι.  Οι βόλτες στον πεζόδρομο της Ακρόπολης, κάτι παγωτά μηχανής και οι παλιές ταινίες στα θερινά σινεμά. Χαρές που δεν ήρθαν ποτέ τα βράδια της προσμονής και τα πολλά υποσχόμενα πρωινά. Ο ανεμιστήρας στην οροφή που συνεχίζει να γυρίζει στις μισές στροφές. Σιωπές που δεν θα ξανακούσω και πάλι σιωπές και πάλι σιωπές.  Στη μέση ο χορός στα μπαρ με ένα τραγούδι που έμεινε μισό, ατέλειωτο. Κάτι φρούτα και τοστ με μαγιονέζα και αυγά. Σουβλάκια στον άλλο πεζόδρομο που ποτέ δε θα παραγγείλω. Οι πίτσες που καθυστέρησαν να έρθουν και δεν θα έρθουν ποτέ. Μισές και νύχτες στα Friday's, στο mall, ή στο κινέζικο που μου αρέσει. Αγγελίες που ποτέ δεν έψαξα, ραντεβού για δουλειά που ποτέ δεν πήγα. Βιβλία που θα γράψω μισά και ανολοκλήρωτα θεατρικά έργα. Μια πολλά υποσχόμενη δουλειά που θα ξεκινήσει από τα μισά. Ατέλειωτα και τα μεσημέρια του ύπνου στον καναπέ. Οι καληνύχτες, οι καλημέρες που δεν θα πω. Τα ψώνια στο σούπερ μάρκετ, το ψυγείο που δεν έκλεινε ποτέ. Και αυτές οι δουλειές στο σπίτι που έμειναν μισές. Μισό το βλέμμα όπως θα στρίβω τη γωνία, μισός και ο προορισμός μέχρι το σπίτι. Μισές ανάσες, μισά λαχανιάσματα, μισές κραυγές. Τα βράδια του ιδρώτα και το χάσιμο που δεν κατάλαβα ποτέ. Ο τρόμος στα μάτια και αυτός μισός. Τα λίγα γέλια και αυτά στη μέση. Οι πολλές φωνές που ποτέ δεν ολοκληρώθηκαν. Τα κλάμματα χωρίς λόγο. Ενα παρελθόν που δεν μπόρεσα να γιατρέψω, ένα tatoo που ποτέ δεν βγήκε, κάτι φωτογραφίες που ποτέ δεν θα ξαναδώ. Και κάτι άλλες φωτογραφίες που στα μισά ενόχλησαν κι ας ήταν αθώες.  Κάτι μισά βράδια στην Πλατεία. Μια μισή βόλτα στην Πλάκα, στο Θησείο και στο Γκάζι. Κάτι συναυλίες που δεν τέλειωσαν ποτέ και σιωπές πάλι σιωπές μισές κι αυτές. 'Ολα μισά. Στη μέση , κομμένα στα δύο.  Που ποτέ δεν θα ολοκληρωθούν. Γιατί πάντα τα μισά ήταν που άρεσαν. Μόνο τα μισά μήπως κάποια στιγμή γινόντουσαν ένα! Εμεινε μισό κι αυτό...στη μέση!
Εφυγα από το pause.
...και ξεκινάω από τα μισά.

Παρασκευή 12 Ιουλίου 2013

Αν οι σχέσεις...

Παρατηρώντας τους ανθρώπους γύρω μου, φίλους, γνωστούς, συγγενείς αλλά και τον ίδιο μου τον εαυτό, καταλήγω όλο και περισσότερο στο εξής συμπέρασμα:

(όλο το παρακάτω είναι μια τεράστια πρόταση χωρίς τελείες,  ακριβώς γιατί είναι μια συνεχόμενη σκέψη. Πρώτος διδάξας James Joyce, στον επίλογο του "Οδυσσέα" του, με τον μονόλογο της Molly, αν και αυτός δεν έβαλε κανένα σημείο στίξης, εγώ είπα να σας διευκολύνω κάπως ως προς το νόημα...άν βγάλετε κάποιο νόημα δηλαδή.)

Αν οι άνθρωποι δεν ήταν αναγκασμένοι να μένουν μαζί, να "συμβιώνουν", να "ενώνουν" τις ζωές τους με λόγους τιμής, προφορικούς όρκους, ειπωμένες ή ανείπωτες υποσχέσεις, γάμους, συμβόλαια, υπεύθυνες δηλώσεις, σύμφωνα, προσύμφωνα και όλες αυτές τις κοινωνικές συμβάσεις που οι ίδιοι οι νόμοι επιβάλλον καταναγκαστικά,  κυρίως για τη συνοχή της κοινωνίας άρα και για την  πιο αποτελεσματική χειραγώγησή της, (μέσω της κληρονομιάς, κοινωνικής ασφάλισης, σύνταξης, κλπ),αλλά και για  τη διαιώνιση του είδους, που εξασφαλίζει και την διαιώνιση της χειραγώγησης, επιβάλλοντας έτσι την εξάρτηση του ενός από τον άλλον σε νομικό κατ' αρχάς επίπεδο (ακόμα κι αν πάψει να ισχύει οποιαδήποτε σχέση... μέσω διατροφών, διανομής περιουσίων,  νόμιμων μοιρών κλπ), κάνοντας αυτή την τακτική  να  εγκατασταθεί, να εδραιωθεί γερά και  να γίνει μπετόν στις συνειδήσεις όλων ( μα όλων όμως),  προτρέποντάς τους να την αναζητούν συνεχόμενα, απεγνωσμένα και να τη "μεταφράζουν" ως το μόνο εχέγγυο για την απόδειξη "αληθινών" συναισθημάτων, ως της μοναδικής " λογικής" ή "κανονικής" επιλογής που έχουν , από τότε που δημιουργήθηκαν οι πρώτες ανθρώπινες κοινότητες, (με καταστροφικές προεκτάσεις και αποτελέσματα στον ανθρώπινο ψυχισμό),
 και αφήνονταν οι άνθρωποι στην ελεύθερη επιλογή τους, ξέροντας οτι ο καθένας θα πρέπει να φροντίζει αυτόνομα για την όποια τύχη του, ελεύθερα, ανεξάρτητα, απλευθερωμένος από κακοποιημένες και εντελώς παραφρασμένες έννοιες όπως "ζευγάρι", "σύζυγος" , "σύντροφος" κ.ο.κ, ( άσχετα αν επέλεγε να συγκατοικήσει με κάποιον  άλλον, ακόμα και για όλη τη ζωή του, ανεξάρτητα αν αυτός θα ήταν ερωμένη/ος ή όχι, γονέας των παιδιών που θα γεννούσαν ή υιοθετούσαν κλπ,  επ ουδενί  όμως  να χαρακτηριζόταν  ως ενέργεια δεσμευτική ή καθοριστική για συγκεκρμένες πράξεις και συμπεριφορές εκπορευόμενες έξωθεν του ίδιου του εαυτού του,  για χάρη μόνο του έτερου) και έμενε η ουσία  των πραγμάτων, των  συναισθημάτων κλπ, που θα τους οδηγούσαν σε ειλικρινείς πράξεις απέναντι στον άλλον, χωρίς να πρέπει να τον "εξουσιάζουν", σώνει και καλά, μέσω κατασκευασμένων, στρατευμένων, κατευθυνόμενων  τερτιπιών,
τότε θα μπορούσαμε πραγματικά να μιλάμε για την αρχή εξάλειψης μεγάλου μέρους της ταλαιπωρίας των διαπροσωπικών ανθρωπίνων σχέσεων.

Ουτοπικό; Ιδανικο; Πάντως όχι και τόσο ακατόρθωτο, αν το θελήσει κάποιος!
Ξέρω όμως τι σκέφτεστε!...ό,τι βολεύει τον καθένα.
Ας είναι...

Πέμπτη 11 Ιουλίου 2013

Ο άνθρωπος, η ζάχαρη ,το γλειφιτζούρι και η δίαιτα!

Είμαι ένας άνθρωπος ο οποίος, που και που,  έχει  ήπιες έως μέτριες υπογλυκαιμικές κρίσεις.
Στο παρελθόν αντιμετώπισα το πρόβλημα ευκαιριακά. Στην αρχή με λίγη ζάχαρη όταν πάθαινα τις κρίσεις, εύκολη και γρήγορη λύση και την είχα μέσα στο σπίτι μου.
Αργότερα ανακάλυψα τα γλειφιτζούρια.  Πίστευα ότι θα μου  έκαναν καλό γιατί θα κρατούσαν πιο πολύ χρονικά και η πρόσληψη σταθρερής ζάχαρης  θα εξομάλυνε το πρόβλημα καλύτερα. Μου άρεσαν πολύ τα γλειφιτζούρια, αν και όχι όλα. Πιο πολύ μου άρεσαν τα γλειφιτζούρια  με γεύση πετροκέρασου. Δεν ήξερα όμως ότι ήταν δύσκολο να τα βρώ.  Κάποια στιγμή που  η κατάσταση ξέφυγε  πήγα να αγοράσω ένα από τα αγαπημένα μου και αποτελεσματικά ( όπως πίστευα)  γλειφιτζούρια πετροκέρασου.
Φτάνοντας στο κατάστημα με τα ζαχαρωτά έψαξα για το γλειφιτζούρι πετροκέρασου που μου αρέσει. Όμως δεν το βρήκα, και κατέληξα να ψάχνω για κάποιο υποκατάστατο που θα μου άρεσε φυσικά λιγότερο αλλά θα με ηρεμούσε πιο αποτελεσματικά, από τις κρίσεις υπογλυκαιμίας που με έπιαναν. Κι έτσι πήρα ένα γλειφιτζούρι με γεύση κεράσι.  Αμέσως αντιλήφθηκα  ότι,  μάλλον,  μου έκανε καλό αλλά δεν μου άρεσε πολύ η γεύση του. Παρ όλα αυτά συνέχιζα να  το τρώω αφού έβλεπα  ότι με ηρεμεί και με ησυχάζει. ΟΜΩΣ ΔΕΝ ΜΟΥ ΑΡΕΣΕ. Και όσο περνούσε η  ώρα τόσο περισσότερο δεν μου άρεσε.
Μετά από κάποιες ώρες που δεν κατάλαβα πως πέρασαν είναι αλήθεια ( η επίδραση της ζάχαρης, και όχι της γεύσης, ήταν καταλυτική), πρέπει να ήταν  γύρω στς 7 ώρες αν θυμάμαι καλά (και θα συνέχιζα και για 7 χρόνια παρ όλο που δεν  μου άρεσε),  και ενώ συνέχιζα να γλείφω (!) αυτό το γλειφιτζούρι  έχοντας αυτό σχεδόν λιώσει αλλά ακόμα να τελειώσει, εγώ όμως να έχω ηρεμήσει πολύ αλλά να είμαι έτοιμος να ξεράσω τα άντερά μου, βλέπω μπροστά μου μια ταμπέλα διαβητολόγου που υπόσχεται θεραπεία από τα συμπτώματα υπογλυκαιμίας.  Ευκαιρία είναι είπα, το πίστεψα και  χωρίς να το σκεφτώ πολύ μπαίνω μέσα.
Ετσι άρχισα μια θεραπεία με σταθερή λήψη υδατανθράκων και σταθερά γεύματα. Για 3 μήνες περίπου ( που μου φάνηκαν 3 χρόνια) έπρεπε να είμαι πολύ προσεκτικός και συνεπής στην τήρηση των γευμάτων και γενικώς η ζωή μου για  αρκετό καιρό που είχα μπει στο πρόγραμμα , ήταν  δύσκολη και δεν μπορούσα να ησυχάσω ώστε να σκεφτώ κάτι άλλο. Που και που ο γιατρός μου άλλαζε τη δίαιτα με φαγητά που άλλοτε μου άρεσαν πολύ και άλλοτε καθόλου. Αλλά συνέχιζα να την τηρώ σχεδόν ευλαβικά. Σταμάτησα όμως κάθε άλλη  ασχολία μου και επιδόθηκα στην τήρηση αυτού του προγράμματος. Αν και ο γιατρός μου είχε πει ότι καλό θα ήταν να συνεχίσω κανονικά τη ζωή μου ( δουλειά, κοινωνικές σχέσεις, διασκέδαση, χόμπυ κλπ κλπ) και απλώς να εντάξω αυτό το πρόγραμμα στην καθημερινότητά μου. Ετσι θα έχω σίγουρα και μακροπρόθεσμα ορατά αποτελέσματα. Όμως εμένα μου είχε γίνει έμμονη ιδέα και δεν μπορούσα να κάνω τίποτε άλλο παρά να κοιτώ την ώρα πότε πρέπει να φάω και τι.  Με κούρασε  πραγματικά πάρα πολύ. Εντάξει δεν είχα υπογλυκαιμκές κρίσεις για αρκετό καιρό  (αν και μερικές φορές που κάτι γινόταν και έχανα την μπάλα, έπαιρνα λίγη ζάχαρη, λίγη όμως και ίσα  για να έχω στιγμιαία αποτελέσματα με τις ανάλογες φωνές του γιατρού φυσικά και τις απιελές του ότι θα με αφήσει από θεραπευόμενο) αλλά είχα εξουθενωθεί  πάρα πολύ και  αποφάσισα να σταματήσω. Ετσι ξαφνικά όταν ο γιατρός κάποια στιγμή μου εξήγησε καλύτερα ότι έτσι θα πρέπει να είναι η ζωή μου όλη από εδώ και στο εξης, σκέφτηκα: γιατί να συνεχίσω αφού υπάρχουν πάντα  οι πιο γρήγορες λύσεις; Βλακεία θα ήταν να ταλαιπωριέμαι τόσο πολύ!
Κάπου βέβαια στο πίσω μέρος του μυαλού μου σκεφτόμουν πως ο γιατρός θα μου έδινε καλύτερο, πιο εύκολο πρόγραμμα προσαρμοσμένο στις ορέξεις μου και μόνο, αν  έβλεπε ότι τα εγκατέλειπα και ότι θα με έχανε από πελάτη και μαζί τα λεφτά που του έδινα. Αλλά αυτός ήταν ανένδοτος και αυστηρός. Φάνηκε πιο έντιμος από ό,τι περίμενα!
Σταμάτησα.  Σιγά μην ενδώσω και στις συμβουλές του κάθε γιατρουδάκου. ΕΓΩ θα τα καταφέρω! Και πράγματι. Για λίγο καιρό πήγαινα καλά. Μου έλειπε το πρόγραμμά μου αλλά δεν είχα  κάποια ιδιαίτερα προβλήματα. Η θετική επιρροή της δίαιτας , (από όσο καταλαβαίνω τώρα), συνέχιζε ακόμα και μπορούσα να αντιμετωπίσω την καθημερινότητα σχετικά εύκολα. Αλλά κάθε μέρα όλο και λιγότερο.  Οι υπογλυκαιμικές κρίσεις ξανάρχισαν λίγο χρόνο μετά από την διακοπή της θεραπείας  και κάθε φορά που μου συνέβαινε αυτό έπρεπε  πάλι να ψάχνω να βρω να φάω κάτι γλυκό για να ηρεμήσω.  Και το έκανα γυρνώντας πάλι πίσω στις παλιές καλές μου συνήθειες που έτσι κι αλλιώς δεν νομίζω ότι έχουν καμιά σοβαρή επίπτωση στην υγεία μου.  Ετσι πίστευα τουλάχιστον  από παλιά. Κι ΕΓΩ πάντα ξέρω καλύτερα από τον καθένα, αφού ΕΓΩ γνωρίζω πολύ καλά τις ανάγκες του εαυτού μου.
Όμως πάλι έφτασε ο καιρός που τα πραγματα έχουν ξεφύγει πολύ και αυτό ευτυχώς μπορώ ακόμα να το αντιληφθώ, παρ όλο που ένα από τα συμπτώματα της υπογλυκαιμίας είναι και το χάσιμο του νου και του κόσμου γύρω. Το παθαίνω όλο και πιο συχνά τελευταία. Έχοντας φτάσει  μέχρι τώρα σε αυτό το σημείο έχω τις εξής επιλογές:
- Συνεχίζω να τρώω την εύκολη και άμεσα αποτελεσματική ζάχαρη
- Ξαναψάχνω για το αγαπημένο μου γλειφτζούρι πετροκέρασου με το ρίσκο να ξαναπέσω σε υποκατάστατο , ικανοποιώντας τον εαυτό μου δίνοντάς του ηρεμία για περισσότερο χρόνο
- Ξαναρχίζω την ιδια προληπτική θεραπεία με φάρμακα και σωστή διατροφή πρόσληψης υδαταθράκων  που έκανα και πριν και που ξέρω σίγουρα ότι θα έχει αποτελέσματα, που αν και θα μου στερήσει το "αγαπημένο" μου γλειφιτζούρι  και την εύκολη ζάχαρη θα με κρατήσει  περισσοτερο υγιή και σώο! Οτι μπορώ να στηριχτώ πάνω της.  Αν με ξαναδεχτεί ο γιατρός να με αναλάβει ( γιατί υπάρχει και η πιθανότητα να με διώξει κλωτσηδόν) θα είναι σα να  ξαναρχίζω την δίαιτα από την αρχή και θα έχω να  αντιμετωπίσω όλες αυτές τις δυσκολίες που αντιμετώπισα όταν την πρωτοάρχισα με  εντελώς  διαφορετική αντιμετώπιση όμως,  ώστε να καταφέρω να την εντάξω στην καθημερινότητά μου χωρίς να με καταβάλει ολοκληρωτικά. Ξέρω ότι πρέπει αυτό να κάνω και με κουράζει ήδη πάρα πολύ.
-Πηγαίνω σε έναν άλλο γιατρό να μου δώσει μια άλλη δίαιτα και φάρμακα μπας και μου είναι πιο εύκολο να  τηρήσω, παίρνοντας φυσικά το ρίσκο ο γιατρός να μην είναι το ίδιο καλός , ούτε να  μου δώσει η δίαιτά του τα ιδια αποτελέσματα που ή προηγούμενη δοκιμασμένη δίαιτα μου έδωσε.

