Παρατηρώντας τους ανθρώπους γύρω μου, φίλους, γνωστούς, συγγενείς αλλά και τον ίδιο μου τον εαυτό, καταλήγω όλο και περισσότερο στο εξής συμπέρασμα:
(όλο το παρακάτω είναι μια τεράστια πρόταση χωρίς τελείες, ακριβώς γιατί είναι μια συνεχόμενη σκέψη. Πρώτος διδάξας James Joyce, στον επίλογο του "Οδυσσέα" του, με τον μονόλογο της Molly, αν και αυτός δεν έβαλε κανένα σημείο στίξης, εγώ είπα να σας διευκολύνω κάπως ως προς το νόημα...άν βγάλετε κάποιο νόημα δηλαδή.)
Αν οι άνθρωποι δεν ήταν αναγκασμένοι να μένουν μαζί, να "συμβιώνουν", να "ενώνουν" τις ζωές τους με λόγους τιμής, προφορικούς όρκους, ειπωμένες ή ανείπωτες υποσχέσεις, γάμους, συμβόλαια, υπεύθυνες δηλώσεις, σύμφωνα, προσύμφωνα και όλες αυτές τις κοινωνικές συμβάσεις που οι ίδιοι οι νόμοι επιβάλλον καταναγκαστικά, κυρίως για τη συνοχή της κοινωνίας άρα και για την πιο αποτελεσματική χειραγώγησή της, (μέσω της κληρονομιάς, κοινωνικής ασφάλισης, σύνταξης, κλπ),αλλά και για τη διαιώνιση του είδους, που εξασφαλίζει και την διαιώνιση της χειραγώγησης, επιβάλλοντας έτσι την εξάρτηση του ενός από τον άλλον σε νομικό κατ' αρχάς επίπεδο (ακόμα κι αν πάψει να ισχύει οποιαδήποτε σχέση... μέσω διατροφών, διανομής περιουσίων, νόμιμων μοιρών κλπ), κάνοντας αυτή την τακτική να εγκατασταθεί, να εδραιωθεί γερά και να γίνει μπετόν στις συνειδήσεις όλων ( μα όλων όμως), προτρέποντάς τους να την αναζητούν συνεχόμενα, απεγνωσμένα και να τη "μεταφράζουν" ως το μόνο εχέγγυο για την απόδειξη "αληθινών" συναισθημάτων, ως της μοναδικής " λογικής" ή "κανονικής" επιλογής που έχουν , από τότε που δημιουργήθηκαν οι πρώτες ανθρώπινες κοινότητες, (με καταστροφικές προεκτάσεις και αποτελέσματα στον ανθρώπινο ψυχισμό),
και αφήνονταν οι άνθρωποι στην ελεύθερη επιλογή τους, ξέροντας οτι ο καθένας θα πρέπει να φροντίζει αυτόνομα για την όποια τύχη του, ελεύθερα, ανεξάρτητα, απλευθερωμένος από κακοποιημένες και εντελώς παραφρασμένες έννοιες όπως "ζευγάρι", "σύζυγος" , "σύντροφος" κ.ο.κ, ( άσχετα αν επέλεγε να συγκατοικήσει με κάποιον άλλον, ακόμα και για όλη τη ζωή του, ανεξάρτητα αν αυτός θα ήταν ερωμένη/ος ή όχι, γονέας των παιδιών που θα γεννούσαν ή υιοθετούσαν κλπ, επ ουδενί όμως να χαρακτηριζόταν ως ενέργεια δεσμευτική ή καθοριστική για συγκεκρμένες πράξεις και συμπεριφορές εκπορευόμενες έξωθεν του ίδιου του εαυτού του, για χάρη μόνο του έτερου) και έμενε η ουσία των πραγμάτων, των συναισθημάτων κλπ, που θα τους οδηγούσαν σε ειλικρινείς πράξεις απέναντι στον άλλον, χωρίς να πρέπει να τον "εξουσιάζουν", σώνει και καλά, μέσω κατασκευασμένων, στρατευμένων, κατευθυνόμενων τερτιπιών,
τότε θα μπορούσαμε πραγματικά να μιλάμε για την αρχή εξάλειψης μεγάλου μέρους της ταλαιπωρίας των διαπροσωπικών ανθρωπίνων σχέσεων.
Ουτοπικό; Ιδανικο; Πάντως όχι και τόσο ακατόρθωτο, αν το θελήσει κάποιος!
