Πόσα μπορώ να αντέξω;

Πόση ηλιθιότητα μπορώ να αντέξω; Πιθανόν τόση όση αδιαμαρτύρητα υπομένω χαζεύοντας τον τηλεοπτικό δέκτη (ικανοποιώντας έτσι τη δική μου άμετρη ηλιθιότητα), που μεταδίδει εκπομπές με  καλο- ή κακο- πληρωμένους "επαγγελματίες" διασκεδαστές να χοροπηδάνε μαϊμουδίστικα, να τραγουδάνε γαϊδουρινά, να παίζουν βλακώδη παιχνίδια, να επιδίδονται σε ανούσια σχόλια και μικροπρεπείς κριτικές, να επικρίνουν και να κατακρίνουν, να αμπελοφιλοσοφούν με το ύφος επαϊοντα επί παντός επιστητού, να αποκαλύπτουν σκάνδαλα, να εκμεταλλεύονται αδυναμίες να ξεφτυλίζουν ανθρώπινες υπάρξεις, με μοναδικό άλλοθι την ψυχαγωγία. Φτηνή, ποταπή ψυχαγωγία που σ αγανακτεί με την ξιπασιά με την οποία προβάλλεται. Τι ακριβώς καταφέρνουν εκτός από το να εξοργίζουν με την  καλο- ή κακο- πληρωμένη ανόητη παρουσία τους;

Πόση υποκρισία μπορώ να αντέξω; Ισως τόση όση σιωπηλός αντέχω κοιτώντας την τηλεόραση (θυμωμένος που εγώ δεν έχω καλιεργήσει τοσο καλά αυτό το τάλαντο), στην οποία παρακολουθώ τα δελτία ειδήσεων κι άλλες εκπομπές με καλο- ή κακο πληρωμένους παρουσιαστές και δημοσιογράφους, να μιλάνε με απογοητευτικά ξύλινη και αστεία γλώσσα, στην ουσία να μη λένε τίποτα, να παρουσιάζουν θέματα με τέτοια υπερβολή που θα τη ζήλευε και ο καλύτερος σεναριογράφος, που επικαλούνται καλά πληροφορημένες πηγές αγνώστου προελεύσεως, που αστειεύονται ανεπιτυχώς, που κοροϊδεύουν τους συνανθρώπους τους, που αναπαράγουν θέματα συμφέροντος και ιδιοτέλειας, με μοναδικό άλλοθι την ενημέρωση. Κακή, κατευθυνόμενη ενημέρωση  που  σε απελπίζει με την αδικαιολόγητη εμμονή  με την οποία υπεραμύνεται των λεγόμενών της, διανθίζοντάς τα με προβλεπόμενους διαλόγους ανάμεσα σε δουλοπρεπείς πολιτικούς και Θεοσυνδρομικούς δημοσιογράφους. Τι καταφέρνουν εκτός από το να σε θυμώνουν με την καλο- ή κακό- πληρωμένη ξεπεσμένη υπεροψία τους;

Πόση κοροϊδία μπορώ να αντέξω; Μπορεί τόση όση οικειοθελώς αποδέχομαι διαβάζοντας εφημερίδες που προσφέρουν καλλυντικά στο φτωχό αναγνώστη, βιβλία στην αμαθή πολίτη, cd με τραγούδια στον ακοινώνητο  άμουσο καταναλωτή  και κάθε είδους μικροπράγματα  στον κακόμοιρο αγοραστή, με μοναδικό άλλοθι την πληροφόρηση. Στρατευμένη πληροφόρηση που σε αηδιάζει με την "αντικειμενικότητα"  με την οποία προσεγγίζονται όλα τα θέματα, προβάλλοντας όμως και εκθειάζοντας πρόσωπα και καταστάσεις που εξυπηρετούν ίδια συμφέροντα. Τι καταφέρνουν εκτός από το να σε  αποτρέπουν πανηγυρικά να τις ακολουθήσεις - ακόμα κι αυτές που δεν πληρώνεις- με την καλο- ή κακο-πληρωμένη πρωτοποριακή και εναλλακτική (τάχα) αντιμετώπιση της πραγματικής καθημερινότητας;

Πόση φτώχια μπορώ να αντέξω; Μάλλον τόση όση αρνούμαι να δεχθώ πως υπάρχει γύρω μου. Παντού.  Στα βιβλία με φτηνό περιεχόμενο, στη μουσική που επαναλαμβάνει μερικές και μόνο νότες, στον (κακώς εννοούμενο) λαϊκό κινηματογράφο, στο άτεχνο θέατρο διασημοτήτων,  στην ανύπαρκτη τηλεοπτική μυθοπλασία (εκτός εξαιρέσεων),  στην βαρετή διασκέδαση νυχτερινών μαγαζιών, με μοναδικό άλλοθι την ευχαρίστηση. Ευχαρίστηση που σε απελπίζει καθώς αντιλαμβάνεσαι ότι από πίσω κρύβεται η  μαζική κατανάλωση για την εξοικονόμιση περισσότερου κέρδους. Τι καταφέρνουν εκτός από το να σε αηδιάζει η καλο- ή κακο-πληρωμένη προσπάθεια αυτών των "δημιουργών" που προσπαθούν (ταχα) για  την πολιτιστική εξέλιξη αυτής της χώρας;

Πόση αδικία μπορώ να αντέξω; Και βέβαια τόση όση διαπράττεται εν αγνοία μου. Στις επαγγεματικές προσλήψεις, στις ευκαιρίες που (δεν) δίνονται, στις απολύσεις, στα δικαστήρια, στα νοσοκομεία, στην εκπαίδευση, στην πρόνοια, στις χορηγίες, στις επιχορηγήσεις, στις χρηματοδοτήσεις, στις πληρωμές,στις αποπληρωμές, στους διαγωνισμούς, με  μοναδικό άλλοθι την αξιοκρατία. Αυτή η αξιοκρατία που σε αποθαρρύνει να την πιστέψεις αφού στην ουσία δεν υπάρχει όταν το μέσο και το λάδωμα αντικατέστησαν επιτυχώς την όποια έννοιά της. Τι καταφέρνουν εκτός από το να σε κρατούν σε εγρήγορση με αυτή την καλο- ή κακο- πληρωμένη συνήθεια των "ιθυνόντων" να συντηρούν τέτοια και παρόμοια παρακμιακά φαινόμενα;

Πόση έλλειψη μπορώ να αντέξω; Θα έλεγα τόση όση δεν έχω γνωρίσει ακόμα. Στα βασικά, στα αυτονόητα. Για όσα είχα και δεν έχω πια. Για όσα πίστευα ότι είχα αλλά έκανα λάθος. Για όσα είχα μάθει να έχω και ήταν ξένα. Για όλα όσα έφυγαν και δεν θα ξανάρθουν ποτέ, με μοναδικό άλλοθι την αυτάρκεια και την ολιγάρκεια. Εννοιες που πρέπει να γνωρίσω από την αρχή αφού κανείς δεν μου τις δίδαξε, και εγώ δεν ενδιαφέρθηκα. Τι καταφέρνουν  εκτός από το να σε πεισμώνουν περισσότερο  με την καλο- ή κακο-πληρωμένη επιμονή τους να σου επιδεικνύουν  τη δική τους αφθονία αγαθών;

Πόση τιμωρία μπορώ να αντέξω; Θα πουν τόση όση μου αξίζει. Για όσα έκανα και δεν κατάλαβα, για όσα συνέχιζα να κάνω αδιαφορώντας για τις συνέπειες. Για αυτά που κανείς δεν μου είπε οτι θα έρθουν. Για όσα δεν με προειδοποίησαν ενώ είχα το διακαίωμα να ξέρω. Για όσα δεν προνόησα, για όσα δεν προέβλεψα, για όσα δεν αντιλήφθηκα, για όσα δεν σύγκρινα, για όσα δεν πληροφορήθηκα, για αυτά που  νόμιζα , για αυτά που πίστευα, για αυτά που θεωρούσα. Για όσα στραβά ακολούθησα. Για τις προηγούμενες δανεικές απολαύσεις. Για τα χωρίς επιστροφή χρωστούμενα. Για την έλλειψη μέτρου για την ακουστή ασυδοσία που τη νόμιζα ελευθερία, με μοναδικό άλλοθι τη καλοπέραση που μου αξίζει και μου αναλογεί! Την ίδια ακριβώς απόλαυση που αφειδώς καλλιεργούσαν παντού με δόλιους σκοπούς και λόγους. Καλύπτοντας δικές τους νάρκες και οβίδες. Τι καταφέρνουν εκτός από το να συνεχίζεις να κρατάς ψηλά το κεφάλι (ενώ σκόπευαν στην μετάνοια και την παράδοση) με την κακο- ή καλο- πληρωμένη εμμονή τους να σου θυμίζουν μόνο τα δικά σου λάθη;

Πόση οργή μπορώ να αντέξω; Τόση όση υπάρχει μέσα μου για όσο καιρό θα συνεχίζονται αυτά που δεν μπορώ να αντέξω! 

Πόση απραξία μπορώ να αντέξω;  Όχι πια!