ΟΚ έχω έρθει σε αδιέξοδο. Αλλά υπάρχει κάποιος που θα υποστήριζε ότι κάποια από αυτές τις επιλογές μου είναι λάθος;


Τετάρτη 10 Ιουλίου 2013

Τα δώρα της κυρα- Ρίτσας vol.2

Προχθές πήγα στους γονείς μου.  Η κυρα Ρίτσα μου είχε κάνει το αγαπημένο μου φαγητό, σαλιγκάρια, και την έκανα ταράτσα αν και όπως μου λεει ο κυρ Βασίλης παιδεύτηκε πολύ να τα "ξεκωλιάσει" αλλά τα είχε πετύχει σούπερ.
Όταν έφυγα μου έδωσε τα καθιερωμένα μου δώρα. Αυτή τη φορά το "μενού" είχε μια μεταλική ψωμιέρα που για βάση , (αυτή η πορτοκαλί που βλέπετε) είναι φτιαγμένη από καλαμάκια ( ναι αυτά του φραπέ), μια τσαγιέρα για τα τσάγια του χειμώνα ( η προηγούμενη που είχα μου έσπασε ενώ την έπλενα...γερό σκαρί!), πολλές κόλες στιγμής και μια μεγάλη UHU! Γιατί τώρα να πάρει κάποιος μια συσκευασία με 5 κόλες στιγμής και μια μεγάλη UHU ποτέ δεν το κατάλαβα! Και βέβαια μου τα έβγαλε από μια τσάντα που είχε και άλλες πολλές κόλες, πιθανόν για τα αδερφια μου και τους περίοικους! Κάτι θα σημαίνει αυτό δεν μπορεί! Αλλά γύρευε τι παίζει στο μυαλό της κυρα-Ρίτσας!
Αυτό το ροζ πανί που φαίνεται είναι μια σιδερώστρα. Εντάξει αυτή της την είχα ζητήσει γιατί μου έσπασε η προηγούμενη και μου πήρε αυτή τη χαρούμενη. Και είναι γερή (παραδόξως) την πήρε από τον έμπορά της όπως με διαβεβαίωσε και όχι από παζάρι και είναι του ατμού...έτσι μου είπε! Οπότε έχω και μια καινούρια σιδερώστρα του ατμού, που σημαίνει αρκετά διαιτητική!
Στον αδερφό μου είχε πάρει σετ σορτσάκι - Τshirt ασορτί,  σα να έπρεπε να το βάλει σε γυμναστικές επιδείξεις που κάναμε μικρά. Ο αδερφός μου 35 χρονών  "παιδί"! Το έβαλε να το δοκιμάσει. Ολο το σετ 2 νούμερα μικρότερο. Όταν έβαλε το σορτσάκι νόμιζα ότι φόρεσε μαγιώ. Τσίτα πάνω του και το μπλουζάκι τού είχε κόψει την ανάσα. Με κοιτάει και δεν λέει αρχικά τίποτα. Ερχεται η κυρα Ρίτσα που απευθύνεται σε μένα.
-Ωραίο;
-Γιατί δεν ρωτάς τον Τάσο, της απαντάω. Αλλά άστο δεν μπορεί να σου μιλήσει νιώθει ένα σφίξιμο!
Γυρνάει έντρομη στον Τάσο.
-Τι έχεις αγόρι μου σε πείραξαν τα σαλιγκάρια;
Σημείωση: ο Τάσος σιχαίνεται τα σαλιγκάρια και δεν τα τρώει ποτέ.  Του είχε τηγανίσει πατάτες να φάει το μεσημέρι.
Ο Τασος βγάζει το σετακι  (που μάλλον για τα τσικό προοριζόταν), μετά βίας αγκομαχώντας και επιτέλους αναπνέει.
-Αμαν ρε μάνα, τι άχρηστο είναι αυτό που πήρες!
-Δεν ακούω τι λες...και μη μου φωνάζεις ( βγάλτε νόημα τώρα!)
- Τι να το κάνω αυτό, μου λες;
-Ελα, σιγά το πραγμα, θα σου πάρω άλλο. Δεν ήταν και ακριβό. Αν μου το έδινες την προηγούμενη βδομάδα που στο είχα πάρει θα το είχα αλλάξει. Αλλά τώρα που να τον βρω τον άνθρωπο και δεν θυμάμαι και από που το πήρα.
-Μα τώρα μου το έδωσες ρε μάνα, τι μου λες; Φωνάζει ο Τασος που ετοιμάζεται να πάει και στη δουλειά.
-Φώναξέ μου που ξεχνάω κιόλας!
Εκεί του έκανα νόημα να σταματήσει. Δεν θα έπρεπε να τη στεναχωρούμε αφού την ξέρουμε. Την κατάσταση έσωσε ο μπαρμπα Βασίλης που το πήρε και είπε θα το φορέσει αυτός που είναι πιο μινιόν από ολους μας αλλά με μεγαλύτερο στομάχι! Τι να πω! Δεν έδωσα περισσότερη σημασία.
Φεύγοντας πάντα με ακολουθεί η κυρα Ρίτσα μέχρι το αυτοκίνητο ή τη μηχανή μου, όποτε  τυχαίνει να την πάρω. Προχθές είχα πάρει το αυτοκίνητο γιατί είχα και τη σιδερώστρα να πάρω και μια KEROSUN καινούρια που δεν την είχαν χρησιμοποιήσει ποτέ, για να την πάρω στο εξοχικό...αν και την έχω υποσχεθεί σε έναν πολύ δικό μου άνθρωπο, οπότε θα πάει εκεί, αλλά η κυρα Ρίτσα δεν πρέπει να το μάθει γιατί θα πάει να μου πάρει άλλη καινούρια!
(Σημειώστε ότι στο εξοχικό έχω καλοριφέρ φυσικά αλλά για την κυρά Ρίτσα αυτό δεν έχει καμμία μα καμμία σημασία)
Καθώς λοιπόν έφευγα με το αυτοκίνητο έρχεται στο παράθυρο όπως συνήθως για να μου δώσει ένα εκατομμύριο ευχές και να μου κάνει άλλες τόσες ερωτήσεις, τις ίδιες κάθε φορά ( Να προσέχεις, χαιρετίσματα στην Τασία, φιλιά στην Πωλίνα, να είστε αγαπημένοι, να μην τσακώνεστε, πότε θα ξανάρθεις; να μου πεις να ξέρω τι φαγητό θα κάνω, μην το ξεχάσεις, και να με παίρνεις τηλέφωνο, δεν το ακούω αλλά το δίνω στον μπαμπά σου που ακούει κλπ κλπ) και λέγοντας όλα αυτά και κοιτώντας μήπως την κοιτάει ο κυρ Βασίλης βγάζει και μου δίνει κρυφά 20 ευρώ, τάχα κρυφά, λες και θα είχε πρόβλημα ο μπαμπας! Αλλά έτσι θεωρεί ότι κάνει κάτι απο μόνη της και χαίρεται η γυναίκα! Οπότε κάνω κι εγώ ότι το παίρνω κρυφά και της κάνω νόημα να μη μας δει ο μπαμπάς.
Βάζω μπρος το αμάξι
-Περίμενε. ( Βάζω νεκρά) Τραπεζομάντηλα έχεις;  Με ρωτάει
-Εχω μαμά, δεν θέλω άλλα
-Ροτόντα;
-Δεν έχω στρογγυλό τραπέζι μαμά
-Καλά θα σου πάρω μακρόστενο
- Μαμά δεν θέλω, δεν βάζω τραπεζομάντηλα στο τραπέζι
-Και τι; το έχεις έτσι χωρίς τραπεζομάντηλο; Βρήκα κάτι ωραία με κάτι μεγάλα τριαντάφυλα ( απαραίτητες η χειρονομίες και το πομπώδες ύφος για να με πείσει. Εγώ έχω βάλει ήδη πρώτη και προχωράω σιγά σιγά και αυτή προχωράει μαζί μου δίπλα)
-Και τι βάζεις στο μεγάλο τραπέζι;
-Τιποτα ρε μαμά , το χρησιμοποιώ για να κάνω μάθημα στους μαθητές
-Και κάνεις μάθημα χωρίς τραπεζομάντηλο;
( ο κυρ Βασίλης φωνάζει απο την εξώπορτα: "Αστο το παιδί να φύγει ( όπου παιδί , εγώ), έχει μάθημα, έλα μέσα βρε Ρίτσα". Η κυρα Ρίτσα δεν ακούει φυσικά)
-Ντροπή να κάνεις μάθημα χωρίς τραπεζομάντηλο, θα στο πάρω να το βάλεις.
-Ρε μαμά δεν θα το βάλω, τσάμπα θα το πάρεις, κρίμα τα λεφτά.
-Καλά θα σου πάρω τη ροτόντα
(Νευριάζω)
-Ρε μάνα σου λέω δεν έχω στρογγυλό τραπέζι
-Κάνει και για μακρόστενο να το βάλεις όταν κάνεις μάθημα, μην είσαι γύφτος
-Φεύγω μαμά κάνε στην άκρη θα σε πατήσω
(Ενώ έχω φύγει φωνάζει από μακρυά)
-Θα σου πάρω ροτόντα για το στρογγυλό τραπέζι στη Χαλκίδα, το ξέρω πως έχεις στρογγυλό στη Χαλκίδα δεν θα με κοροϊδέψεις εμένα παλιόπαιδο!

Καθώς φεύγω είμαι αρκετά νευριασμένος, όχι για την επιμονή και το πείσμα της  που σπάει καρύδια αλλά με τον εαυτό μου που μπορώ ασυνείδητα να της λέω ακόμα "όχι". Αχ βρε μπαρμπα Βασίλη όλα σου τα πήρα!