Ξέρω όμως τι σκέφτεστε!...ό,τι βολεύει τον καθένα.
Ας είναι...
(όλο το παρακάτω είναι μια τεράστια πρόταση χωρίς τελείες, ακριβώς γιατί είναι μια συνεχόμενη σκέψη. Πρώτος διδάξας James Joyce, στον επίλογο του "Οδυσσέα" του, με τον μονόλογο της Molly, αν και αυτός δεν έβαλε κανένα σημείο στίξης, εγώ είπα να σας διευκολύνω κάπως ως προς το νόημα...άν βγάλετε κάποιο νόημα δηλαδή.)
Αν οι άνθρωποι δεν ήταν αναγκασμένοι να μένουν μαζί, να "συμβιώνουν", να "ενώνουν" τις ζωές τους με λόγους τιμής, προφορικούς όρκους, ειπωμένες ή ανείπωτες υποσχέσεις, γάμους, συμβόλαια, υπεύθυνες δηλώσεις, σύμφωνα, προσύμφωνα και όλες αυτές τις κοινωνικές συμβάσεις που οι ίδιοι οι νόμοι επιβάλλον καταναγκαστικά, κυρίως για τη συνοχή της κοινωνίας άρα και για την πιο αποτελεσματική χειραγώγησή της, (μέσω της κληρονομιάς, κοινωνικής ασφάλισης, σύνταξης, κλπ),αλλά και για τη διαιώνιση του είδους, που εξασφαλίζει και την διαιώνιση της χειραγώγησης, επιβάλλοντας έτσι την εξάρτηση του ενός από τον άλλον σε νομικό κατ' αρχάς επίπεδο (ακόμα κι αν πάψει να ισχύει οποιαδήποτε σχέση... μέσω διατροφών, διανομής περιουσίων, νόμιμων μοιρών κλπ), κάνοντας αυτή την τακτική να εγκατασταθεί, να εδραιωθεί γερά και να γίνει μπετόν στις συνειδήσεις όλων ( μα όλων όμως), προτρέποντάς τους να την αναζητούν συνεχόμενα, απεγνωσμένα και να τη "μεταφράζουν" ως το μόνο εχέγγυο για την απόδειξη "αληθινών" συναισθημάτων, ως της μοναδικής " λογικής" ή "κανονικής" επιλογής που έχουν , από τότε που δημιουργήθηκαν οι πρώτες ανθρώπινες κοινότητες, (με καταστροφικές προεκτάσεις και αποτελέσματα στον ανθρώπινο ψυχισμό),
και αφήνονταν οι άνθρωποι στην ελεύθερη επιλογή τους, ξέροντας οτι ο καθένας θα πρέπει να φροντίζει αυτόνομα για την όποια τύχη του, ελεύθερα, ανεξάρτητα, απλευθερωμένος από κακοποιημένες και εντελώς παραφρασμένες έννοιες όπως "ζευγάρι", "σύζυγος" , "σύντροφος" κ.ο.κ, ( άσχετα αν επέλεγε να συγκατοικήσει με κάποιον άλλον, ακόμα και για όλη τη ζωή του, ανεξάρτητα αν αυτός θα ήταν ερωμένη/ος ή όχι, γονέας των παιδιών που θα γεννούσαν ή υιοθετούσαν κλπ, επ ουδενί όμως να χαρακτηριζόταν ως ενέργεια δεσμευτική ή καθοριστική για συγκεκρμένες πράξεις και συμπεριφορές εκπορευόμενες έξωθεν του ίδιου του εαυτού του, για χάρη μόνο του έτερου) και έμενε η ουσία των πραγμάτων, των συναισθημάτων κλπ, που θα τους οδηγούσαν σε ειλικρινείς πράξεις απέναντι στον άλλον, χωρίς να πρέπει να τον "εξουσιάζουν", σώνει και καλά, μέσω κατασκευασμένων, στρατευμένων, κατευθυνόμενων τερτιπιών,
τότε θα μπορούσαμε πραγματικά να μιλάμε για την αρχή εξάλειψης μεγάλου μέρους της ταλαιπωρίας των διαπροσωπικών ανθρωπίνων σχέσεων.
Ουτοπικό; Ιδανικο; Πάντως όχι και τόσο ακατόρθωτο, αν το θελήσει κάποιος!
Ξέρω όμως τι σκέφτεστε!...ό,τι βολεύει τον καθένα.
Ας είναι...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου