Η ανυπαρξία της παρουσίας δεν συνεπάγεται απαραίτητα και την απουσία της ύπαρξης!
Μπορείς άραγε ενώ είσαι παρών, να μην υπάρχεις; Και ενώ υπάρχεις, να είσαι απών;
Πόσες επικινδυνότητες κρύβουν οι αισθήσεις του μυαλού;
Είναι δυνατόν να σε βλέπουν αλλά να μη σε κοιτούν; Να είσαι δίπλα αλλά εξαιρετικά μακρυά;
Γίνεται να φωνάζεις και να μην σε ακούν; Να μην ακούς την ίδια σου τη φωνή;
Αλήθεια, όταν αγγίζουμε, πως είναι δυνατόν να πληγώνουμε; Και πως γίνεται να πληγώνουμε χωρίς καν να αγγίζουμε;
Οι μυρωδιές ερεθίζουν την όσφρηση ή η όσφρησή μας είναι ανέραστη πια;
Μπορεί ακόμα η γεύση μας να φτάνει σε οργασμικά επίπεδα ή η ανοργασμικότητά της έγινε μόνιμο (γνώριμο) καθεστώς;
Ποιες αισθήσεις μας εκτελούν πλήρως το ρόλο τους; Κι αν όχι, σε ποιο βαθμό;
Γυρισε και τον κοίταξε με αυτό το ύφος που κάθε φορά τον κοιτούσε, θέλοντας να δηλώσει πόσο αθώος ήταν μερικές φορές! Αυτός δε συνέχισε, το θεώρησε περιττό. Αρκέστηκε στην καθιερωμένη του "απολογία":
Ναι, είμαι αθώος, αλλά όχι αδαής!
Συναρπαστικό.Συγχαρητήρια Αλέξανδρε!
ΑπάντησηΔιαγραφή