Σάββατο 6 Ιουλίου 2013

Περί πειρασμού ο λόγος




Είναι βαριά αυτά τα παπούτσια που κοιτάς άνθρωπέ μου και δύσκολα τα περπατάς. Κρατάνε όμως, είναι γερά, γι αυτό και λίγο ακριβά. Καλά για όλους τους δρόμους, για κάθε καιρό. Δεν θα σε προδώσουν ποτέ. Θα σου κρατήσουν μια ζωή. Το ξέρω πως δεν είναι τόσο όμορφα, έχουν όμως κάτι ιδιαίτερο, μιας γοητεία να πούμε. Σίγουρα θα σε κοροϊδέψουν πολλοί αν τα φορέσεις, θα σε πουν γραφικό, τρελλό, περίεργο και παράξενο. Δεν αρέσουν στους πολλούς, δεν τα προτιμούν, γι αυτό και φέρνω λίγα κομμάτια. Δύσκολα "φεύγουν" και δύσκολα τα βρίσκεις πια!

Που σαι κύριος...υπάρχουν κι αυτά!

Είναι ωραία, εύκολα στο περπάτημα και άνετα. Τα παίρνουν σχεδόν όλοι.  Και ξέρεις γιατί;
Είναι φτηνά..πολύ φτηνά. Τσάμπα σου λέω. Εντάξει, δεν ξέρεις πότε θα λιώσουν σε δυνατή  καταιγίδα, πότε θα σου σκιστούν σε δύσκολο δρόμο. Κι αν θα πρέπει να προχωρήσεις ξυπόλητος μετά. Ξέρεις όμως πάντα ότι θα τα βρίσκεις εύκολα παντού. Μπορείς  ν' αγοράσεις ένα καινούριο ζευγάρι, και μετά ένα άλλο...κι άλλο...κι άλλο. Μια ζωή να αλλάζεις. Έχει πολλά σχέδια για να μη βαριέσαι, δεν μοιάζουν μεταξύ τους και το ένα ωραιότερο από το άλλο. Κοίτα! οι περισσότεροι αυτά φοράνε. 
Διάλεξε!

Τρίτη 2 Ιουλίου 2013

Τασία...όπως λέμε δεύτερη μαμά!

Σε αυτή τη ζωή έχεις μια φυσική οικογένεια και μια οικογένεια που σε "υιοθετεί". Μπορεί να είναι μια φιλική οικογένεια που αγαπάς πάρα πολύ και σε αγαπάνε εξ ίσου ή να είναι μια οικογένεια εξ αγχιστείας που δημιούργησες και γνώρισες καλά στην περίοδο της ζωής σου. Στην τελευταία περίπτωση μπορεί η οικογένεια να είναι οι απόλυτοι εχθροί σου φυσικά.
Σε μένα συνέβη το εντελώς αντίθετο. Η οικογένεια της γυναίκας μου, έγινε η δεύτερη οικογένειά μου. Όχι γιατί συντελέθη γάμος και βρεθήκαμε όλοι σε έναν κοινό τόπο. Όχι! Ο γάμος είναι μια τυπική τελετουργία, με νομικές και κοινωνικές προεκτάσεις, γίνεται για συγκεκριμένους λόγους που γνωρίζουν μόνο οι εμπλεκόμενοι,  πάνω σε μια όμως ουσιαστική βάση. Αυτή την ουσιαστική βάση την είχαμε με τη γυναίκα μου από πριν όπως και με την οικογένειά της, τη μητέρα της δηλαδή και τον αδερφό της, γιατί ο πατέρας της "έφυγε" πριν καλά καλά τον γνωρίσω. Θέλω να πω ότι είτε παντρευόμασταν είτε όχι, η οικογένεια αυτή θα λειτουργούσε ακριβώς το ίδιο, τα ίδια συναισθήματα θα νιώθαμε μεταξύ μας, αφού μας έδεσαν πολλά δυσάρεσα και φυσικά ευχάριστα γεγονότα. Έχουμε υποστηρίξει και συμπαρασταθεί ο ένας στον άλλον πλειστάκις και πολλάκις, γεγονός που μας έχει κάνει σχεδόν αυτοκόλλητους.
Η μητέρα της γυναίκας μου είναι η Τασία.
Στην Τασία χρωστάω πάρα πολλά,  μού έχει σταθεί σαν δεύτερη μητέρα και τη νιώθω έτσι ακριβώς, σα δεύτερη μαμά ( γι' αυτό και αποφεύγω να την αποκαλώ "πεθερά"... συνήθως) . Κι αν κρίνω από την συνήθειά της ,  κάθε φορά που  αναφέρεται στα παιδιά της,  να συμπεριλαμβάνει και μένα μέσα σε αυτά,  θέλω να πιστεύω πως και αυτή νιώθει το ίδιο ακριβώς. Υπάρχουν φορές μάλιστα που τη νιώθω καλύτερα από μητέρα. Γιατί με την Τασία μπορώ να μιλάω για οποιοδήποτε θέμα ξέροντας ότι θα με ακούσει, θα το καταλάβει και θα το συζητήσει, εκφέροντας την γνώμη της και την άποψή της, κάτι που δεν μπορώ να το κάνω τόσο εύκολα με τη φυσική μου μητέρα. Είναι και που ζω (σχεδόν) μαζί με αυτή την οικογένεια  (λόγω συνθηκών και καταστάσεων) περισσότερα χρόνια από αυτά που έχω ζήσει με την φυσική μου οικογένεια. Αυτό δε σημαίνει ότι δεν έχουμε και προστριβές και διαφωνίες. Ξέρω όμως  πως ό,τι και να πω, ό,τι και να μου πει, όσο και να φωνάξουμε (που δεν φωνάζει αυτή, εγώ φωνάζω συνήθως), μετά από λίγο είναι σα να μην έχει γίνει τίποτα, λυθεί δε λυθεί το θέμα μας!
Τέλος πάντων αρκετά με την εισαγωγή. Η Τασία λοιπόν είναι μια εξαίρετη επαγγελματίας, Συμβολαιογράφος, ακριβώς στην ίδια ηλικία με τη μητέρα μου αλλά με τελείως διαφορετική πορεία. Η Τασία σπούδασε Νομική, έζησε την εποχή της με πάρτυ, εξόδους, εκδρομές κλπ ,  αλλά και πολλή προσωπική εργασία στο φούρνο του πατέρα της, σε ένα όμως  πιο  υποστηρικτικό περιβάλλον από ό,τι η μητέρα μου,  ερωτεύτηκε τον άνδρα της,  τον έκανε σκοπό της ζωής της , ταξίδεψε μαζί του όλον τον κόσμο (καπετάνιος ο κυρ-Γιώργος) έζησε δηλαδή μια ευτυχισμένη γενικά ζωή χωρίς φυσικά να λείπουν οι δυσκολίες, που δεν μας αφορούν εδώ.
Όπως όλοι μας όμως έχει  και αυτή τα κολλήματά της.
Εκτός του ότι κινείται συναισθηματικά στα άκρα (αγαπά πολύ και άδολα μέχρι που κάποιος θα της θίξει τα παιδιά (κυρίως)  και  γενικά την οικογένειά της  ή φανεί αχάριστος, κουτσομπόλης και δολοπλόκος οπότε και τον ξεγράφει δια παντός), έχει  ζητήματα  και με το παρελθόν κι αν  κάποτε, κάτι της πήγε στραβά δεν το επαναλαμβάνει ποτέ. Μα ποτέ όμως!
Για παράδειγμα, κάποτε είχανε κάνει κολιούς για να φάνε σε ένα τραπέζι  που είχαν ετοιμάσει για καλεσμένους με τον άνδρα της, αλλά επειδή κάτι στράβωσε και δεν τους έφαγαν και τους πέταξαν στο χωράφι , όπως μου εξομολογήθηκε , οι κολιοί είναι απαγορευμένο φαγητό ακόμα μέχρι και σήμερα στην οικογένεια. Μια άλλη φορά είχανε πάει στην Κύμη για εκδρομή, αλλά επειδή είχε κύμα και φουρτούνα (τότε), "ρίξανε μαύρη πέτρα πίσω τους", όπως χαρακτηριστικά λέει και δεν ξαναπάτησαν ποτέ, γιατί προφανώς, αφού τότε είχε κύμα θα έχει κύμα κάθε φορά που θα πήγαιναν.  Γενικά δεν μπορείς να την πείσεις να κάνει κάτι που στο παρελθόν είχε αποβεί είτε  στεναχωρηματικό, είτε καταστροφικό, είτε μοιραίο. Με αποτέλεσμα να περιορίζει τον εαυτό της πάρα πολύ  σε πράξεις και ενέργειες, ακόμα και σε σκέψεις, προκειμένου να μην πάθει τα ίδια που είχε πάθει κάποτε. (Αχ αυτά τα φρικτά βασανιστικά περιοριστικά "Πιστεύω" μας!)
Επίσης στην Τασία αρέσουν πολύ τα παυσίπονα. Κατά περιόδους παθαίνει εμμονή (εμμονή όμως!)  με συγκεκριμένες μάρκες αναλγητικών, που τις ανάγει σε πανάκεια:  Λοναρίντ, Παναντόλ, Ποσντάν, Αλγκόν. Τις έχει δοκιμάσει όλες! Όλες! Και τα παίρνει αυτά τα παυσίπονα ανεξαρτήτου ώρας ή πάθησης. Για παράδειγμα παίρνει ένα κάθε πρωί πάντα μαζί με τα άλλα της χάπια ( για την καρδιά, το στομάχι κλπ) ...  just in case! Τόσο πολύ μερικές φορές εξαρτάται από τα αναλγητικά που συνέβει το εξης ευτράπελο μια φορά:
Ήταν η περίοδος που την βοηθούσα στο Συμβολαιγραφείο της. Μια δουλειά με πολλές απαιτήσεις, πολύ στρες ( για την ίδια κυρίως, εγώ απλώς βοηθός πιστολάκι ήμουν) , με πολλή ευθύνη, δουλειά που χρειάζεται να έχεις πολλές γνώσεις,  συγκριτκή και συνδυαστική σκέψη, αποτελεσματικότητα, πειθαρχία, συγκέντρωση, υπομονή, επιμονή, καλή προαίρεση, καλή συμπεριφορά, εχεμύθεια,  τιμιότητα αλλά και βασικές αρχές ψυχολογίας αφού οι συνδιαλλαγή με διαφορετικούς πελάτες κάθε φορά απαιτεί και την ανάλογη συμπεριφορά και στάση από μέρους της, προσόντα που έχει η Τασία σε υπερβολικό βαθμό...όλα. Κάτι που δεν συμβαίνει με άλλους συνάδελφούς της...και έχω γνωρίσει πολλούς από αυτούς.  ( Πόσα περίεργα και κουλά είχα ακούσει και είχα δει από τους πελάτες της όσον καιρό τη βοηθούσα δε λέγεται!)
Όπως είπα η Τασία σε κρίσιμες στγμές και όταν όλα ήταν πιεστικά, ο χρόνος, οι πελάτες, οι δικηγόροι κλπ , την έπιανε στρες κι  ένας μικρός ( όχι και τόσο μικρός δηλαδή) πανικός. Αν τύχαινε αυτό να επιβαρυνθεί και με κάτι άλλο , τότε τα πράγματα ξέφευγαν λίγο. Στιγμιαία πάντα και ποτέ μπροστά στους πελάτες!
 Η Τασία επίσης δεν είχε και πολύ καλή σχέση με τα κομπιούτερ γιατί είχε μάθει να δουλεύει σε γραφομηχανή και η τεχνολογία την τρόμαζε. Αν και είχε από πολύ νωρίς κομπιούτερ (μάρκας WANG...γύρευε!)  με πρόγραμμα προσαμοσμένο στις ανάγκες της (μιλάμε για δεκαετία '80-'90), αυτή συνέχιζε να γράφει στη γραφομηχανή και την οθόνη του κομπιουτερ την είχε στολίσει με ένα ωραιότατο σεμεδάκι ( σιγά μη δεν είχε κάποιες ομοιότητες με τη μητέρα μου...τι αναγνώρισα δηλαδή εγώ σε αυτήν; χε χε ). Με τον καιρό έμαθε να χρησιμοποιεί την τεχνολογία, να πάρει πιο εξελιγμένα PCs  και να δουλεύει και το ειδικό πρόγραμμα για Συμβολαιογράφους. Οταν όμως έβγαζε κάποια εντολή το κομπιούτερ που η Τασία δεν γνώριζε, ή ξαφνικά φαίνονταν ότι είχαν χαθεί όλα από αυτά που είχε γράψει, τότε ερχόταν το απόλυτο χάος. Όσο ήμουν εγώ εκεί μπορούσα να λύσω κάποια ζητήματα, αφού ήμουν πιο εξοικιωμένος με την τεχνολογία και να σώνω κάποιες καταστάσεις. Υπήρχαν φορές όμως που τύχαινε να μην πάω στο γραφείο (είχα και τις καλλιτεχνικές μου ασχολίες βλέπεις...τρομάρα μου).
Μια φορά που έτυχε να μην πάω στο γραφείο, με παίρνει έξαλλη τηλέφωνο:

-Χάθηκαν όλα...τι θα κάνω Θεέ μου...που πήγαν βρε Αλέξη; ...Να, εδώ έτσι όπως έγραφα ξαφνικά χάθηκαν όλα και έσβησε η οθόνη και έχω συμβόλαιο σε λίγο...παει καταστράφηκα ( ακολουθούν κάτι μικροβρισιές) ...παει καταστράφηκα...θα έρθουν οι άνθρωποι και εγώ δεν θα είμαι έτοιμη...τι να κάνω; είναι μαύρη η οθόνη...ακούς; ΜΑΥΡΗ, πως μαύρισε έτσι η οθόνη; κατάμαυρη σου λέω...δεν ανοίγει ( ακούγονται θόρυβοι πλήκτρων)  Ααααααααα....δεν έχω ρεύμα καθόλου στο γραφείο! Παναγία μου! Που πήγε το ρεύμα; Έχει διακοπή; ( ακουώ βήματα , πάει προς την έξοδο και μιλάει σε κάποιον σε συνεχόμενη υστερία) Έχουμε διακοπή; Τι; Τι μου λέτε τώρα; Ποιος κατέβασε το γενικό; Ο Θυρωρός;  κακό χρόνο να έχει , ο μπήξας ο δείξας ( πολλές βρισιές για τον Θυρωρό) , που να του καεί το σπίτι..."

Γενικώς μέσα στα νεύρα η Τασία και στον πανικό. Δεν πρόλαβα να αρθρώσω λέξη, ούτε ένα κιχ να κάνω και το έκλεισε το τηλέφωνο, ενώ συνέχιζε να φωνάζει και να καταριέται. Όντως ό Θυρωρός του μεγάρου είχε κατεβάσει τον γενικό του ορόφου που βρισκόταν το γραφείο της Τασίας με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί πρόβλημα σε όλα τα γραφεία του ορόφου.  Μετά από κάποια ώρα την παίρνω τηλέφωνο για να μάθω τι τελικά είχε συμβεί και την ακούω πιο ήρεμη:

-Τί έγινε;  ρώτησα όλο αγωνία.
-Εντάξει, όλα μια χαρά, μου είπε με σχετική ηρεμία.
-Είστε σίγουρη; ( ναι ακόμα της μιλάω στον πληθυντικό και είναι στο μόνο άνθρωπο που το συνεχίζω μέχρι σήμερα, παρ όλη την οικειότητα που έχουμε, τέοια οικειότητα που δεν έχουν ούτε οι καλύτεροι φίλοι μεταξύ τους)
-Ναι, όλα καλά, συνέχιζε να μου λέει σε ύφεση.
-Τί κάνατε όταν χάσατε το αρχείο; τη ρώτησα  θέλοντας να τη βοηθήσω να το ανακτήσει.
-Εντάξει, ήπια ένα Πονστάν, μου απάντησε με απόλυτη φυσικότητα.

Μόνο που δεν μου έπεσε το ακουστικό από τα χέρια! Ήταν η περίοδος του Αγίου Πονστάν...κατά πως έλεγε! (μετά εξοβελίστηκε κι αυτό στο πυρ το εξώτερον και δεν το αγγίζει πια! Τώρα μου φαίνεται ότι ξαναγύρισε στο Παναντόλ).
Η Τασία βγαίνει τον επόμενο χρόνο στη σύνταξη, μετά από πολλά χρόνια πετυχημένης καριέρας, εμπειριών και απολαβών αλλά και στερήσεων και δυσκολιών. Εκτός του ότι θα είναι αρκετά πιο ήρεμη, αν και πιστεύω ότι θα της λείπει η δουλειά της, αυτό που με φοβίζει περισσότερο, είναι πώς θα εξηγήσει αυτό το επαγγελματικό παρελθόν της και αν  θα θέλει να ξαναπατήσει ποτέ σε  Συμβολαιογραφείο... για να κάνει ας πούμε τη διαθήκη της ( α! είναι πολύ τυπική σε αυτά η Τασία) ... ή σε τι παυσίπονο θα πέσει για να διαχειριστεί αυτή τη στέρηση που θα της δημιουργήσει η έλλειψη της δουλειά της.
Ελπίζω μόνο να μην πέσει στα σκληρά!